Κυρώσεις κατά του Ιράν: Προαναγγέλλοντας τη μετα-αμερικανική εποχή

Κυρώσεις κατά του Ιράν: Προαναγγέλλοντας τη μετα-αμερικανική εποχή

Εάν ενημερώνεστε από τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, σκέφτεστε πιθανώς ότι η Κίνα  -παρά την κατ 'επανάληψη αντίσταση της στις δυτικές κυρώσεις κατά του Ιράν-  έχει ενταχθεί ουσιαστικά στην προσπάθεια για επιβολή κυρώσεων με την ακύρωση των παραγγελιών πετρελαίου της από τους Ιρανούς .

Στο πλαίσιο της βαθιάς εμπλοκής του Πεκίνου στην ιρανική πετρελαϊκή βιομηχανία και φυσικού αερίου, ωστόσο, αυτή η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι απλώς ανακριβή, είναι πολύ και τραγελαφικά ανακριβή. Η Κίνα επενδύει σημαντικά όχι μόνο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και σε άλλες βιομηχανίες στο Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής όπλων και της ανάπτυξης των σιδηροδρόμων. Οι επενδύσεις στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι εξάλλου μεγάλες από μόνες τους. 

Πρόκειται επίσης για γεωγραφικό και οικονομικό ενδιαφέρον.

Το παν για να αποφύγουν τις κυρώσεις

Το σημείο εκκίνησης της ανάλυσης μας είναι ότι η Κίνα συνεχίζει αυτή τη στιγμή να αγοράσει μεγάλες ποσότητες πετρελαίου από το Ιράν και τις μεταφέρει στην Κίνα. Ένα εξίσου εξέχον σημείο είναι ότι η είδηση για τη μείωση των παραγγελιών κατά τον πρώτο μήνα του 2012 δόθηκε από τη Wall Street Journal στις 6 Ιανουαρίου:   η Κίνα και το Ιράν διαπραγματεύονται μια διαφορά για τις τιμές. Αγοράζοντας από με τις κρατικές πετρελαϊκές εταιρίες και τις εταιρείες φυσικού αερίου της Κίνας και της Ρωσίας, οι πελάτες και οι συνεργάτες τους έχουν συνεχώς αυτό το πρόβλημα. Η Ρωσία έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή για τις καθυστερήσεις της στις αγορές και τις παραδόσεις κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, αλλά το ίδιο ισχύει για την Κίνα. Αν θέλετε να κατανοηθείτε πως θα διαπραγματευτούν οι τιμές και οι παραδόσεις σε ένα κόσμο που θα κυβερνηθεί από τους ολιγάρχες των ασιατικών δυνάμεων, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε πώς διαπραγματεύονται σήμερα με τους παγκόσμιους εταίρους τους στη βιομηχανία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Αλλά δεν είναι μόνο για αυτό που η Κίνα δεν είναι στο τραίνο για τις κυρώσεις κατά του Ιράν. Η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία συνεχίζουν όλες τις συναλλαγές τους με το Ιράν σε διάφορους τομείς του εμπορίου, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, και διευθετούν τους λογαριασμούς τους σε άλλα νομίσματα πλην του δολαρίου ΗΠΑ (βλέπετε εδώ επίσης). 

Αποφεύγουν απλώς τους μηχανισμούς  -για παράδειγμα, ανταποκρίτριες τράπεζες-  μέσω των οποίων οι ΗΠΑ και η ΕΕ επέβαλαν τις κυρώσεις. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, άλλοι σημαντικοί πελάτες αργού πετρελαίου, έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις κυρώσεις. Αναλυτές του κλάδου προβλέπουν ότι θα κάνουν συμβολικές περικοπές στις παραγγελίες τους από το Ιράν, της τάξης του 10-15%, αλλά δεν θα σταματήσει τελείως τις αγορές τους.

Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο από τα συνηθισμένα παιγνίδια παράκαμψης εμπάργου που συνοδεύουν συνήθως τις οικονομικές κυρώσεις. Ειλικρινά, οι Δυτικοί πολιτικοί ηγέτες εξαπατούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, εάν πιστεύουν ότι η βιομηχανία πετρελαίου του Ιράν μπορεί να ρυθμιστεί στα μέτρα τους με την επιβολή τόσο πορωδών κυρώσεων. Είναι απολύτως πιθανό ότι το Ιράν δεν θα πουλήσει ούτε ένα λίτρο λιγότερο αργό πετρέλαιο από ό, τι έχει να προσφέρει.
Αντί να πάει προς την ΕΕ, το πετρέλαιο απλά θα πηγαίνει στις ασιατικές χώρες.

Το μειονέκτημα για το Ιράν σε αυτό το καθεστώς είναι ότι διαπραγματεύοντας μη δολαριακές αγορές με τη Ρωσία και την Κίνα θα επιφορτιστεί με πολιτική δραστηριότητα, σε αντίθεση με μια απλή κοινή συναλλαγή αγοράς. Αυτό αποτελεί μια σημαντική μειονεκτική αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού. 

Ο «πελάτης» θα κρατήσει το πάνω χέρι στις συναλλαγές για την οικονομική επιβίωση του Ιράν. Οπότε το Ιράν θα εφαρμόσει αυτή τη διαδικασία, θα αλλάξει την Ασία για το προβλέψιμο μέλλον, και θα αρχίσει να επηρεάζει τις συνθήκες στο σταυροδρόμι της Ασίας με την Ευρώπη και την Αφρική νωρίτερα από ό, τι φανταζόμαστε. Οι πολιτικές συνέπειες αυτής της αλλαγής στις σχέσεις εξουσίας, θα είναι ομοιόμορφα δυσμενείς για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους μας.

Εν τω μεταξύ, το ιρανικό φυσικό αέριο συνεχίζει να ρέει. Η Τουρκία, όπως η Κίνα, αξιοποιούν την επισφαλή θέση του Ιράν για να διαπραγματευτούν μείωση των τιμών του ιρανικού φυσικού αερίου. Αλλά το Πακιστάν προχωρά με το Ιράν ένα σχέδιο κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου που προορίζεται να μεταφέρει τελικά το αέριο προς την Ινδία επίσης. Και παρόλο που η ΕΕ έχει καταταράσσει το ιρανικό αργό πετρέλαιο, η BP φέρεται να πιστέψει ότι το φυσικό αέριο από το πεδίο της Κασπίας Θάλασσας στο οποίο το Ιράν διαθέτει το 10% θα εξαιρεθεί από την επιβολή κυρώσεων. Η εξαγωγή του φυσικού αερίου του Ιράν θα συνεχίσει να αποτελεί πηγή σκληρού νομίσματος  -ό, τι και να σημαίνει σκληρό νόμισμα σήμερα.

Το σημείο άρθρωσης της αλλαγής

Το αδρανές παγκόσμιο καθεστώς του σκληρού νομίσματος και η αποτελεσματική εθνική ανεξαρτησία που υποστυλώνει  -για τον καθένα που μπορεί να δημιουργήσει ισχυρό, τίμιο εμπόριο-  βρίσκεται ήδη στη διαδικασία κατάρρευσης. Προσπαθώντας να απομονώσει το Ιράν από αυτό το καθεστώς υπονομεύει το ίδιο το καθεστώς, επειδή η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία είναι όλες πρόθυμες να λειτουργούν έξω από αυτό κάνοντας συναλλαγές με το Ιράν. Αυτή είναι μια αντανάκλαση όχι μόνο της αντίστασης τους στην αμερικανική πολιτική στο Ιράν, αλλά και η αξιολόγησή τους για τις προοπτικές της Δύσης για τη σταθερότητα. Η αντίληψη για την ασφάλεια μέσω του αμερικανικού δολαρίου και το καθεστώς ασφάλειας των ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο κυβερνών παράγοντας «κόστους». Οι γίγαντες της Ασίας είναι πρόθυμοι να δεχτούν το κόστος για αυτό που είναι ουσιαστικά ένα σύστημα ανταλλαγών που βασίζεται στην πολιτική, γιατί η υψηλότερη προτεραιότητα τους είναι να δρομολογήσουν τα πράγματα από την γεωπολιτική σκοπιά.

Σε κάποιο σημείο, άλλα έθνη θα αντιμετωπίσουν κατά πάσα πιθανότητα το πρόβλημα της επιλογής μεταξύ του να κάνουν σιωπηρές συμφωνίες με τους Ασιάτες γίγαντες, ή να κολλήσουν στις ηρωικές κινήσεις της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών  -των οποίων η ίδια η νομισματική τους σταθερότητα είναι καθημερινά λιγότερο εφικτή. Μια γρήγορη επίλυση του προβλήματος του Ιράν θα αποτρέψει αυτή την επιλογή, αλλά μια τέτοια λύση είναι σχεδόν αδύνατη, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τελείως ένα θαύμα. Οι κυρώσεις κατά του Ιράν είτε θα αρθούν χωρίς την επίτευξη του στόχου τους, ή  -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- θα μεταμορφώσουν ριζικά το γεωπολιτικό περιβάλλον της Ασίας. 
Το τελευταίο είναι το πιο πιθανό σε αυτό το σημείο.

Κίνηση της Κίνας να κατέχει μια κεντρική θέση

Η Ρωσία έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με το Ιράν: την κοινή θαλασσιά σύνδεση μέσω της Κασπίας Θάλασσας. 
Αλλά η Κίνα αγωνίζεται για να μεριμνήσει για τα δικά της πλεονεκτήματα, και, μέσα από τη βιομηχανία πετρελαίου, έχει καταφέρει να εγκατασταθεί  -σε κάτι σαν Ναπολεοντική κίνηση-  σε κεντρική θέση στα πιο σημαντικά σύνορα στην περιοχή: τα νότιο σύνορα μεταξύ του Ιράν και του Ιράκ.

Στις 22 Ιανουαρίου, ο Michael Ledeen τόνισε με μικρή έκθεση σχετικά με την συμφωνία που συνήφθη πρόσφατα μεταξύ του Πεκίνου και της Τεχεράνης, η οποία θα επιτρέψει την Κίνα να αναπτύξει κοιτάσματα πετρελαίου στο δυτικό Ιράν. Εκτός από την υπογράμμιση της περιοχής όπου οι Κινέζοι θα δημιουργήσουν τις υποδομές, η έκθεση υποστηρίζει ότι η συμφωνία προβλέπει ότι η Κίνα να δώσει στρατιωτική προστασία για τις πετρελαιοπηγές. Αυτό μπορεί να σημαίνει (η όχι) ότι η κινεζική παρουσία θα περιλαμβάνει οπλικά συστήματα τέτοια, όπως πύραυλους αεράμυνας, αλλά καλύπτει αναμφίβολα αποσπάσματα ασφαλείας κοιτασμάτων πετρελαίου που θα μπορούσαν να είναι επανδρωμένα από τον κινεζικό στρατό.

Η Κίνα προβληματίστηκε λίγο για τη συγκάλυψη της ανάπτυξης στρατευμάτων στην επαρχία του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, στο βόρειο Πακιστάν  -δεν είναι με οποιοδήποτε τρόπο αδιανόητο για την Κίνα να μεταφέρει στρατεύματα στο Ιράν, αν μπορεί να το εξασφαλίσει. Η περιοχή όπου η Κίνα θα επιχειρήσει είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Εκτός από την ζώνη της ακτής του Περσικού Κόλπου  -σύμφωνα με πληροφορίες, 8 χλμ (4 ναυτικά μίλια) προς τη θάλασσα-  οι Κινέζοι θα εγκατασταθούν σε μια περιοχή που εκτείνεται από την επαρχία Ilam μέχρι το Marivan κατά μήκος των συνόρων με το Ιράκ (βλ. χάρτη παρακάτω). Υπάρχει μια πρόσθετη παραχώρηση στο βορειοδυτικό Ιράν, στην ακτή της Κασπίας Θάλασσας.

 Η Κίνα στα σύνορα Ιράν-Ιράκ. Χάρτης των κοιτασμάτων πετρελαίου από www.gregcroft.com. Σημειώσεις από τον συγγραφέα.

Η Κίνα αναπτύσσει ήδη κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου από την ιρακινή πλευρά των συνόρων, απέναντι από την επαρχία Ilam (βλ. χάρτη). Στα τέλη Δεκεμβρίου, η Κινέζικη National Petroleum Corporation (CNPC) μετέφερε το πρώτο πετρέλαιο στην αγορά από το κοίτασμα  Αλ-Ahdab στο Ιράκ στην επαρχία Wasit. Η CNPC αναπτύσσει και το κοίτασμα πετρελαίου Halfaya, νοτιοδυτικά του Αλ-Ahdab στην επαρχία Maysan (και συμμετέχει στην ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου στη Rumaila, στο νότιο άκρο του Ιράκ).

Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράν βρίσκονται σχεδόν ολόκληρα στα δυτικά σύνορα του. Αλλά το Ιράκ ποικίλλει περισσότερο γεωγραφικά, και η επιλογή της Κίνας στο Ιράκ ήταν να συνεχίσει στις πετρελαιοφόρες περιοχές κοντά στα νότια σύνορα με το Ιράν. Οι πετρελαιοπηγές, όπου η Κίνα επιχειρεί  -αν περιλαμβάνεται η Rumaila-  βρίσκονται σε κάθε πλευρά της ιρακινής προσέγγισης μέσα από τη επαρχία Βασόρα στο Σατ-al-Arab, όπου ο Τίγρης-Ευφράτης εκβάλλει στον Περσικό Κόλπο. Με τις τοποθεσίες που ελέγχουν τα σύνορα Ιράν-Ιράκ και το για πολύ καιρό αμφισβητούμενο Σατ-al-Arab, η Κίνα δεν θα μπορούσε να επιλέξει μια γεωπολιτικά σημαντικότερη περιοχή για να εδραιώσει την παρουσία της  -και για να έχει βάσιμο μέσο για τη μεταφόρτωση τεράστιων εμπορευμάτων σε μεγάλα κοντέινερ. Εν τω μεταξύ, φυσικά, εξάγει και πετρέλαιο.

Θα ήταν λάθος να ερμηνεύσουμε αυτή τη κίνηση ως πρώτο μέτρο για τη διεξαγωγή επιθετικού πολέμου. Αυτό δεν είναι ο στόχος του Πεκίνου. 

Αυτό που οι Κινέζοι έχουν κατά νου είναι η θέσπιση μιας επιρροής τόσο στο Ιράκ όσο και στο Ιράν που θα διασφαλίζει τη συμμετοχή της Κίνας στην επίλυση των διαφορών, κάνοντας νέες συμφωνίες, και την επίτευξη συμφωνίας σχετικά με τις αρχές για την περιφερειακή τάξη. Η Κίνα δεν θέλει να καταπολεμήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Περσικό Κόλπο, αλλά ελπίζει να αποτρέψει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ υποστηρίζοντας μια κινεζική συμμετοχή στους στόχους που μπορεί να έχουμε για επίθεση, και στις ρυθμίσεις που μπορεί να προσπαθήσουμε να χαλάσουμε.

Τι, τελικά, θα κάνουμε σχετικά με τις μεταφορές πετρελαίου από το Ιράν στην Κίνα; Αν αυτές συνάπτονται από την Κίνα και διακινούνται από, ας πούμε, δεξαμενόπλοιο υπό Λιβεριανή σημαία με ιδιοκτήτη από μια ασιατική χώρα ή της Μέσης Ανατολής, θα πάμε πέρα ​​από την έκδοση προειδοποιήσεων και θα επιτεθούμε πραγματικά σε πετρελαιοφόρα, ή θα τιμωρήσουμε έθνη με τα οποία έχουμε καλές σχέσεις; Θα μπορούσαμε να θέσουμε παρόμοιες ερωτήσεις σχετικά με τις υπεράκτιες εξέδρες άντλησης πετρελαίου στα ιρανικά ύδατα που προστατεύονται από αποσπάσματα Κινέζων στρατιωτών;

Η ναυτική συνιστώσα

Η Κίνα δεν εγκατέλειψε την ισορροπία των ναυτικών δυνάμεων στην περιοχή του Περσικού Κόλπου στην τύχη: το Δεκέμβριο του 2011, οι Κινέζοι «εξέταζαν» μια προσφορά ναυτικής βάσης από τις Σεϋχέλλες, στον Ινδικό Ωκεανό ανατολικά της Αφρικής, η οποία θα επιτρέψει το πολεμικό ναυτικό του Πεκίνου να βελτιώσει τις υπάρχουσες υποδομές και να ελλιμενίσει μια μεγάλη ναυτική δύναμη που θα αναπτύσσεται συνεχώς. Οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει ευκολίες ελλιμενισμού στο Τζιμπουτί, στην Ερυθρά Θάλασσα, και κατασκεύασαν το πακιστανικό λιμάνι του Γκουαντάρ, αμέσως έξω από τον Περσικό Κόλπο (και αφού προέβη σε μια εντατικοποιημένη σειρά από πραγματικές στρατιωτικές ασκήσεις με το Πακιστάν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών). Το κινεζικό πολεμικό ναυτικό έχει πραγματοποιήσει μια σειρά επισκέψεων στο λιμάνι του Ομάν, από τότε (2008) που ασκεί περιπολίες συνοδείας κατά της ναυτικής πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν και την Αραβική Θάλασσα. Η ναυτικές δυνατότητες ελλιμενισμού στις οποίες η Κίνα μπορεί να έχει πρόσβαση έχουν πολλαπλασιαστεί σημαντικά κατά τα τελευταία 3 χρόνια.

Η Ρωσία επίσης διαπραγματεύεται μια συμφωνία ελλιμενισμού του στόλου της με τις Σεϋχέλλες, και η ναυτική δύναμη που έχει αναπτύξει  είναι η μεγαλύτερη  από το 1991. Εκτός από το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσοφ» στην περιοχή της Μεσογείου, το ρωσικό ναυτικό διατηρεί πολεμικό στόλο κατά της ναυτικής πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν  -εκτός από τις περιπτώσεις που αυτός ο στόλος  διεξάγει πολεμικά γυμνάσια με την Ινδία .

Μένει να δούμε αν είτε η Ρωσία είτε η Κίνα θα είναι σε θέση να αναπτύξουν δυνάμεις, όπως για αναγνώριση ή χερσαίες βάσεις βομβαρδιστικών αεροπλάνων τα οποία απαιτούν τη χρήση τοπικών αεροδρομίων. Μπορούν ή δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία χωρών της Νότιας Ασίας επ 'αυτού. Αλλά και οι δύο θα έχουν τις Σεϋχέλλες, τουλάχιστον για ορισμένους σκοπούς.

Και πάλι, κανένα από τα δυο έθνη θέλει να μπει σε πόλεμο με τις ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ. Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να αποθαρρύνουν τη Δύση από το να ενεργεί με συνοπτικές διαδικασίες με δική της πρωτοβουλία, με μια δικιά τους αποτρεπτική παρουσία στην περιοχή. Τα Δυτικά έθνη δεν θα έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων σε αυτή την περίπτωση, και όλοι οι υπολογισμοί θα γίνουν διαφορετικά.

Μια υδροκρίτη δοκιμή της Δυτικής θέλησης

Ένα παράδειγμα για το τι θέλουν η Ρωσία και η Κίνα να είναι σε θέση να επιβάλουν παρατηρήθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα στη Μεσόγειο. 

Κυρώσεις, που περιλαμβάνουν την απαγόρευση εισαγωγών όπλων θα επιβληθούν κατά της Συρίας, ενώ το απαίσιο καθεστώς Άσαντ συνεχίζει τη σφαγή του λαού του. Με το ρωσικό αεροπλανοφόρο στη περιοχή  -η μεγαλύτερη συνάθροιση ναυτικής δύναμης της Μεσογείου αυτή τη στιγμή-  η Μόσχα πραγματοποίησε μια σημαντική δοκιμή για τη βούληση των ΗΠΑ και της ΕΕ. 

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα φορτηγό πλοίο που μετέφερε ρωσικά όπλα επετράπη να προσεγγίσει τη Συρία , κατά παράβαση των κυρώσεων, αφού έδωσε στις κυπριακές αρχές ψευδή διαβεβαίωση ότι ο προορισμός του δεν ήταν η Συρία. Το ΝΑΤΟ δεν έκανε καμία προσπάθεια να αναχαιτίσει την παράδοση των όπλων στον Άσαντ.

Η Ρωσία είναι δικαιολογημένη εάν υποτεθεί ότι αυτή η παθητικότητα από το ΝΑΤΟ ήταν αποτέλεσμα της παρουσίας της ρωσικής ναυτικής δύναμης. Ίσως ο καθοριστικός παράγοντας ήταν στην πραγματικότητα η αδιαφορία των δυτικών κυβερνήσεων, αλλά με αυτό το μικρό επεισόδιο, οι Ρώσοι έχουν δείξει τουλάχιστον ότι η παρουσία μιας ναυτικής πολεμικής δύναμης ενισχύει την αδιαφορία. Αυτό, εν πάση περιπτώσει, θα είναι το μάθημα που θα κρατήσουν από αυτή την εμπειρία. Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί στον Περσικό Κόλπο.

Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης έδωσαν λίγη σημασία για τη ρωσική αποστολή όπλων προς τη Συρία, η οποία ακολουθήθηκε αμέσως με την ανακοίνωση της πώλησης πολεμικών αεροπλάνων στη Συρία. Η Ατλαντική Δύση απέτυχε σε αυτό το τεστ της θέλησης, και η Ρωσία είναι πιθανό να στηρίξει πιο τολμηρά το καθεστώς του Άσαντ. (Σημείωση: Αν και η συμπεριφορά της Ρωσίας είναι κατά μία έννοια σαφώς ανήθικη, είναι κατανοητή από τη σκοπιά της ασφάλειας της Ρωσίας. Οι Ρώσοι δεν μπορούν να δεχτούν ένα αποτέλεσμα στο οποίο η Τουρκία θα επίλεγε ουσιατικά τη νέα ηγεσία της μετα-Άσαντ Συρίας. Και όμως, αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα έχει προωθήσει η κυβέρνηση Ομπάμα. 

Εάν είναι αλήθεια ότι ο Ερντογάν πεθαίνει από καρκίνο, η Μόσχα θα ελπίσει ότι θα κρατήσει έναν σφιγκτήρα για τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης (status quo), τουλάχιστον έως ότου αλλάξει η κατάσταση στην Τουρκία.

Τι γίνεται με αυτόν τον αγωγό;

Εν τω μεταξύ, μια άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη  -ή μάλλον απουσία εξέλιξης-  σχηματίζει τις εξελισσόμενες συνθήκες του μετα-αμερικανικού κόσμου. Υπήρξε μεγάλη ελπίδα για τον αγωγό πετρελαίου που κατασκευάζεται διαμέσου του Ομάν για να συνδέσει τον Περσικό Κόλπο με την Αραβική Θάλασσα, παρακάμπτοντας τα στενά του Ορμούζ. Ο αγωγός ξεκίνησε στις αρχές του 2009. Ο Ιανουάριος 2012 φαινόταν να είναι ακριβώς ο καταλληλότερος χρόνος για τα εγκαίνια του, με την αναγνώριση ενός ανακουφισμένου κόσμου. Τα ΗΑΕ – στην ακτή του Περσικού Κόλπου από όπου ξεκινά ο αγωγός  -είχαν υποσχεθεί για σχεδόν ένα χρόνο ότι το πετρέλαιο θα άρχισε να ρέει μέσω του αγωγού σύντομα.

Στις αρχές Ιανουαρίου, όμως, μη κατονομαζόμενες πηγές, αποκάλυψαν ότι τα εγκαίνια του αγωγού θα καθυστερήσουν τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2012 (βλέπετε εδώ επίσης). Όλοι οι μέτοχοι της εταιρείας του αγωγού, σύμφωνα με πληροφορίες, αρνήθηκαν να σχολιάσουν στα μέσα ενημέρωσης  -καθώς ο ανάδοχος για την κατασκευή του αγωγού είναι θυγατρική εταιρία της κινεζικής CNPC.

Γιατί θα ήθελε η Κίνα να καθυστερήσει την λειτουργία του αγωγού; Ίσως επειδή η ανακούφιση από την πίεση της κρίσης των Στενών του Ορμούζ θα ήταν πλεονέκτημα για την ηγεσία των ΗΠΑ, ενώ διατηρώντας την πίεση, με τις τρέχουσες συνθήκες, δημιουργεί κίνητρα για τα έθνη του Κόλπου να αναζητήσουν νέους συσχετισμούς. Σίγουρα η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες με το Ιράν κάτω από πυροβόλο όπλο. Εν τω μεταξύ, η κεντρική θέση της Κίνας ως ανάδοχος του αγωγού σημαίνει ότι αν εκραγεί η κρίση του Ορμούζ, η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί σκληρά με τα έθνη κάτω από την οικονομική πίεση που θα ζητήσουν την ροή του να μπει σε λειτουργία. Δεν είναι σαφές τι είναι πίσω από την καθυστέρηση του αγωγού, αλλά είναι σαφές ποίος αντλεί πλεονέκτημα από αυτήν.

Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να ανακρουστούν από αυτή την ανάλυση  -αλλά οι αναγνώστες από το Βιετνάμ ή την Ιαπωνία πιθανώς δεν θα ήταν, ούτε πολλοί άλλοι από την περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού. Αυτό είναι το μοντέλο των γεωπολιτικών πιέσεων, ελιγμών, και εκφοβισμού με την οποία δραστηριοποιείται η Κίνα. Η Ρωσία κάνει τα ίδια, εδώ που τα λέμε, αλλά η Κίνα έχει μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο κρυφό μέτωπο της δυτικής γνώσης και προσδοκιών.

Το δράμα που παίζεται σε όλη τη Μέση Ανατολή, μας δίνει μια εξαιρετική γεύση για το πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς το χέρι διακυβέρνησης της αμερικανικής δύναμης. Και αν τα Δυτικά έθνη δεν μπορούν πλέον να δικαιολογήσουν τη χρήση δύναμης για τη διαφύλαξη και προώθηση των εμπορικών όρων μας για την ήρεμη ασφάλεια των εθνικών συνόρων, το εμπόριο, τα ταξίδια, και η πνευματική ανταλλαγή  -αντί αποδοκιμάζοντας και ζητώντας συγγνώμη για οποιαδήποτε κατάσταση πρέπει να εκτελεστεί-  ο κόσμος θα κάνει μικρή χρήση της Δυτικής ηγεσίας. Αν η μοίρα των άλλων λαών είναι να καταδικαστούν να διαπραγματευτούν σε θέση αδυναμίας κακές συμφωνίες με τους Κινέζους ολιγάρχες, δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα η σωτηρία από το να ακούσουν διαλέξεις από τον Barack Obama, την Hillary Clinton, ή από την παρέλαση ευερέθιστων Ευρωπαίων όταν θα κλείσουν οι συρόμενες σιδερένιες πύλες.

JE Dyer

Πηγή