Ο αμερικανικός πραγματισμός εναντίον του νέου ασθενούς του κόσμου
Σε μια ριζική αλλαγή στάσης σε σχέση με τη σύρραξη στην Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ανέχονται πλέον τη χρήση της καθιερωμένης έκφρασης "ρωσική επίθεση" και θεωρούν ότι οι αιτίες της σύρραξης είναι πιο πολύπλοκες από την επικρατούσα αφήγηση που παρουσίαζε το ουκρανικό καθεστώς ως θύμα και τη Ρωσία ως επιθετική χώρα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει, επιπλέον, χαρακτηρίσει δημόσια τον πρώην ηθοποιό Βολοντίμιρ Ζελένσκι ως "δικτάτορα", καθώς παραμένει στην ηγεσία της Ουκρανίας χωρίς εκλογές και χωρίς νομική νομιμοποίηση. Μέσω αυτής της αλλαγής στάσης, η Ουάσινγκτον επιδιώκει στρατηγικούς στόχους που είναι συνεπείς, παρά τη φαινομενική αντίθεσή τους με την πολιτική της προηγούμενης διοίκησης Μπάιντεν, η οποία περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, τη μείωση του ρόλου της Ευρώπης και τη διατήρησή της υπό επιρροή, ενώ ταυτόχρονα την κατηγοριοποιούσε ως ένα από τα κύρια εμπόδια για την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης. Για την Ουάσινγκτον, η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα στην ίδια θέση με αυτή της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της τελικής παρακμής της. Στα μάτια της νέας σχολής γεωπολιτικής των ΗΠΑ, η Ευρώπη είναι ο νέος "ασθενής" του κόσμου, κατ' αναλογία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία για πολύ καιρό περιγράφονταν ως ο "ασθενής" της Ευρώπης.
Αυτή η αλλαγή αποτυπώνει τον αμερικανικό πραγματισμό και την ευελιξία του στην επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων, χωρίς να δίνει βάρος σε ιδεολογικές, γραφειοκρατικές ή άλλες διαδικαστικές παρεμβάσεις που παράγονται άσκοπα από την ευρωκρατία και τις γραφειοκρατίες των παλαιών ευρωπαϊκών κρατών. Ταυτόχρονα, η διοίκηση Τραμπ αντιτίθεται σε μια μορφή υπερεθνικής οντότητας που σχηματίζεται από έναν "διπλό" κρατικό πυρήνα με ιδεολογική κατήχηση πιο έντονη και πιο επιβλαβή από αυτή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή της μαοϊκής Κίνας στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας τους. Αυτή η πτυχή, που απορρίπτεται από την επικρατούσα ακαδημαϊκή αφήγηση, απέχει πολύ από το να είναι απλώς μια θεωρητική άποψη ή μια συνωμοτική ιδέα.
Η αντίθεση των ΗΠΑ στο G7
Αυτή η αλλαγή εκδηλώθηκε αυτή την εβδομάδα με την αντίθεση των Αμερικανών απεσταλμένων στη χρήση της έκφρασης "ρωσική επίθεση" και άλλων παρόμοιων όρων που χρησιμοποιούνταν από τους ηγέτες του G7 από το 2022 για την περιγραφή του πολέμου στην Ουκρανία. Οι Αμερικανοί πλέον αποκλείουν και αντιτίθενται σε αυτήν την ορολογία.
Η επιμονή της διοίκησης Τραμπ να αλλάξει τη γλώσσα σχετικά με τη σύρραξη στην Ουκρανία αντανακλά μια ευρύτερη αλλαγή στην αμερικανική πολιτική, η οποία αποσκοπεί να περιγράψει τον πόλεμο ως μια σύγκρουση, κάτι που ευθυγραμμίζεται με την πραγματικότητα. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι η αλλαγή στη γλώσσα σχετικά με τη Ρωσία αντιπαραβάλλεται με το περσινό έτος, όταν ο όρος "επίθεση" είχε αναφερθεί πέντε φορές στη δήλωση των ηγετών του G7. Αυτή η αλλαγή σηματοδοτεί μια σημαντική στροφή στην πολιτική δυναμική των ΗΠΑ, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο, αφήνοντας τους συμμάχους τους, ιδιαίτερα την Ευρώπη και την Ιαπωνία, σε μια πολύ δύσκολη θέση, καθώς έχουν θέσει σε κίνδυνο τις οικονομίες τους και έχουν αδειάσει τα οπλοστάσιά τους για να υποστηρίξουν έναν πρωταγωνιστή της σύρραξης στην Ουκρανία, πριν βρεθούν στο περιθώριο στη διαμόρφωση μιας νέας διεθνούς τάξης στην οποία δεν θα έχουν πλέον θέση. Με αυτόν τον τρόπο, έχουν καταλήξει χωρίς κανένα όφελος σε ένα παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος.
Προοπτικές
Αυτή η αλλαγή προσέγγισης από τις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνά τα ζητήματα της ουκρανικής σύρραξης και αφορά μια νέα κατανομή των ρόλων στον κόσμο. Από την αναδιάρθρωση μιας εντελώς δυσλειτουργικής Μέσης Ανατολής, μιας Ευρασίας που δεν μπορεί πλέον να παραμένει απλώς ένα θέατρο συγκρούσεων, έως και την αλλαγή στη σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Σε αυτόν τον ρυθμό, μπορούμε ήδη να προβλέψουμε ότι η Γερμανία και η Ιαπωνία δεν θα αποκτήσουν ποτέ μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενώ χώρες όπως η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία κινδυνεύουν ενδεχομένως να χάσουν τις θέσεις τους, λόγω της ανικανότητάς τους να ξεφύγουν από παλαιούς σχεδιασμούς σκέψης σε έναν κόσμο όπου η αλλαγή που επιβάλλει ο αμερικανικός πραγματισμός δεν δίνει πλέον σημασία στην ιδεολογία και τους παλιούς δογματισμούς.
Για την παρούσα στιγμή, είναι το G7 που χάνει όλο και περισσότερο το νόημά του, και αυτό ακριβώς επιδιώκει η διοίκηση Τραμπ με την επαναστατική και καινοτόμο προσέγγισή της.
Ο θρίαμβος του Πούτιν μετά από 18 χρόνια: Η Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου αγκαλιάζει την πολυπολικότητα
του Alfredo Jalife-Rahme
Ήταν στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007 που ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατάγγειλε τους Ευρωπαίους διπλωματικούς και στρατιωτικούς ηγέτες για να τους θέσει ενώπιον της κυριαρχία τους: Όχι, τα συμφέροντά τους δεν έγκεινται στο να ακολουθούν τυφλά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν και πάλι ενώπιον της ίδιας διάσκεψης, αυτή τη φορά το 2025, που ο JD Vance τους έθεσε για άλλη μια φορά ενώπιον της κυριαρχίας τους: Όχι, δεν μπορούν να κυβερνήσουν παραβιάζοντας τις ίδιες τις δικές τους αρχές.
Δίκτυο Βολταίρος| Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) |20 février 2025
Η ήττα του Χαζάρου κωμικού Zelensky και η θητεία του Trump 2.0 οδήγησαν στην αρχή μιας νέας τριπολικής παγκόσμιας τάξης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Ρωσίας και Κίνας [1] και έχουν δικαιώσει την ήδη ιστορική ομιλία του Τσάρου Βλαντιμίρ Πούτιν πριν από 18 χρόνια στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου (MSC), όπου είχε υποστηρίξει την δημιουργική πολυπολικότητα [2].
Από το 2007, εκτιμώ το βάθος της γεωστρατηγικής σκέψης του Πούτιν: ένα χρόνο πριν από τη χρεοκοπία της Lehman Brothers στη Wall Street, την οποία το δίδυμο Ομπάμα/Μάιντεν προσπάθησε να περάσει στην Κίνα, η τελευταία συνειδητοποίησε τελικά την διαστρέβλωση της υπόγειας σχέσης της με την οικογένεια Μπάιντεν (πατέρα Τζο και γιο Χάντερ).
Η κορυφαία στιγμή ήρθε όταν, nolens volens , ένα G-2 εκτοξεύτηκε μεταξύ Κίνας και Ρωσίας, μια ομάδα που σήμερα φαίνεται πιο αξεδιάλυτη από ποτέ και που έχει αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες γεωστρατηγικά απομονωμένες.
Μια φράση του Πούτιν, ο οποίος έχει ήδη μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους γεωστρατηγικούς του 21ου αιώνα, μαρτυρεί μια αναπόφευκτη προοπτική: «το οικονομικό δυναμικό των νέων κέντρων παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε πολιτική επιρροή και θα ενισχύσει την πολυπολικότητα».
Δέκα ημέρες μετά την άνοδο του Trump 2.0 στην εξουσία, ο υπουργός Εξωτερικών του, ο Κουβανοαμερικανός Marco Rubio, παραδέχτηκε σε μια συνέντευξη με τη Megyn Kelly, 18 χρόνια μετά την προφητεία του Πούτιν, το αναπόφευκτο χαρακτήρα της νέας πολυπολικής τάξης στην οποία ξεχωρίζουν η Κίνα και η Ρωσία, στο ίδιο επίπεδο με τις Ηνωμένες Πολιτείες [3].
Ο Μάρκο Ρούμπιο επέκρινε δριμύτατα την κυβέρνηση Μπάιντεν για την παράταση της μονομερούς της στιγμής, για την υποτίμηση της Ρωσίας και για έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία νομίζοντας ότι η Ρωσία ήταν αδύναμη.
Με φόντο την ταπεινωτική ήττα της Ουκρανίας, το CSM, 18 χρόνια αργότερα, επιλέγει να προσεγγίσει συνεσταλμένα την «πολυπολικότητα» [4] ενώ η εξουσία μετατοπίζεται σε μεγαλύτερο αριθμό παραγόντων με την ικανότητα να επηρεάζουν βασικά παγκόσμια ζητήματα.
Το CSM δεν κρύβει την εγγενή του ρωσοφοβία και το γκροτέσκο αφήγημά του για να αρνηθεί νοερά τον θρίαμβο της Ρωσίας στην Ουκρανία και προτιμά την επιλογή της Κίνας ως του πιο εξέχοντος και ισχυρού υπερασπιστή της πολυπολικής τάξης, ως υπερασπιστή των χωρών του Παγκόσμιου Νότου.
Το CSM παραβλέπει με κωμικό τρόπο το αχώριστο G-2 μεταξύ Ρωσίας και Κίνας που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των BRICS+ και έχει αφήσει πολύ πίσω τη γεωοικονομική μετριότητα του G-7.
Ακριβώς, κατά τη διάρκεια του CSM, κανένας άλλος από τον Wang Yi, υπεύθυνο για την κινεζική εξωτερική πολιτική από το Πολιτικό Γραφείο, χαιρέτισε τη συναίνεση που επιτεύχθηκε από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία σχετικά με την Ουκρανία [5].
Εν αναμονή της ανώτατης τριμερούς συνόδου κορυφής Πούτιν/Ξι/Τραμπ στην Μόσχα για τον εορτασμό της Ημέρας της Νίκης στις 9 Μαΐου [6], ανακοινώνονται για αυτήν την εβδομάδα οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας στη Σαουδική Αραβία, με την τρομακτική και εμφανή απουσία της Ευρώπης στο σύνολό της - και επίσης εν αναμονή της εκλογικής ήττας των παγκοσμιοποιημένων καθεστώτων που εξαρτώνται από τους τραπεζίτες Ρότσιλντ και τον Γ. Σόρο, στην Γερμανία, την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία – την πλευρά που αποδείχθηκε να είναι η μεγάλη ηττημένη στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αξίζει να τονιστεί το μήνυμα του Ρώσου γεωπολιτικού και φιλοσόφου Αλεξάντερ Ντούγκιν: «Είμαστε ήδη εκεί. Τέλος της παγκοσμιοποίησης. Τέλος της Ουκρανίας. Τέλος του Καναδά. Τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης [7] ».
Η περιφρόνηση των ΗΠΑ για την Ευρώπη είναι δραματική: είτε πρόκειται για τους Στράουσιστές και φιλοχαζάρους νεοσυντηρητικούς όπως η Βίκυ Νούλαντ - με τη φράση της « γάμισε την Ευρώπη!» το 2014, όταν συνωμοτούσε να επιφέρει αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία [8], ή η διατριβή του Αντιπροέδρου JD Vance στο CSM, ο οποίος κατήγγειλε τη λογοκρισία της ελευθερίας της έκφρασης, καθώς και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρουμανία [9].
Τα λάθη, όπως και οι ήττες, είναι επώδυνα. Τι θα συμβεί στην Ευρώπη στον υπόλοιπο του 21ου αιώνα; Η ατιμωτική ήττα του Μπάιντεν στην Ουκρανία θα είναι ο τριπολικός θρίαμβος του Τραμπ.
Καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM). Επίτιμος διδάκτορας από το Pontifical University of San Francisco Xavier in Chuquisaca. Δημοσιεύει στήλες για τη διεθνή πολιτική στην καθημερινή La Jornada . Τελευταία δημοσιευμένη εργασία: La invisible carcel cibernética: Google/Apple/Facebook/Amazon/Twitter (GAFAT) (Orfila, 2019).
Η ειρήνη στην Ουκρανία μπορεί να μην λύνει τίποτα απολύτως. Αυτός ο πόλεμος δεν προκλήθηκε από μια επεκτατική βούληση της Ρωσίας, όπως ισχυρίζεται η νατοϊκή προπαγάνδα, αλλά από πραγματικά προβλήματα. Η απλή αναγνώριση μιας αλλαγής συνόρων δεν θα αντιμετωπίσει την ουσία του ζητήματος. Αυτός ο πόλεμος είναι το αποτέλεσμα της επέκτασης του ΝΑΤΟ σε άρνηση του δοσμένου λόγου του· μια επέκταση που απειλεί άμεσα την ασφάλεια της Ρωσίας, της οποίας τα σύνορα παραείναι μεγάλα για να μπορεί να τα υπερασπιστεί. Για να επεκταθεί στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ υποστήριξε νεοναζιστικές ομάδες τις οποίες τοποθέτησε στην εξουσία και που καθιέρωσαν τους νόμους τους σε αυτή τη χώρα. Σε αυτό προστέθηκε η αναζωπύρωση μιας υποτιθέμενης σύγκρουσης πολιτισμών μεταξύ ευρωπαϊκών και ασιατικών αξιών. Δεν θα υπάρξει πραγματική ειρήνη έως ότου η Δύση κρατήσει τον δικό της λόγο.
Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) |18 février 2025
Οι πρόεδροι Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν (φωτογραφία του 2018).
Οπρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκίνησαν επίσημα διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Όποιες και αν είναι οι εδαφικές λύσεις, δεν θα επιλύσουν το σύνολο της διαφοράς. Η τελευταία πιθανότατα θα επιμείνει πέρα από την ειρήνη.
Τρία προβλήματα επικαλύπτονται:
1— Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και το Δόγμα Brzeziński
Όταν οι ίδιοι οι Ανατολικογερμανοί γκρέμισαν το Τείχος του Βερολίνου (9 Νοεμβρίου 1989), η Δύση, αιφνιδιασμένη, διαπραγματεύτηκε την επανένωση των δύο Γερμανιών. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1990 τέθηκε το ερώτημα εάν η επανένωση της Γερμανίας θα σήμαινε ότι η Ανατολική Γερμανία, με την ένταξη στη Δυτική Γερμανία, θα έμπαινε ή όχι στο ΝΑΤΟ.
Όταν υπογράφηκε η Συνθήκη της Ατλαντικής Συμμαχίας το 1949, δεν προστάτευε ορισμένα εδάφη ορισμένων υπογραφόντων. Για παράδειγμα, τα γαλλικά εδάφη του Ειρηνικού (η Réunion, Mayotte, Wallis και Futuna, η Πολυνησία και η Νέα Καληδονία) δεν συμπεριλαμβάνονται. Θα ήταν επομένως δυνατό, σε μια ενοποιημένη Γερμανία, να μην είχε επιτραπεί στο ΝΑΤΟ να αναπτυχθεί στην Ανατολική Γερμανία.
Αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό για τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που δέχθηκαν επίθεση από τη Γερμανία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα μάτια των πληθυσμών τους, το να βλέπουν εξελιγμένα όπλα να εγκαθίστανται στα σύνορά τους ήταν ανησυχητικό. Ακόμη περισσότερο για τη Ρωσία, της οποίας τα τεράστια σύνορα (6.600 χιλιόμετρα) είναι ανυπεράσπιστα.
Στη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας (2-3 Δεκεμβρίου 1989) μεταξύ των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Τζορτζ Μπους (πατέρα) και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν ότι δεν είχαν επέμβει για να ρίξουν το Τείχος του Βερολίνου και ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να επέμβουν εναντίον της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή [1].
Ο υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Hans-Dietrich Genscher δήλωσε ότι «οι αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και η διαδικασία της γερμανικής ενοποίησης δεν έπρεπε να θίξουν «τα σοβιετικά συμφέροντα ασφαλείας». Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να αποκλείσει «κάθε επέκταση του εδάφους του προς τα ανατολικά, δηλαδή κάθε κίνηση προσέγγισης των σοβιετικών συνόρων».
Οι τρεις κατοχικές δυνάμεις της Γερμανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, πολλαπλασίασαν επομένως τις δεσμεύσεις τους να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Η Συνθήκη της Μόσχας (12 Σεπτεμβρίου 1990) υπέθεσε ότι η επανενωμένη Γερμανία δεν θα διεκδικούσε εδάφη από την Πολωνία (γραμμή Oder-Neisse) και ότι δεν θα υπάρχει καμία βάση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Γερμανία [2].
Σε κοινή συνέντευξη Τύπου το 1995 στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν χαρακτήρισε τη συνάντηση που μόλις είχαν ως «καταστροφική», προκαλώντας τα γέλια του πρόεδρου Μπιλ Κλίντον. Πράγματι καλύτερα ήταν να γελάς γι’ αυτό παρά να κλαις.
Ωστόσο, οι Ρώσοι ενημερώθηκαν ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ περιόδευε τις πρωτεύουσες για να προετοιμάσει τα πρώην κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, ο πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν κατάγγειλε τον ομόλογό του, Μπιλ Κλίντον, στη σύνοδο κορυφής της Βουδαπέστης (5 Δεκεμβρίου 1994) της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ). Δήλωσε: «Η στάση μας απέναντι στα σχέδια διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, και ειδικότερα η πιθανότητα να προχωρήσουν οι υποδομές του προς τα ανατολικά, παραμένει και θα παραμείνει πάντα αρνητική. Τα επιχειρήματα όπως: η διεύρυνση δεν στρέφεται εναντίον κανενός κράτους και αποτελεί ένα βήμα προς τη δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης, δεν αντέχουν στην κριτική. Πρόκειται για μια απόφαση της οποίας οι συνέπειες θα καθορίσουν την ευρωπαϊκή διαμόρφωση για τα επόμενα χρόνια. Μπορεί να οδηγήσει σε διολίσθηση προς την επιδείνωση της εμπιστοσύνης μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών χωρών. […] Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, όχι χωρίς δυσκολίες, αναζητά τη θέση του στη νέα Ευρώπη. Είναι σημαντικό αυτή η προσέγγιση να μην δημιουργεί δύο διαχωριστικές ζώνες, αλλά αντίθετα να εδραιώνει την ευρωπαϊκή ενότητα. Αυτός ο στόχος, για εμάς, είναι σε αντίθεση με τα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ. Γιατί να σπείρουμε τους σπόρους της δυσπιστίας; Τελικά, δεν είμαστε πλέον εχθροί· είμαστε όλοι συνέταιροι. Το έτος 1995 συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μισό αιώνα αργότερα, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο την πραγματική σημασία της Μεγάλης Νίκης και την ανάγκη για ιστορική συμφιλίωση στην Ευρώπη. Δεν πρέπει πλέον να υπάρχουν αντίπαλοι, νικητές και ηττημένοι. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ήπειρός μας έχει μια πραγματική ευκαιρία να βρει ενότητα. Το να την χάσεις σημαίνει να ξεχνάς τα μαθήματα του παρελθόντος και να αμφισβητείς το ίδιο το μέλλον. » Ο Μπιλ Κλίντον απάντησε: «Το ΝΑΤΟ δεν θα αποκλείσει αυτόματα κανένα έθνος από την ένταξη. […] Ταυτόχρονα, σε καμία άλλη χώρα δεν θα επιτρέπεται να ασκήσει βέτο για την επέκταση» [3].
Στη σύνοδο αυτή υπογράφηκαν τρία μνημόνια, μεταξύ των οποίων ένα με την ανεξάρτητη Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα για την αποπυρηνικοποίησή της, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να απόσχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πολέμων στην Γιουγκοσλαβία, παρενέβη η Γερμανία, ως μέλος του ΝΑΤΟ. Εκπαίδευσε τους Κοσοβάρους μαχητές στη βάση της Συμμαχίας του Ιντσιρλίκ (Τουρκία) και στη συνέχεια ανέπτυξε τους άντρες της εκεί.
Ωστόσο, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη (8 και 9 Ιουλίου 1997), οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Συμμαχίας ανακοίνωσαν ότι προετοιμάζονταν για την ένταξη της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Επιπλέον, εξέταζαν επίσης την ένταξη της Σλοβενίας και της Ρουμανίας.
Έχοντας επίγνωση ότι δεν μπορεί να εμποδίσει κυρίαρχα κράτη να συνάψουν συμμαχίες, αλλά ανησυχώντας για τις συνέπειες για τη δική της ασφάλεια από όσα προετοιμάζονταν, η Ρωσία παρενέβη στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ) κατά την διάρκεια της συνόδου κορυφής της Κωνσταντινούπολης (18 και 19 Νοεμβρίου 1999). Απέσπασε μια δήλωση που καθιερώνει την αρχή της ελεύθερης προσχώρησης οποιουδήποτε κυρίαρχου κράτους στη συμμαχία της επιλογής του και την αρχή της μη λήψης μέτρων για την ασφάλειά του σε βάρος αυτής των γειτόνων του.
Ωστόσο, το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν μια έγχρωμη επανάσταση στην Ουκρανία, ανατρέποντας τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο (που ήθελε να κρατήσει τη χώρα του στα μισά του δρόμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας) και εγκαθιστώντας ένα νεοναζιστικό καθεστώς που ήταν δημόσια επιθετικό κατά της Ρωσίας.
Το 2004, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ. Το 2009 ήταν η Αλβανία και η Κροατία. Το 2017, το Μαυροβούνιο. Το 2020 η Βόρεια Μακεδονία. Το 2023 η Φινλανδία και το 2024 η Σουηδία. Όλες οι υποσχέσεις αθετήθηκαν.
Για να κατανοήσουμε πλήρως πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τι σκέφτονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1997, ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Jimmy Carter, ο Πολωνοαμερικανός Zbigniew Brzeziński, δημοσίευσε την Μεγάλη Σκακιέρα . Εκθέτει τις απόψεις του για την «γεωπολιτική» με την αρχική έννοια, δηλαδή όχι την επιρροή των γεωγραφικών δεδομένων στη διεθνή πολιτική, αλλά ένα σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παραμείνουν ηγετική δύναμη στον κόσμο συμμαχώντας με τους Ευρωπαίους και απομονώνοντας την Ρωσία. Τότε συνταξιούχος, αυτός ο δημοκρατικός προσφέρει στους Στράουσιστές μια στρατηγική για να κρατήσουν τη Ρωσία υπό έλεγχο, χωρίς ωστόσο να τους δώσει δίκιο. Υποστηρίζει μάλιστα τη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι Στράουσιστές, αντίθετα, επιθυμούν να επιβραδύνουν την ανάπτυξή της (δόγμα Γουλφόβιτς). Σε κάθε περίπτωση, ο Brzeziński θα γίνει σύμβουλος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Μνημείο στο Λβιβ προς τη δόξα του εγκληματία κατά της Ανθρωπότητας Στέπαν Μπαντέρα
2- Ναζιστικοποίηση της Ουκρανίας
Κατά την έναρξη της ειδικής επιχείρησης του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι ο πρώτος στόχος ήταν η αποναζιστικοποίηση της χώρας. Οι Δυτικοί προσποιήθηκαν τότε ότι αγνοούσαν το πρόβλημα. Κατηγόρησαν τη Ρωσία ότι μεγαλοποιούσε ορισμένα περιθωριακά γεγονότα, παρότι είχαν παρατηρηθεί σε μεγάλη κλίμακα για μια δεκαετία.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι δύο αντίπαλοι γεωπολιτικολόγοί των ΗΠΑ, Paul Wolfowitz και Zbigniew Brzeziński, είχαν σχηματίσει συμμαχία με τους «ακραίους εθνικιστές» (δηλαδή με τους μαθητές του φιλοσόφου Dmytro Dontsov και του αρχηγού της πολιτοφυλακής Stepan Bandera) [4], σε συνέδριο που διοργάνωσαν οι τελευταίοι στην Ουάσιγκτον το 2000. Σε αυτή τη συμμαχία είχε στοιχηματίσει το Υπουργείο Άμυνας, το 2001, όταν ανέθεσε σε τρίτους την έρευνά του για τον βιολογικό πόλεμο στην Ουκρανία, υπό την εξουσία του Antony Fauci, τότε συμβούλου για την Υγεία του υπουργού Donald Rumsfeld. Σε αυτή τη συμμαχία είχε στοιχηματίσει επίσης το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το 2014, με την έγχρωμη επανάσταση του Euromaidan.
Και οι δύο Εβραίοι πρόεδροι της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο και Βολοντίμιρ Ζελένσκι, επέτρεψαν την κατασκευή μνημείων για τους συνεργάτες των Ναζί σε ολόκληρη τη χώρα τους, ιδιαίτερα στη Γαλικία. Επέτρεψαν η ιδεολογία του Dmytro Dontsov να γίνει η ιστορική αναφορά της χώρας. Για παράδειγμα, σήμερα ο ουκρανικός πληθυσμός αποδίδει τη μεγάλη πείνα του 1932-1933, που προκάλεσε μεταξύ 2,5 και 5 εκατομμύρια θανάτους, σε μια φανταστική επιθυμία της Ρωσίας να εξοντώσει τους Ουκρανούς· ένας ιδρυτικός μύθος που δεν αντέχει στην ιστορική ανάλυση [5], πράγματι, αυτός ο λιμός έθιξε πολλές άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Επιπλέον, με βάση αυτό το ψεύδος το Κίεβο κατάφερε να κάνει τον πληθυσμό του να πιστέψει ότι ο ρωσικός στρατός ήθελε να εισβάλει στην Ουκρανία. Σήμερα, μερικές δεκάδες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας [6] και της Γερμανίας [7], έχουν υιοθετήσει, με συντριπτική πλειοψηφία, νόμους ή ψηφίσματα για την επικύρωση αυτής της προπαγάνδας.
Η ναζιστικοποίηση είναι πιο περίπλοκη από ό,τι πιστεύεται: με την ανάμειξη του ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο δια πληρεξουσίων, το Τάγμα Centuria, δηλαδή η μυστική εταιρία των Ουκρανών ακραίων εθνικιστών, έχει διεισδύσει στις δυνάμεις της Συμμαχίας. Στη Γαλλία φέρεται να είναι ήδη παρών στη Χωροφυλακή (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν δημοσιοποίησε ποτέ την έκθεσή της για τη σφαγή στην Boutcha).
Η σύγχρονη Δύση αντιλαμβάνεται λανθασμένα τους Ναζί ως εγκληματίες που κατά κύριο λόγο έσφαξαν Εβραίους. Αυτό είναι απολύτως ψευδές. Οι κύριοι εχθροί τους ήταν οι Σλάβοι. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ναζί δολοφόνησαν πολλούς ανθρώπους, πρώτα με πυροβολισμούς και στη συνέχεια, από το 1942, σε στρατόπεδα. Οι άμαχοι Σλάβοι θύματα της ναζιστικής φυλετικής ιδεολογίας ήταν περισσότερα από τους Εβραίους θύματα (περίπου 6 εκατομμύρια αν προσθέσουμε αυτούς που σκοτώθηκαν από σφαίρες και αυτούς που σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα). Επιπλέον, ορισμένα θύματα ήταν και Σλάβοι και Εβραίοι, και περιλαμβάνονται στον καθένα από τους δύο απολογισμούς. Μετά τις σφαγές του 1940 και του 1941, περίπου 18 εκατομμύρια άνθρωποι από κάθε καταγωγή φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκ των οποίων 11 εκατομμύρια συνολικά δολοφονήθηκαν εκεί (1.100.000 μόνο στο στρατόπεδο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου) [8].
Η Σοβιετική Ένωση, η οποία αναταραζόταν κατά τη διάρκεια της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, δεν επανενώθηκε παρά το 1941, όταν ο Ιωσήφ Στάλιν συνήψε συμμαχία με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τερμάτισε τις μαζικές δολοφονίες και τους πολιτικούς εγκλεισμούς (τα «γκούλαγκ») για να πολεμήσει κατά της ναζιστικής εισβολής. Η νίκη επί της φυλετικής ιδεολογίας ίδρυσε τη σημερινή Ρωσία. Ο ρωσικός λαός βλέπει τον εαυτό του ως Καταστροφέας του ρατσισμού.
3 — Η αποβολή της Ρωσίας από την Ευρώπη
Το τρίτο οστό της έριδος μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας προέκυψε όχι πριν, αλλά κατά τη διάρκεια του ουκρανικού πολέμου. Η Δύση έχει λάβει διάφορα μέτρα εναντίον αυτού που συμβόλιζε τη Ρωσία. Λήφθηκαν μονομερή καταναγκαστικά μέτρα (λανθασμένα αποκαλούμενα «κυρώσεις») σε επίπεδο κυβερνήσεων, αλλά επίσης λήφθηκαν μέτρα διάκρισης στο επίπεδο των πολιτών. Πολλά εστιατόρια έχουν απαγορευτεί για τους Ρώσους στις Ηνωμένες Πολιτείες ή ρωσικές παραστάσεις έχουν ακυρωθεί στην Ευρώπη.
Συμβολικά, έχουμε αποδεχθεί την ιδέα ότι η Ρωσία δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά ασιατική (που είναι όντως εν μέρει). Θυμηθήκαμε τη διχοτόμηση του Ψυχρού Πολέμου, του ελεύθερου κόσμου (καπιταλιστικού και θρησκευτικού) έναντι του ολοκληρωτικού φάσματος (σοσιαλιστή και άθεου), που τώρα μετατράπηκε σε μια αντιπαλότητα μεταξύ των δυτικών αξιών (ατομικιστικών) και αυτών της Ασίας (κοινοτικών).
Πίσω από αυτή την διολίσθηση, επανεμφανίζονται οι φυλετικές ιδεολογίες. Είχα σημειώσει πριν από τρία χρόνια, ότι το 1619 Project των New York Times και η ρητορική γουοκ του προέδρου Joe Biden ήταν στην πραγματικότητα, ίσως άθελά τους, μια αντίστροφη αναδιατύπωση του ρατσισμού [9]. Παρατηρώ ότι σήμερα ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μοιράζεται την ίδια ανάλυση με εμένα και έχει ανακαλέσει συστηματικά όλες τις καινοτομίες γουοκ του προκατόχου του. Αλλά η ζημιά έχει γίνει: τον περασμένο μήνα, οι Δυτικοί αντέδρασαν στην εμφάνιση του κινεζικού DeepSeek αρνούμενοι ότι οι Ασιάτες θα μπορούσαν να έχουν εφεύρει και όχι να έχουν αντιγράψει τέτοιο λογισμικό. Ορισμένες κρατικές υπηρεσίες το έχουν απαγορεύσει ακόμη και στους υπαλλήλους τους, κάτι που δεν είναι άλλο παρά μια καταγγελία του «κίτρινου κινδύνου».
Πρέπει να λογοκριθεί ο Λέων Τολστόι (1828-1910), ο συγγραφέας του «Πόλεμος και Ειρήνη», όπως κάνει η Ουκρανία, όπου καίνε τα βιβλία του επειδή ήταν Ρώσος;
4- Συμπέρασμα
Οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις επικεντρώνονται σε αυτό που είναι άμεσα χειροπιαστό από την κοινή γνώμη: τα σύνορα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι αλλού. Για να ζήσουμε μαζί, χρειάζεται να μην απειλούμε την ασφάλεια των άλλων και να τους αναγνωρίζουμε ως ίσους μας. Είναι πολύ πιο δύσκολο και δεν δεσμεύει μόνο τις κυβερνήσεις μας.
Από ρωσική σκοπιά, η πνευματική προέλευση των τριών προβλημάτων που εξετάστηκαν παραπάνω έγκειται στην αγγλοσαξονική απόρριψη του διεθνούς δικαίου [10]. Πράγματι, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt και ο Βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill συμφώνησαν στη Σύνοδο Κορυφής του Ατλαντικού ότι μετά την κοινή τους νίκη, θα επέβαλαν τον νόμο τους στον υπόλοιπο κόσμο. Μόνο υπό την πίεση της ΕΣΣΔ και της Γαλλίας αποδέχθηκαν το καταστατικό του ΟΗΕ, αλλά συνέχισαν να το αψηφούν, αναγκάζοντας τη Ρωσία να μποϊκοτάρει την οργάνωση όταν αρνήθηκαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αυτήν. Το κραυγαλέο παράδειγμα της δυτικής διπροσωπίας δίνεται από το Κράτος του Ισραήλ, το οποίο καταπατά μια εκατοντάδα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Γενικής Συνέλευσης και γνωμοδοτήσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου. Γι’ αυτό, στις 17 Δεκεμβρίου 2021, όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία διαφαινόταν, η Μόσχα πρότεινε στην Ουάσιγκτον [11] να τον αποτρέψει υπογράφοντας μια διμερή συνθήκη που παρέχει εγγυήσεις για την ειρήνη [12].
Η ιδέα αυτού του κειμένου ήταν, τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκηρύσσουν τον «κόσμο που βασίζεται σε κανόνες» και ευθυγραμμίζονται με το διεθνές Δίκαιο. Αυτό το Δίκαιο, που φαντάστηκαν οι Ρώσοι και οι Γάλλοι λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνίσταται αποκλειστικά στην τήρηση του λόγου του καθένα υπό το βλέμμα της κοινής γνώμης.
Τρεις εβδομάδες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Τραμπ προσπαθεί να επιλύσει την ουκρανική σύγκρουση. Είναι σαφές ότι οι σύμβουλοί του έχουν τυφλωθεί από τις προκαταλήψεις τους και δεν κατανοούν καμία από τις ανησυχίες της Μόσχας. Του δίνουν μια λανθασμένη εικόνα για τη συμμετοχή της Ρωσίας σε αυτή τη σύγκρουση. Βλέποντας ότι του είναι αδύνατο να προχωρήσει, ο Ντόναλντ Τραμπ στρέφεται επομένως προς τις οικονομικές συναλλαγές, όπως έκανε και για τη Γάζα. Αυτή τη φορά, σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τις ουκρανικές σπάνιες γαίες.
Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) |12 février 2025
Με την ευκαιρία της επαναλειτουργίας του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων στις 7 Δεκεμβρίου 2024, ο επανεκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συνάντησε, με πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, τον μη εκλεγμένο ομόλογό του από την Ουκρανία, Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Οπρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε πει ότι θα επιλύσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία εντός ημερών και στη συνέχεια αναγνώρισε ότι πιθανότατα θα χρειαζόταν αρκετές εβδομάδες. Διόρισε τον στρατηγό Keith Kellogg ως ειδικό απεσταλμένο του στην Ουκρανία. Ο τελευταίος διαδέχθηκε τον στρατηγό Μάικλ Φλιν ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας ο οποίος στη συνέχεια ήταν ο αρχηγός του επιτελείου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, κατά την πρώτη θητεία Τραμπ.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Kellogg είχε ζητήσει από έναν από τους πρώην συνεργάτες του, τον Frederic H. Fleitz, να ετοιμάσει ένα σχέδιο για την Ουκρανία. Δημοσιεύτηκε στις 11 Απριλίου 2024, από το America First Policy Institute [1]
Αυτό το κείμενο είναι πρώτα ένας έπαινος για τον υποψήφιο Τραμπ και μια κριτική στον πρόεδρο Μπάιντεν (τότε ήταν υποψήφιος για επανεκλογή), αλλά περιλαμβάνει επίσης πολλές ιδέες.
• Πρώτον, και οι δύο άνδρες θεωρούν «γελοίους» τους ρωσικούς ισχυρισμούς ότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση αποσκοπεί στην αποναζοποίηση της Ουκρανίας. Ομοίως, θεωρούν τον φόβο της Ρωσίας για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως «παράνοια». Ερμηνεύουν την αποτυχία της κυβέρνησης Μπάιντεν κατηγορώντας την ότι έπαιξε άσκοπα εναντίον της Ρωσίας υποστηρίζοντας την προσπάθεια του Κιέβου για ένταξη στο ΝΑΤΟ αντί να την διαπραγματευτεί απευθείας με τη Μόσχα. Τέλος, θεωρούν ότι η πολιτική του προέδρου Μπάιντεν να μην υποστηρίζει άμεσα τον ουκρανικό στρατό, αλλά να κινητοποιεί τους συμμάχους του για να το πράξουν στη θέση του, ήταν σοβαρό λάθος, διότι έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης.
• Όσον αφορά τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, οι συγγραφείς δεν αποκλείουν ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν άσκησε πίεση στον Βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον για να πείσει τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να τις εκτροχιάσει. Σημειώνουν ότι τον Απρίλιο του 2023, η κυβέρνηση Μπάιντεν χώρισε από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον αφού το έκανε με τους Ευρωπαίους ηγέτες: ο Richard Haass, πρόεδρος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και ο Charles Kupchan, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Georgetown, δημοσίευσαν ένα άρθρο στο Foreign Affairs σημειώνοντας ότι η Δύση απέτυχε να κερδίσει και ως εκ τούτου έπρεπε να διαπραγματευτεί την ειρήνη, άποψη που είχε διατυπώσει και ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ. Το σχέδιο Hass-Kupchan προέβλεπε ότι η Ουκρανία δεν θα παραχωρούσε τα χαμένα εδάφη της, αλλά θα δεσμευόταν να τα ανακτήσει μέσω διπλωματίας και όχι μέσω βίας, σε αντάλλαγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χαλάρωσαν τις κυρώσεις τους κατά της Ρωσίας.
Αυτό που είναι εκπληκτικό με το σκεπτικό του America First Policy Institute είναι ότι αγνοεί εντελώς τη ρωσική άποψη και προβάλλει τον τρόπο σκέψης της Ουάσιγκτον στη Μόσχα. Δεν αποδίδει καμία σημασία στον ναζισμό της Ουκρανίας, όχι επειδή τον αγνοεί, αλλά επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έκαναν πόλεμο για ένα ιδεολογικό ζήτημα [2]. Ομοίως, αγνοεί τον φόβο της Ρωσίας για την εγκατάσταση ξένων όπλων στα σύνορά της, ερμηνεύοντάς τον ως ΝΑΤΟφοβία ενώ πρόκειται για την υπεράσπιση των μακρύτερων συνόρων στον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, δεν κατανοεί καθόλου γιατί η Μόσχα πίστευε ότι μπορεί να αποτρέπει τον πόλεμο παρουσιάζοντας μια πρόταση για μια συνθήκη για τις εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουάσιγκτον στις 17 Δεκεμβρίου 2021 [3]. Πρέπει λοιπόν να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τον Απρίλιο του 2023, η ομάδα Τραμπ δεν καταλάβαινε τίποτα για τη ρωσική εμπλοκή στην Ουκρανία και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να βάλει τέλος σε αυτόν τον πόλεμο.
Η έλλειψη κατανόησης του ουκρανικού ζητήματος από τους συμβούλους του Ντόναλντ Τραμπ έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Έτσι, στις 25 Ιουλίου 2023, στο The Federalist [4], ο Frédéric H. Fleitz εξέφρασε την έκπληξή του που η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους δεν είχε ορίσει ημερομηνία για την ένταξη της Ουκρανίας και την είχε αναβάλει σαν από φόβο για τη Ρωσία. Ερμήνευσε τη θέση της Μόσχας ότι πιστεύει ότι η Ουκρανία βρίσκεται εκτός της σφαίρας επιρροής της και φοβάται ότι ο εκδημοκρατισμός αυτής της χώρας θα επεκταθεί στο έδαφός της.
Από την πλευρά του, το Κρεμλίνο, που βρίσκεται σε θέση ισχύος, ανακοίνωσε ότι δεν θα συμφωνήσει για συζητήσεις έως ότου η Ουκρανία αποκηρύξει δημόσια τα εδάφη που έχασε και δηλώσει δημόσια ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά δεσμευτεί ότι θα είναι ουδέτερη. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατέστησε σαφές ότι η Ρωσία θα μπορέσει να υπογράψει μια συνθήκη ειρήνης μόνο όταν η Ουκρανία θα έχει έναν νόμιμο ηγέτη για να το κάνει. Ωστόσο, η εκλογική θητεία του προέδρου Ζελένσκι έληξε τον Μάιο του 2024. Έχοντας κηρύξει κατάσταση πολιορκίας από την αρχή του πολέμου, δεν μπόρεσαν να διεξαχθούν εκλογές. Δεν επιχείρησε να άρει την κατάσταση πολιορκίας για να οργανώσει τη διαδοχή του. Σύμφωνα με το ουκρανικό Σύνταγμα, δεν εναπόκειται σε αυτόν να ενεργήσει ως προσωρινός πρόεδρος, αλλά στον πρόεδρο της Βερχόβνα Ράντα (Εθνοσυνέλευση), Ρουσλάν Στεφαντσούκ. Έχοντας επίγνωση της παρανομίας του, ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Ζελένσκι βάζει συχνά τον Στέφαντσουκ να τον συνοδεύει στα ταξίδια του στο εξωτερικό.
Τα 11 πολιτικά κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης απαγορεύτηκαν με την αιτιολογία ότι υποστήριζαν την παράδοση της χώρας με τους όρους του εχθρού. Στην πράξη, ζητούσαν την καταστροφή των μνημείων της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN-B), δηλαδή των συνεργατών με τους Ναζί. Αντίθετα, το σημερινό καθεστώς έχει φτιάξει άλλα μνημεία και υποστηρίζει τον αρχικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο μεγάλος λιμός (Holodomor) αποδόθηκε σε δολοφονική βούληση των Ρώσων, η οποία είναι προφανώς ανόητη, καθώς αυτός ο λιμός ρήμαξε και άλλες περιοχές της ΕΣΣΔ [5]. Αυτός ο μύθος έχει επικυρωθεί, μία προς μία, από όλες σχεδόν τις εθνικές συνελεύσεις των δυτικών δημοκρατιών.
Με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, παρατηρούμε μια αυξανόμενη επίγνωση αυτής της ασυμφωνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες: η Ουκρανία έχει απαγορεύσει τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, την κύρια χριστιανική εκκλησία και έκαψε εκατομμύρια βιβλία Ρώσων συγγραφέων ή που εκδόθηκαν από Ρώσους τυπογράφους. Ο στρατηγός Keith Kellogg λέει: «Στις περισσότερες δημοκρατίες, οι εκλογές γίνονται ακόμη και σε καιρό πολέμου. Νομίζω ότι είναι σημαντικό. Νομίζω ότι είναι καλό για τη δημοκρατία. Η ομορφιά μιας ισχυρής δημοκρατίας είναι να έχεις περισσότερους από έναν υποψήφιο».
Η CIA φαίνεται να επιλέγει να ευνοήσει την εκλογή του Oleksiy Arestovytch, πρώην συμβούλου επικοινωνίας του Volodymyr Zelensky. Είναι λιγότερο επιδέξιος άνθρωπος από τον Ζελένσκι, αλλά πολύ πιο έξυπνος, ειδικός, μεταξύ άλλων, στη χειραγώγηση των μαζών.
Ωστόσο, στις 2 Φεβρουαρίου, δηλαδή δύο ημέρες πριν από το άνοιγμα των άμεσων επαφών μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου, η SVR (Ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών) δημοσίευσε ένα περίεργο ανακοινωθέν [6]. Σημειώνοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζουν το ενδεχόμενο να απαλλαγούν από τον Volodymyr Zelensky, αποκαλύπτει ότι το ΝΑΤΟ, το οποίο προσπαθεί να διατηρήσει ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία για να διατηρήσει προγεφύρωμα κατά της Ρωσίας, ετοιμάζεται να εμποδίσει την πιθανή επανεκλογή του. Για το σκοπό αυτό, η Ατλαντική Συμμαχία σχεδιάζει να δημοσιεύσει τρεις ειδήσεις: • 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ που προορίζονταν για την αγορά πυρομαχικών υπεξαιρέθηκαν από την ουκρανική προεδρία, • 130.000 Ουκρανοί στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη συνεχίζουν να λαμβάνουν τις αμοιβές τους, • Ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Ζελένσκι έχει μεταβιβάσει — δεν πούλησε — ακίνητα σε ξένες εταιρείες και του έχουν καταβληθεί διακριτικά αποζημιώσεις σε υπεράκτιους λογαριασμούς.
Η δήλωση του SVR πρέπει να ληφθεί με πολύ επιφύλαξη, καθώς είχε ήδη ανακοινώσει τον περασμένο Ιούνιο [7] ότι η Ουάσιγκτον ήθελε να απαλλαγεί από τον Ζελένσκι. Αλλά εκείνη την εποχή, η κυβέρνηση Μπάιντεν ήταν ακόμα στον Λευκό Οίκο.
Αυτή η δυτική «προετοιμασία» και η έναρξη των επίσημων διαπραγματεύσεων μεταξύ Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου στις 5 Φεβρουαρίου οδήγησαν σε μια περίεργη πρόταση από τον πρόεδρο Τραμπ στις 7 Φεβρουαρίου: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρείχαν οικονομική βοήθεια με αντάλλαγμα την άδεια εκμετάλλευσης των ουκρανικών σπάνιων γαιών.
Σε συνέντευξή του στο Reuters στις 8 Φεβρουαρίου 2025, ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Ζελένσκι πρότεινε να πουλήσει τον πλούτο της χώρας του εν αδυναμία του να μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο.
Χωρίς να περιμένει, ο μη εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας έδωσε συνέντευξη στο πρακτορείο Reuters [8] και μετέδωσε ορισμένα αποσπάσματα στο κανάλι του στο Telegram πριν από τη δημοσίευσή της. Δηλώνει: «Η Ουκρανία είναι μια πολύ πλούσια γη. Αυτό δεν σημαίνει ότι την δίνουμε σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε στρατηγικούς εταίρους. Μιλάμε για εταιρική σχέση... Ας την αναπτύξουμε μαζί, ας κερδίσουμε χρήματα, και το πιο σημαντικό, είναι για την ασφάλεια του δυτικού κόσμου (…) Είναι πολύ ενδιαφέρον για εμάς, γνωρίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον για την κυβέρνηση Τραμπ (…) Είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να έχουμε συμβόλαια για την προμήθεια υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στην Ουκρανία. Και φυσικά, θα είμαστε κόμβος για ολόκληρη την Ευρώπη (…) Οι Αμερικανοί έχουν βοηθήσει το περισσότερο, και έτσι είναι αυτοί που πρέπει να κερδίσουν τα περισσότερα. Θα πρέπει να έχουν αυτή την προτεραιότητα και θα ωφεληθούν από αυτήν. Θα ήθελα επίσης να το συζητήσω με τον πρόεδρο Τραμπ».
Το πρόβλημα είναι ότι η Ρωσία κατέχει ήδη ένα μεγάλο κοίτασμα λιθίου στην περιοχή του Ντονέτσκ (Ανατολικά), αφού έχει ήδη πάρει ένα άλλο κοίτασμα στο Krouta Balka στην περιοχή της Ζαπορίζια (Νότια), δύο περιφέρειες που ζήτησαν με δημοψήφισμα και απέκτησαν την προσάρτησή τους στη Ρωσική Ομοσπονδία. Υπάρχει λοιπόν έκτακτη ανάγκη: σύντομα η Ουκρανία δεν θα έχει τίποτα άλλο να προσφέρει.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
