Ένα βαρυσήμαντο άρθρο του Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο Ρωσικός Κώδικας

 

РУССКИЙ КОД

Η Ρωσία,   κατά τη διάρκεια της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, είναι  υποχρεωμένη να υπερασπιστεί την κυριαρχία της σε όλα τα επίπεδα, ενώ αντιθέτως  η Δύση δεν συμμετέχει παρά μόνο  μέσω αντιπροσώπων, σε ένα σύμπλεγμα που δεν μπορεί να ονομαστεί «χώρα». Όσον αφορά στο στρατιωτικό, οικονομικό και   πολιτικό επίπεδο, η Δύση είναι κάτι περισσότερο από μια πολιτική,  στρατιωτική και οικονομική κατασκευή: Είναι ένας πολιτισμός με έναν θεμελιώδη κώδικα αναγνώρισης, όπου όλα απορρέουν από αυτόν τον κώδικα: τα όπλα, η οικονομία, η πολιτική, ο πολιτισμός, η παιδεία, η επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ. Η Ρωσία είναι τώρα αναγκασμένη να αντιμετωπίσει ολόκληρο το φάσμα και μάλιστα, τον ίδιο τον δυτικό κώδικα.

Οι ρωσικές αρχές δεν το κατανοούν ακόμη πλήρως, ακόμη και οι πιο ένθερμοι αντίπαλοι της κυρίαρχης Δύσης σκέφτονται με όρους στρατηγικής τόσο στο στρατιωτικό όσο και στο πολιτικό, πολιτιστικό και διπλωματικό επίπεδο,  αλλά η μετάβαση σε ένα νέο επίπεδο κατανόησης για το ποιός είναι ο  κυρίαρχος πολιτισμός είναι αναπόφευκτη. Μπορεί να αναβληθεί, όμως δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Το τι είναι η εθνική κυριαρχία στο βεστφαλικό σύστημα διεθνών σχέσεων και στη θεωρία του ρεαλισμού των διεθνών σχέσεων είναι κατανοητό: σημαίνει ότι ένα αναγνωρισμένο έθνος-κράτος,  είναι  κυρίαρχο επειδή  εξ ορισμού δεν  του  υπαγορεύεται  τι πρέπει ή  τι δεν πρέπει να κάνει. Εκεί βρίσκεται η κυριαρχία: κάθε κυρίαρχο έθνος-κράτος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να είναι σε θέση να το κάνει – ακόμα και αν άλλα έθνη-κράτη μπορεί να μην το αποδέχονται. Σε εξαιρετικά κρίσιμες περιπτώσεις, ο πόλεμος αποφασίζει για τα πάντα. Είναι αυτό που αντιπροσωπεύει η εθνική κυριαρχία στη ρεαλιστική θεωρία των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Αυτή η θεωρία για την εθνική κυριαρχία, αντιμετωπίζεται από τον φιλελευθερισμό στις  Διεθνείς Σχέσεις (ΔΣ)  ως εξής:

·       στη σχετικότητα της κυριαρχίας,

·       στη σταδιακή μεταβίβαση της εξουσίας από τα έθνη-κράτη σε μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Σε αυτή τη θεωρία, η κυριαρχία δεν αποτελεί αξία, πόσο μάλλον υπέρτατη αξία. Είναι απλώς ένα μεταβατικό στάδιο στο δρόμο προς τον ολοκληρωτισμό της ανθρωπότητας.

Ο Πούτιν είναι σαφώς με το μέρος του ρεαλισμού, γεγονός το οποίο τελικά μας οδήγησε στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση. Είναι σημαντικό ότι ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας, *  καθώς και μεταξύ των διεθνών εμπειρογνωμόνων, σε αντίθεση με τον προφανή προσανατολισμό του Πούτιν. Είναι μια απόλυτη ανωμαλία, αλλά είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς διείσδυσης του δυτικού κώδικα στα ίδια τα θεμέλια του εκπαιδευτικού μας συστήματος και στο  περιβάλλον των Ρώσων εμπειρογνωμόνων.

Ο Πούτιν κατανοεί την κυριαρχία στο πνεύμα του ρεαλισμού, καταρχάς

·       στον στρατιωτικό τομέα

·       μετά στον πολιτικό,

·       και τέλος, στην οικονομία.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία, υπό την ηγεσία του, αντιδρά πολύ έντονα.

·       στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ·

·       στις προσπάθειες ξένης παρέμβασης στην εσωτερική πολιτική (που μπορεί να πάει και μέχρι την αλλαγή καθεστώτος, κάτι που η Δύση δεν διστάζει να κάνει, υποστηρίζοντας πεισματικά την πιο ριζοσπαστική αντιπολιτεύση)·

·       και, σε μικρότερο βαθμό, στην άμεση εξάρτηση της ρωσικής οικονομίας από τους παγκόσμιους θεσμούς και τα παγκόσμια δυτικά μονοπώλια.

Αυτός είναι λίγο πολύ ο τρόπος με τον οποίο αναλύεται η ιεράρχηση των ζητημάτων  της κυριαρχίας και η σχολή του ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις. Αν περιοριστούμε σε αυτή την κλίμακα, τα θέματα της επιστήμης, του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της παιδείας, της επικοινωνίας, της τέχνης και, τέλος, της καθημερινής συμπεριφοράς και ψυχολογίας του πληθυσμού υποβιβάζονται όχι στον δεύτερη, αλλά στην δέκατη  σειρά. Έχουμε την εντύπωση ότι δεν έχουν καμία σχέση με την εξουσία και αν έχουν σχέση με αυτήν, τότε είναι μια πολύ μακρινή σχέση.

Θα είχαν σχέση αν αποδεχόμασταν συνειδητά τη βασική στάση σύμφωνα με την οποία  είμαστε στον κόρφο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, μοιραζόμαστε τα σημεία αναφοράς και τις αξίες του, συμφωνούμε με τους κανόνες και τις νόρμες του, δηλαδή ότι αποδεχόμαστε τον θεμελιώδη κώδικά του, το σύστημα εκμετάλλευσης του. Εξάλλου, η σχολή του ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις δημιουργήθηκε στη Δύση και παρέμεινε ισχυρή και έγκυρη  μέχρι σήμερα (παρά την απότομη άνοδο του φιλελευθερισμού στις διεθνείς σχέσεις – ειδικά τα τελευταία 40 χρόνια). Με άλλα λόγια, για τον Πούτιν, το ζήτημα της ρωσικής κυριαρχίας αποτελεί μέρος ενός ευρέως αποδεκτού δυτικού παραδείγματος. Η Ρωσία αποδέχεται τον δυτικό κώδικα, αλλά αγωνίζεται σκληρά για να διατηρήσει την κυριαρχία της μέσα σε αυτό το πρότυπο, διεκδικώντας τη θέση της κάτω από τον ήλιο – αλλά –σε τελική ανάλυση - κάτω από έναν δυτικό ήλιο που δύει.

Εδώ είναι που μπαίνει το πιο σημαντικό ζήτημα. Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση που ξεκίνησε η Ρωσία εκλαμβάνεται από την ίδια τη Δύση ως πολιτισμική πρόκληση. Ο Francis Fukuyama, στην αρχή αυτής της επιχείρησης,  έγραψε ένα χαρακτηριστικό άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος του Πούτιν κατά της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης». Το σημαντικό σημείο δεν είναι μόνο η πρόκληση προς την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό στις ευρωπαϊκές χώρες (η οποία θα μπορούσε επίσης να ερμηνευθεί σε όρους του ρεαλισμού, όπως κάνουν, για παράδειγμα οι Mearsheimer, Kissinger ή Bannon), αλλά και η επαναστατική αμφισβήτηση από τη Ρωσία των ίδιων των θεμελίων του δυτικού πολιτισμού, τα οποία μέχρι πρόσφατα ελέγχονταν εξ ολοκλήρου από τον δυτικό ηγεμόνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση έθεσε το ζήτημα της μετάβασης από τον μονοπολικό κόσμο στον πολυπολικό κόσμο, στον  οποίο  θα αναδυθεί  μια εντελώς διαφορετική παγκόσμια τάξη, όπου η Δύση και ο κώδικας πολιτισμού της δεν θα συνιστούν καθολικές ουσίες, αλλά θα είναι  ένας χώρος τοπικός, περιφερειακός και απολύτως άχρηστος για όλο το υπόλοιπο. Ο Φουκουγιάμα είδε στις ενέργειες της Μόσχας κάτι μεγαλύτερο από την ίδια τη Μόσχα. Είναι η σύγκρουση των πολιτισμών για την οποία προειδοποίησε ο κύριος αντίπαλος του Φουκουγιάμα, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον. Η Ρωσία, λοιπόν, εμπλέκεται σε μια πολιτισμική σύγκρουση και  όχι σε εθνική σύγκρουση, με τη Δύση. Εμπλέκεται με τον πολιτισμό της Δύσης,   ως κώδικα,  και  όχι με μια μεμονωμένη χώρα.

Αυτή η ουσία των πραγμάτων  εξηγεί επίσης την αντίδραση της Δύσης:

·       να αποκλείσει τη Ρωσία από τον (ΗΠΑϊκο-κεντρικό) κόσμο της,

·       να την αποκόψει από τα δυτικά οικονομικά και τεχνολογικά δίκτυα,

·       να την εκδιώξει από όλες τις παγκόσμιες δομές που ελέγχονται από τη Δύση (και αποδεικνύεται ότι η Δύση τις ελέγχει σχεδόν όλες!)

·       να την απομονώσει από τους μη δυτικούς εταίρους της, κυνηγώντας την στο περιθώριο με κάθε μέσο,

·       να κινητοποιήσει όλα τα δίκτυα δυτικού προσανατολισμού στην ίδια τη Ρωσία, προκειμένου να σταματήσει η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση το συντομότερο δυνατόν, να επιβραδύνει τη ρωσική επίθεση και, τουλάχιστον, να ανατρέψει τον Πούτιν.

Η Δύση θέλει να δείξει ότι χωρίς τη Δύση και χωρίς τη συνενοχή του δυτικού πολιτισμού – χωρίς τον δυτικό κώδικα – η Ρωσία θα πεθάνει και, αν επιμείνει, η Δύση θα συμβάλει ενεργά σε αυτή την εξαφάνιση.

Η κατάσταση έχει ως εξής: η Μόσχα, συνεχίζοντας την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, κατανοεί την κυριαρχία της με επι μέρους κατακτήσεις, ενώ η Δύση την κατανοεί με απόλυτο τρόπο, όχι μόνο στο επίπεδο των εθνικών συμφερόντων, αλλά και στο επίπεδο του ίδιου του κώδικα πολιτισμού, από τον οποίο η Ρωσία είναι απόλυτα αποκομμένη.

Αυτή η έλλειψη κατανόησης από την πλευρά μας οδηγεί σε καθυστέρηση στη διαμόρφωση μιας κυρίαρχης ιδεολογίας και στην ανάπτυξη μιας πλήρους κυρίαρχης στρατηγικής σε όλους τους τομείς της ζωής.

Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πόσο θεμελιώδης είναι η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση από πολιτισμικής άποψης. Ξεκινήσαμε κάτι που δεν έχομε καταλάβει πλήρως. Και τώρα μας εκπλήσσει το πόσο ο δυτικός κώδικας έχει διεισδύσει στην κοινωνία μας. Δεν πρόκειται απλά για μια χιονοστιβάδα ξένων πρακτόρων, αποστατών, ολιγαρχών, προδοτών και ρωσοφοβικών. Δεν είναι παρά μόνο ένα σύμπτωμα. Το πραγματικό διακύβευμα  είναι η υποστήριξη της πολιτικής μας κυριαρχίας σε εθνικό και λαϊκό επίπεδο! Αυτό σημαίνει καταρχάς να θεσπίσουμε – εν μέρει για να θυμόμαστε, εν μέρει για να αναδημιουργήσουμε – τον ίδιο τον δικό μας ρωσικό κώδικα. Αυτό απαιτεί ριζικές αλλαγές σε τομείς που σαφώς δεν αποτελούν προτεραιότητα για την κυβέρνηση: στην φιλοσοφία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην τέχνη, στην κοινωνική συνείδηση, στην ψυχολογία, ακόμη και στην μόδα και το στυλ. Είναι αυτό που ονομάζεται «εποικοδόμημα», μόνο που σήμερα δεν μιλάμε για τις ιδεολογικές επιλογές που προσφέρει η σύγχρονη Δύση (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός), αλλά για μια συγκεκριμένη ιδεολογία του πολιτισμού – τη ρωσική πολιτισμική ιδεολογία – που υπερβαίνει τα δυτικά κλισέ. Συμβατικά, μπορούμε να την ονομάσουμε «τέταρτη πολιτική θεωρία», πέρα από τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και το φασισμό.

Μπαίνουμε αναπόφευκτα σε μια νέα φάση της μάχης για τον ρωσικό κώδικα και, αν θέλετε, αυτή η μάχη δεν εξαρτάται άμεσα από την επιτυχία και την ταχύτητα της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης. Η Δύση έχει ήδη αποφασίσει τον  αφορισμό μας,  έχει ήδη αποφανθεί κατηγορηματικά για τη Ρωσία. Είναι αδύνατο να διορθωθεί η κατάσταση και να επανέλθουν τα πάντα στη κατάσταση που ήταν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Πρέπει να αποδεχθούμε πλήρως και σε βάθος τις συνέπειες της πολιτισμικής πρόκλησης που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε. 

Александр Дугин

* ή MGIMO, όπως λέγεται. σ.συντ.:Το MGIMO είναι το, Московский государственный институт международных отношений МИД Российской Федерации, МГИМО, μεταγραμμένο σε Moskovskij gosudarstvennyj ινστιτούτο meždunarodnych otnošenij MID Rossijskoj Federacii]

πηγή: Geopolitika

μέσω Euro-Synergies

Alexandre Douguine : Code russe (reseauinternational.net)