Η εσωτερική λογική κάθε διοικήσεως είναι να ελέγχει αυτό που διαχειρίζεται. Αυτό συνεπάγεται ότι κάθε διοίκηση σκέφτεται να λογοκρίνει την αντιπολίτευσή τις. Σε μια Δημοκρατία, αντίθετα, οι πολιτικά υπεύθυνοι οφείλουν να ελέγχουν τις διοικήσεις τις και να φροντίζουν αυτές να σέβονται τις αρχές που θέλει και εγκρίνει ο λαός. Ωστόσο, σήμερα, τα ευρωπαϊκά κράτη — και ιδιαίτερα η Γαλλία — εγκαταλείπουν τις αξίες που διαμόρφωσαν και δεν διστάζουν πλέον να λογοκρίνουν απλόχερα.
Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) |16 septembre 2025
Η Αρκόμ, γαλλική διοίκηση για τη λογοκρισία του οπτικοακουστικού
Σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Βολταίρος γιορτάζεται ως ο άνθρωπος που υπεράσπισε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο την ελευθερία του λόγου και μας την έκανε να τη συνδέσουμε ως προϋπόθεση για τη δημιουργία κάθε δημοκρατίας. Αυτός ήταν επίσης ο τρόπος σκέψης της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’ της Ρωσίας, στην οποία έζησε για πολύ καιρό, αλλά και του Τζέι Ντι Βανς, του Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, για τον οποίο αυτή η «πιο θεμελιώδης ευρωπαϊκή αξία», που «μοιράζεται με τις ΗΠΑ», βρίσκεται σήμερα «σε υποχώρηση» [1].
Τον 20ό αιώνα, μόνο οι φασίστες και οι ναζί αντιτάχθηκαν μετωπικά στην ελευθερία του λόγου. Σύμφωνα με αυτούς, η ενότητα του λαού ήταν ανώτερη από τη δημόσια συζήτηση, που ήταν πηγή διχόνοιας. Είδαμε τις μαζικές σφαγές που διέπραξαν, όχι από πεποίθηση, αλλά ως προβλέψιμη συνέπεια των ιδεολογιών τους.
Παραδοσιακά, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν ανέχονται κανέναν περιορισμό στην ελευθερία του λόγου, ενώ στη Γαλλία, γίνεται διάκριση μεταξύ των απόψεων και των ύβρεων και των δυσφημίσεων.
Εδώ, απαιτείται μια παρένθεση: για να διασφαλίσουν ότι η απαγόρευση των ύβρεων και δυσφημίσεων δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ για να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου, οι πρόγονοί μας είχαν φανταστεί ότι όλες οι δίκες σχετικά με αυτό το θέμα θα διεξάγονταν ενώπιον λαϊκών δικαστών. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει πλέον από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πράξη, η προσφυγή σε επαγγελματίες δικαστές καθιστά τις αποφάσεις τους επιρρεπείς σε επίδραση από το Κράτος.
Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχουμε αθόρυβα επαναφέρει μια εξουσία του Κράτους και της κοινωνίας να ασκεί πίεση στην ελεύθερη έκφραση. Σιγά σιγά, απαγορεύσαμε λόγους που σοκάρουν τμήματα του πληθυσμού. Πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, απαγορεύαμε έγκλημα καθοσιώσεως και την ιεροσυλία, σήμερα απαγορεύουμε τον αντισιωνισμό και το ισλαμοφοβία. Ωστόσο, ο αντισιωνισμός δεν είναι υποκίνηση εναντίον μιας θρησκευτικής ή εθνοτικής ομάδας, αλλά μια πολιτική άποψη που μοιράζονται, μεταξύ άλλων, και Ισραηλινές εβραϊκές προσωπικότητες, και η ισλαμοφοβία συχνά δεν είναι τίποτα άλλο από μια εύλογη κριτική της μουσουλμανικής σκέψης, όσο ακριβώς ασκούμε και για τη χριστιανική σκέψη.
Αυτό, λοιπόν, που επιχειρείται να απαγορευτεί δεν είναι ένα συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά μάλλον κάθε μήνυμα που αμφισβητεί «αλήθειες» που πιστεύουμε ότι είναι καθιερωμένες. Μπορούμε να πάρουμε το πρόβλημα από την άλλη πλευρά: το ζήτημα δεν είναι τι θέλουμε να απαγορεύσουμε, αλλά ποια λάθη προσπαθούμε να προστατέψουμε: την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να αποκλίνουμε από τις κοινές προκαταλήψεις.
Για παράδειγμα: οι πολιτισμοί μπορούν να αναπτυχθούν μόνο με πρόσβαση σε πηγές ενέργειας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στην Αρχαιότητα εφαρμοζόταν η δουλεία. Σήμερα, χρησιμοποιούμε τεράστια αποθέματα αερίου και πετρελαίου. Η διοίκηση Μπους-Τσέινι ήταν πεπεισμένη ότι φτάναμε στο τέλος αυτής της εποχής και ότι έπρεπε επομένως να επενδύσουμε σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε πεπεισμένοι ότι το αέριο και το πετρέλαιο, αν δεν εξαντληθούν στα επόμενα χρόνια, μολύνουν την ατμόσφαιρα που αναπνέουμε και προκαλούν την υπερθέρμανση του πλανήτη, όπως οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες πίστευαν ότι ο ουρανός θα τους έπεφτε στο κεφάλι. Ωστόσο, αυτή η αντίληψη δεν έχει ποτέ γίνει αντικείμενο επιστημονικού διαλόγου. Εγκαταλείπεται τόσο από τη Ρωσία, όσο και από την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ακαδημία Επιστημών της Ρωσίας υποστηρίζει μια άλλη θεωρία για να εξηγήσει τις αλλαγές του κλίματος, αλλά εμείς δεν την έχουμε συζητήσει ποτέ. Αναφερόμαστε σε μια συνέλευση αντιπροσώπων των Ηνωμένων Εθνών, το Διοικητικό Συμβούλιο για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), που αποτελείται αποκλειστικά από δημόσιους υπαλλήλους των κρατών μελών. Μερικοί είναι πράγματι επιστήμονες, αλλά όλοι συμμετέχουν ως δημόσιοι υπάλληλοι που εκπροσωπούν τις κυβερνήσεις τους. Τα μέσα μας ενημέρωσης είναι μπλοκαρισμένα πάνω στο θέμα και δεν θα ξυπνήσουμε παρά μόνο όταν η Ρωσία, η Κίνα και οι ΗΠΑ θα έχουν οργανωθεί από κοινού και εμείς θα έχουμε φτωχύνει.
Άλλο παράδειγμα: για ογδόντα χρόνια, ζήσαμε περισσότερο ή λιγότερο υπό αγγλοσαξονική προστασία. Υποστηρίζουμε επομένως την οργάνωση του κόσμου σύμφωνα με τους «κανόνες» που θέτει η G7, δηλαδή που δεχόμαστε ελεύθερα. Ξεχάσαμε τις αρχές του διεθνούς δικαίου που δημιούργησαν η Γαλλία και η Ρωσία λίγο πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Διεθνής Συνδιάσκεψη Ειρήνης της Χάγης 1899). Σκοπός αρχικά ήταν να δεσμευτούμε να μην συμπεριφερόμαστε όπως βάρβαροι και να μην σφαγιάζουμε αμάχους κατά τους πολέμους μας. Εκείνη την εποχή είχε σχεδιαστεί, λοιπόν, ένα «Δίκαιο του Πολέμου». Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ που έχουν γενικεύσει το βασανιστήριο και, το δεύτερο, διαπράττει γενοκτονία. Κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης συνδιάσκεψης, είχε τονιστεί ότι, για να ζήσει κανείς ειρηνικά με τους γείτονές του, κάθε κράτος οφείλει να σέβεται τις δεσμεύσεις του. Και, με τα Ηνωμένα Έθνη, προκηρύξαμε το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, δηλαδή την αποαποικιοκρατία. Ωστόσο, σήμερα, τα παιδιά μας αγνοούν ακόμη και ότι ένας Γάλλος, ο Λεόν Μπουρζουά (1851-1925), ήταν ο κύριος συντάκτης του διεθνούς δικαίου. Ήταν πρωθυπουργός, πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, πρόεδρος της Γερουσίας και βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης. Ήταν ο κεντρικός άνδρας της Γ’ Γαλλικής Δημοκρατίας (1870-1940), αλλά έχει εξαφανιστεί από τα σχολικά μας εγχειρίδια.
Μια άλλη πτυχή της ελευθερίας του λόγου είναι ότι δεν θα περνούσε από το μυαλό κανενός το Κράτος να εκδίδει ένα περιοδικό για να μας δίνει το δικό του οπτικό γωνία για την επικαιρότητα. Παρόλα αυτά, τον 17ο αιώνα, ο Θεόφραστος Ρενωντό είχε ιδρύσει ένα περιοδικό, La Gazette, που ευημέρησε με την υποστήριξη του Καρδινάλιου Ρισελιέ. Αυτό συνέβη επειδή εκείνη την εποχή, αν και η τυπογραφία επέτρεπε την έκδοση εφημερίδων, δεν υπήρχαν ακόμη μέσα για τη διάδοσή τους παντού. Το Κράτος επένδυσε επομένως για να καταστήσει τον τύπο προσιτό σε όλους και παντού. Αλλά σήμερα κανείς δεν δυσφορεί για την ύπαρξη μιας δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής υπηρεσίας. Βέβαια, στην αρχή, στο μεσοπόλεμο, ήταν αδύνατο για ιδιωτικά κεφάλαια να δημιουργήσουν ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, οπότε το Κράτος επένδυσε σε αυτές τις καινοτομίες, μέχρι να μειωθεί το κόστος τους και να μπορέσουν να δημιουργηθούν ιδιωτικά κανάλια.
Ένα σκάνδαλο μόλις ξέσπασε στη Γαλλία με τη διάδοση ενός βίντεο, που καταγράφηκε σε ένα μεγάλο καφενείο στο Παρίσι, στο οποίο φαίνονται δύο διάσημοι σχολιαστές του «δημόσιου ομίλου» να εξηγούν σε στελέχη ενός αντιπολιτευόμενου πολιτικού κόμματος πώς πρόκειται να καταστήσουν αποτυχημένη την υποψηφιότητα ενός υπουργού για το δημαρχείο του Παρισιού, χειραγωγώντας τους ακροατές και τους τηλεθεατές τους. Κατ’ αρχήν, ο «δημόσιος όμιλος» οπτικοακουστικού περιεχομένου θα έπρεπε να είναι στην υπηρεσία όλων και όχι ένα εργαλείο κομματικής προπαγάνδας.
Παρόλα αυτά, έχουμε στη Γαλλία, μια «Αρχή Ρύθμισης της Οπτικοακουστικής και Ψηφιακής Επικοινωνίας» (Arcom - Αρκόμ) που είναι αρμόδια (1) να επιλέγει τους διευθυντές του δημόσιου ομίλου, (2) τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια που επιτρέπονται και (3) να απαγορεύει αυτά που δεν σέβονται την «δεοντολογία».
Πρώτον, εάν πρέπει να υπάρχει ένας «δημόσιος όμιλος» οπτικοακουστικού, είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης να ορίσει τη διοίκησή του και όχι να κρύβεται πίσω από μια διοικητική «αρχή». Προχωρώντας όσο το δυνατόν περισσότερο στη σύγχυση των εξουσιών, το Κράτος έχει τοποθετήσει δύο δικαστικούς λειτουργούς μεταξύ των εννέα μελών της Αρκόμ. Σκοπός είναι να δοθεί μια εμφάνιση δικαιοσύνης σε αποφάσεις που δεν σέβονται τις αρχές της άμυνας. Και, ενώ σήμερα δεν υπάρχει κανένας λόγος το Κράτος να ανακατεύεται στο οπτικοακουστικό, το Κράτος επέκτεινε τις αρμοδιότητες της Αρκόμ στο διαδίκτυο. Είναι επομένως δυνατό μια διοικητική αρχή να απαγορεύει βίντεο στο Διαδίκτυο απουσία οποιασδήποτε καταδίκης από τη δικαιοσύνη για έγκλημα ή αδίκημα.
Δεύτερον, εάν στο παρελθόν ο αριθμός των διαύλων για μετάδοση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών προγραμμάτων ήταν περιορισμένος και, επομένως, το Κράτος έπρεπε να αποφασίσει ποιος είχε πρόσβαση σε αυτούς και ποιος στερήθηκε, αυτό δεν ισχύει πλέον. Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να αποφασίζει κανείς ποιος έχει το δικαίωμα να εκπέμπει ή όχι.
Τρίτον, καμία διοικητική αρχή δεν θα έπρεπε να σφετερίζεται δικαστική εξουσία και να αποφασίζει την απαγόρευση ενός μέσου ενημέρωσης. Σε μια δημοκρατία, μια τέτοια απαγόρευση είναι αποκλειστικά του νομικού πεδίου και μπορεί να επιβληθεί μόνο σε περίπτωση εγκλήματος. Αυτό προφανώς δεν ισχύει για το Russia Today, το C8 ή το NRJ12.
Τελευταία παρατήρηση: οι περιορισμοί του Τύπου είναι τέτοιοι που το Κράτος οδηγήθηκε να παραχωρήσει στους δημοσιογράφους ειδικές φορολογικές συνθήκες για να βρουν οικονομική ισορροπία για τη δραστηριότητά τους. Έτσι, ο γραπτός Τύπος φορολογείται στο 2,1% και όχι στο 20%. Δημιουργήθηκε επομένως μια «Αντιπροσωπευτική Επιτροπή Εκδόσεων και Πρακτορείων Τύπου» (CPPAP - ΣΠΣΕΠΤ) που φροντίζει αυτό το φορολογικό προνόμιο να εφαρμόζεται μόνο σε πραγματικά όργανα του Τύπου. Ωστόσο, στην πράξη, αυτή χρησιμοποιεί την εξουσία της για να στερήσει από ορισμένα αντιπολιτευόμενα όργανα του Τύπου τη δυνατότητα οικονομικής ισορροπίας.
Έτσι, η ΣΠΣΕΠΤ αρνείται να αναγνωρίσει την εβδομαδιαία ενημερωτική επιστολή του δικτύου Βολταίρος, την Διεθνή Επικαιρότητα ως δημοσιογραφική έκδοση. Αυτή η Επιτροπή θεώρησε, μόνο και μόνο λόγω του αρχισυντάκτη της (στην προκειμένη περίπτωση, ο συντάκτης αυτού του άρθρου), ότι αυτή η έκδοση δεν ήταν δημοσιογραφία. Σύμφωνα με τα πρακτικά των συνεδριάσεών της, δεν κοίταξε ούτε για μια στιγμή το περιεχόμενό της.
Η υποβάθμιση της ελευθερίας του λόγου στη Γαλλία είναι τέτοια που γίνεται αντικείμενο μελέτης για τους γείτονές μας [2]. Όπως πάντα, η επιστροφή της λογοκρισίας πραγματοποιείται γύρω από την απαγόρευση πραγμάτων που σοκάρουν την πλειοψηφία. Στον 17ο αιώνα, το Κράτος απαγόρευε την πορνογραφία, στον 21ο αιώνα, διασφαλίζει ότι δεν την απαγορεύει πλέον, αλλά απαγορεύει την πρόσβαση των παιδιών σε αυτήν.
Ο φίλος και συνεργάτης μας, Χασάν Χαμαντέ, ο οποίος συμμετείχε στη μεσολάβηση του Επισκόπου Ιλαρίων Καπούτσι για την απελευθέρωση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, μαρτυρεί εδώ για τον αγώνα αυτού του Λιβανέζου ακτιβιστή για την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Δίκτυο Βολταίρος | Βηρυτός (Λίβανος) |10 septembre 2025
Ο εμβληματικός ακτιβιστής Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ έχει περάσει 41 χρόνια στα κελιά απομόνωσης των γαλλικών φυλακών, κατηγορούμενος για εγκλήματα για τα οποία είναι εντελώς αθώος.
Το δισκογραφικό του υλικό ήταν θύμα μαζικής δικαστικής, πολιτικής και δημοσιογραφικής παραποίησης, που σκηνοθετήθηκε από τις γαλλικές αρχές και τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Παρουσιάστηκε ενώπιον ενός εντελώς προ υποκειμενικού δικαστικού συμβουλίου, κουφό στις κραυγές, τους στεναγμούς και τα κλάματα των συγγενών των θυμάτων των επιθέσεων του Παρισιού του 1986, και του είπαν: «Αφήστε αυτή τη "δικαιοσύνη" να εκφραστεί, είναι πιστή στο ρητό της Δημοκρατίας: Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα».
Η κατάσταση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ θυμίζει εκείνη των πρώτων χριστιανών που οι ρωμαϊκές αυτοκρατορικές αρχές έριχναν στην αρένα του Κολοσσαίου στα πεινασμένα θηρία… υπό το χειροκρότημα του κοινού.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον Λιβανέζο-Παλαιστίνιο ακτιβιστή, εθνικιστή, διεθνιστή, και βαθιά ανθρώπινο, υπερασπιστή των καταπιεσμένων της γης, κ. Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ.
Οι γαλλικές αρχές τον συνέλαβαν το 1984, ως αποτέλεσμα της δολοφονίας δύο διπλωματών – ενός Αμερικανού και ενός Ισραηλινού – στο Παρίσι το 1982: του Τσαρλς Ρέι, αναπληρωτή στρατιωτικής ακόλουθου της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών, και του Γιαακόβ Μπαρ-Σιμέντοφ, δεύτερου συμβούλου της πρεσβείας του Ισραήλ.
Ο Ζορζ δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις δύο υποθέσεις. Αρνήθηκε φυσικά κάθε ευθύνη, διακηρύσσοντας ότι ποτέ δεν θα απαρνιόταν μια πράξη που πράγματι είχε διαπράξει, ειδικά αν αυτή καθοδηγούνταν από ηθικές και πολιτικές αρχές. Οι ανακριτές ανακάλυψαν σε αυτόν έναν τύπο ανθρώπου που δεν είχαν συναντήσει ποτέ: εξαιρετικής ευγένειας, απαλό όπως μετάξι, αλλά σκληρό όπως ατσάλι. Από την αρχή, τους είπε ότι, για αυτόν, αυτές οι δολοφονίες ήταν μέρος του αγώνα νόμιμης αντίστασης. Ήταν ένας τρόπος για να πει: «Θα ήταν τιμή για μένα, αλλά δεν το έκανα εγώ».
Οι φύλακες της «δικαιοσύνης», οι ανώτεροι τους, και αυτοί που τους χειρίζονται στα παρασκήνια κατάλαβαν τότε ότι έπρεπε να καταστρέψουν αυτό το είδος του ειλικρινούς, ακέραιου και ακλόνητου επαναστάτη. Αποφάσισαν λοιπόν να παραβούν το νόμο, να τον κατηγορήσουν ψευδώς και να τον ρίξουν ισόβια σε ένα κελί, για να γίνει παράδειγμα. Γιατί είναι αδάμαστος.
Κάτι κατάλαβαν: ότι αυτός τους γνώριζε καλύτερα απ’ ό,τι αυτοί τον καταλάβαιναν. Αυτό τους προκάλεσε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, που ενισχύθηκε από τη σαφήνεια της δέσμευσής του, τη δύναμη της θέλησής του και την ευαισθησία των συναισθημάτων του. Ένας «παράξενος» άνθρωπος, έλεγαν...
Οι επιθέσεις στο Παρίσι – 1986
Οι εκρήξεις πολλαπλασιάζονταν στο Παρίσι. Ήταν το 1986. Είπαν: αυτός ο άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να σχετίζεται με την επαναστατική οργάνωση που ευθύνεται για αυτές τις επιθέσεις… Και ακόμη κι αν τίποτα δεν αποδεικνύει τη συμμετοχή του, τι σημασία έχει! Θα του επιβληθούν αυτές οι κατηγορίες, παρακάμπτοντας το νόμο, για να εμποδίσουν τον Ζορζ Αμπντάλαχ να ξεφύγει από τα νύχια του Σιωνισμού. Ο νόμος μόνος του δεν αρκεί. Πρέπει να τον ποδοπατήσουμε.
Αρκεί να θυμηθούμε εδώ τον τρομερά χειραγωγικό ρόλο των γαλλικών μέσων ενημέρωσης στη διαμόρφωση της δημόσιας γνώμης. Έδωσαν μια όψη νομιμότητας σε μια μορφή «λαϊκής δικαιοσύνης» που θύμιζε τις σκοτεινές ώρες της Γαλλικής Επανάστασης — της μητέρας όλων των αιματηρών επαναστάσεων —, μια δικαιοσύνη του δρόμου που επιβάλλει την ποινή της στα δικαστήρια. Και ο δρόμος ηχούσε από τις κραυγές των θυμάτων και των οικογενειών τους, ακολουθώντας τον ρυθμό που υπαγόρευε η σιωνιστική προπαγάνδα που τα μέσα μετέδιδαν χωρίς φίλτρο.
Έτσι, τα αρχεία μπερδεύτηκαν σκόπιμα στο μυαλό ενός κατηχημένου κοινού. Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ βρέθηκε στο επίκεντρο όλων των κατηγοριών, στο κέντρο της αρένας. Η αστυνομική καταδίωξη, η παρενόχληση και οι υποψίες άρχισαν να πνίγουν τους ξένους, που κρίνονταν από το χρώμα του δέρματός τους. Μια εμφανής φυλετική διάκριση εγκαθιδρύθηκε στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους. Η επίσημη και οργανωμένη κρατική τρομοκρατία επιβλήθηκε. Τα πολιτικά κόμματα, οι αρχηγοί τους και οι σύλλογοι τους έτρεξαν τότε σε ένα άθλιο ανταγωνισμό. Όποιος κατηγορούσε πιο δυνατά τον «εχθρό της ανθρωπότητας», Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, σκόραρε στην πολιτική μάχη.
Ο Ζορζ, «εχθρός της ανθρωπότητας»
Εκείνη την εποχή, οι κόκκινες γραμμές μεταξύ Ανατολής και Δύσης άρχιζαν να πέφτουν. Η Σοβιετική Ένωση, με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ να αναλαμβάνει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ξεκινούσε μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις, την περίφημη περεστρόικα, συνοδευόμενη από την γκλάσνοστ («διαφάνεια»). Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα επιτάχυναν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ολόκληρου του συστήματος συμμαχιών της.
Παράλληλα, οι πόλεμοι μαίνονταν:
• Στο Αφγανιστάν, όπου η Δύση υποστήριζε με κάθε μέσο τους μουτζαχεντίν ενάντια στο σοβιετικό στρατό που είχε εισβάλει στη χώρα στα τέλη του 1979. Τα αραβικά κεφάλαια χρηματοδοτούσαν αυτή τη στρατιωτική προσπάθεια. Τα δυτικά μέσα δοξολογούσαν αυτούς τους μαχητές της «ελευθερίας», ενώ οι πολεμικοί αρχηγοί, όπως ο Αχμάντ Σαχ Μασούντ — που αποκαλούνταν «Λιοντάρι του Παντζίρ» —, ανακηρύσσονταν ήρωες από τον Τύπο του Παρισιού. Η ισλαμική θρησκεία των μουτζαχεντίν δεν ενοχλούσε σε τίποτα τους Δυτικούς, αρκεί το κάλεσμα για τζιχάντ να στοχεύει την ΕΣΣΔ και όχι τη Δύση.
• Παράλληλα, ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, που ξεκίνησε το 1980 με την επίθεση του Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ιράν, βρισκόταν στο απόγειό του. Όλη η Δύση παρατάχθηκε πίσω από τη Βαγδάτη, χρηματοδοτώντας την, εξοπλίζοντάς την, εποπτεύοντας τις εκστρατείες της, με την οικονομική στήριξη του Κόλπου. Το Ιράν είχε διαπράξει το «ασυγχώρητο»: να διακόψει τις σχέσεις με το Ισραήλ, να τοποθετηθεί ως ηγέτης του αντσιωνισμού και να μετατρέψει την ισραηλινή πρεσβεία στην Τεχεράνη σε πρεσβεία της Παλαιστίνης. Έπρεπε να τιμωρηθεί: αυτή ήταν η εκστρατεία «Καντισιγιάτ Σαντάμ». Σε αυτό το πλαίσιο, οι Αγγλοσάξονες ξανάναψαν την παλιά διαμάχη Σουνιτών-Σιιτών, 1400 ετών, μια διαμάχη που γνώριζαν ότι ήταν ελπιδοφόρα για τα συμφέροντά τους.
Η θαλαμηγός Καντισιγιάτ Σαντάμ, το σούπερ σκάφος που είχε φτιάξει ο πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν για να ανταγωνιστεί τους Σαουδάραβες φίλους του.
Πολιτιστική προσβολή της Δύσης και πολιτική υποτέλεια
Έτσι, κάθε πόλεμος είχε το «τζιχάντ» του, κάθε αγώνας τους «μουτζαχεντίν» του. Αυτό το τζιχάντ βασιζόταν σε δύο αντικρουόμενους και όμως αλληλένδετους πυλώνες: την πολιτιστική εχθρότητα απέναντι στη Δύση και, ταυτόχρονα, την πολιτική εξάρτηση από αυτήν. Μια σχιζοφρένεια που τροφοδοτούσε η ίδια η Δύση.
Παράλληλα με το Αφγανιστάν και τον Κόλπο, το Ισραήλ ξεκινούσε τον πόλεμό του εναντίον του Λιβάνου (1982) και έφτανε στη Βηρυτό, προκαλώντας τη γέννηση μιας αντίστασης απέναντι στην κατοχή. Έτσι εμφανίστηκε η Τζουμχουριγιάτ αλ-Μουκαουάμα αλ-Γουατανίγια αλ-Λουμπνανίγια («Μέτωπο Εθνικής Λιβανέζικης Αντίστασης»), και στη συνέχεια η Χεζμπολάχ που προέκυψε από το κίνημα Αμάλ, που ιδρύθηκε από τον ιμάμη Μούσα Σαντρ, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφού προδόθηκε από τους δικούς του. Η Χεζμπολάχ έγινε γρήγορα μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις αντίστασης στον κόσμο, κοντά στο Ιράν.
Ο Ζορζ, σύμβολο αυτών των αγώνων
Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ είναι το προϊόν όλων αυτών των διαπλεκόμενων πλαισίων, με την Παλαιστίνη ως σπονδυλική στήλη.
Έπειτα ήρθαν οι βίαιες επιθέσεις στη μέση του Παρισιού, που έριξαν φως στον ανθυγιεινό ρόλο της γαλλικής πολιτικής τάξης σε αυτό το «μακάβριό παιχνίδι». Οι μεν και οι δε επιδίωξαν να εκμεταλλευτούν αυτή τη μεγάλη κρίση ασφαλείας στον αγώνα για την εξουσία, αντιπαραθέτοντας μια σκληρή δεξιά με μια σοσιαλιστική αριστερά πλήρως υποταγμένη στο Ισραήλ.
Το 1986, ο Φρανσουά Μιτεράν ολοκλήρωνε το πρώτο μισό της θητείας του (που ξεκίνησε το 1981). Αλλά, μετά την ήττα των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών στις βουλευτικές εκλογές του 1986, η εκτελεστική εξουσία πέρασε στη δεξιά: ο Ζακ Σιράκ επέστρεψε ως Πρωθυπουργός.
Η Γαλλία μπήκε τότε στη φάση της «συγκατοίκησης», ένας σοσιαλιστής πρόεδρος και ένας δεξιός Πρωθυπουργός, ισχυρά εχθρικός προς τον πρόεδρο. Το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας, ραμμένο στα μέτρα του Σαρλ ντε Γκωλ, δίνει στην πράξη τα ηνία της εκτελεστικής εξουσίας στον Πρωθυπουργό για εσωτερικές υποθέσεις, περιορίζοντας το ρόλο του προέδρου στη διπλωματία και την άμυνα.
Οι επιθέσεις του Δεκεμβρίου 1985 και του Σεπτεμβρίου 1986 έγιναν το πιο ευαίσθητο θέμα ασφαλείας. Ο Μιτεράν και ο Σιράκ ήδη διεκδικούσαν τις προεδρικές εκλογές του 1988, ο καθένας υποστηριζόμενος από ισχυρά οικονομικά και διπλωματικά δίκτυα, ακόμη και στον αραβικό κόσμο.
Ο Ζορζ: όμηρος των γαλλικών πολιτικών ελιγμών
Ο δικογραφικός φάκελος του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ έγινε τότε κεντρικό ζήτημα στις γαλλικές πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδράσεις, που επεξεργάζονταν από κάθε στρατόπεδο. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν το ισχυρό και διασταυρούμενο σιωνιστικό λόμπι που τραβούσε τα σκοινιά. Αυτό το λόμπι ελέγχει εδώ και καιρό τα κέντρα λήψης αποφάσεων στη Γαλλία και δρα πάνω από τα κομματικά χάσματα.
Η ατζέντα του είναι ξεκάθαρη: να διατηρήσει τη γαλλική κοινωνία σε μόνιμη κινητοποίηση εναντίον της Παλαιστίνης και εναντίον κάθε προσώπου — πολίτη, διανοούμενου, ακτιβιστή ή καλλιτέχνη — που δείχνει οποιαδήποτε συμπάθεια προς την Παλαιστινιακή υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι η πραγματική εξουσία στη Γαλλία μετατοπίστηκε από τα δημοκρατικά θεσμικά όργανα προς τους οικονομικούς οίκους, σε ένα σιωπηλό πραξικόπημα που σκηνοθετήθηκε τον Ιανουάριο του 1973.
Εκείνη την ημερομηνία, ο πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού, πρώην διευθυντής της τράπεζας Rothschild, και ο υπουργός Οικονομικών του Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν, έκαναν διακριτικά να ψηφιστεί ένας νόμος που απαγόρευε στη Γαλλική Τράπεζα να εκδίδει εθνικό νόμισμα για να χρηματοδοτεί το κράτος. Αυτή η εξουσία μεταφέρθηκε σε ιδιωτικές τράπεζες, ιδίως στην τράπεζα Rothschild, όπως είχε συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1913. Αυτό το διάταγμα ονομάστηκε από τους ενήγορους: «Νόμος Πομπιντού – Ζισκάρ – Rothschild».
Αυτή η μετατόπιση άνοιξε το δρόμο στην οικονομική ολιγαρχία, διευκολύνοντας την ανάληψη του ελέγχου του κράτους από ιδιωτικά συμφέροντα, και μειώνοντας τη λαϊκή κυριαρχία σε μια προσομοίωση. Θα σημειώσουμε εν παρόδω ότι ο σημερινός πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, ήταν επίσης στέλεχος των Rothschild, διαιωνίζοντας αυτή την παράδοση.
Σε αυτή τη λογική, ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ γίνεται αντιληπτός από σιωνιστικούς κύκλους ως η ζωντανή ενσάρκωση της Παλαιστίνης, επομένως ως άνθρωπος που πρέπει να καταστραφεί — όχι σωματικά, αλλά ηθικά, πολιτικά, δικαστικά. Ενσαρκώνει αυτό που η Δύση θέλει να εξαλείψει: την αντίσταση της αξιοπρέπειας.
Αδύνατο, λοιπόν, να καταφύγουμε στην κοινή λογική, στο νόμο ή στη λογική σε ένα κλίμα όπου τα μέσα ενημέρωσης επεξεργάζονται το συλλογικό συναίσθημα, όπου η «αναζήτηση των τρομοκρατών» γίνεται άλλοθι για να κυνηγούνται αποκλειστικά οι ξένοι, και κατά προτεραιότητα οι μουσουλμάνοι.
Επιστρέψαμε τότε στις μεθόδους της Γαλλίας του Βισύ: την καταγγελία, την υποψία, την καταγραφή. Ακόμη και αντσιωνιστές Εβραίοι, εχθρικοί προς το Ισραήλ, δυσκολεύονταν να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους που καταδίκαζαν τις ομοιότητες μεταξύ της συμπεριφοράς του γαλλικού κράτους και του καθεστώτος του Βισύ. Λογοκρίνονταν. Η γαλλική αστυνομία σήμερα θυμίζει μερικές φορές από τον ζήλο της εκείνη που κυνηγούσε τους ανυπότακτους Εβραίους δίπλα στη Γκεστάπο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η υπερβάλλουσα πολιτική έφτασε στο αποκορύφωμά της. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν δίστασε να φυσήξει τα κάρβουνα, ελπίζοντας να ρίξει τη δεξιά κυβέρνηση, και έτσι να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Μιτεράν και την επιστροφή στην εξουσία των δικτύων του.
Ο ιμάμ Ρουχολλάχ Χομεϊνί και ο Επίσκοπος Ιλαρίων Καπούτσι.
Η προσφυγή στον αρχιεπίσκοπο Καπούτσι – μεσολάβηση και κρατική δολιότητα
Αντιμέτωποι με μια εκρηκτική κατάσταση ασφαλείας και φοβούμενοι ότι αυτό θα εξοντώσει τις πιθανότητές τους στις προεδρικές εκλογές του 1988, ο Ζακ Σιράκ και το πολιτικό του περιβάλλον αποφάσισαν, με βάση τις αναφορές των υπηρεσιών πληροφοριών, ότι έπρεπε να αναζητηθεί μια λύση… στο εξωτερικό. Πιο συγκεκριμένα, ονόμασαν έναν «επίσημο εχθρό» της Γαλλίας — την Συρία — ως παραδόξως την μόνη ικανή να ανακόψει τις οργανώσεις που αναφέρονται στις αναφορές ασφαλείας.
Αλλά, εκείνη την εποχή, οι γαλλο-συριακές σχέσεις βρίσκονταν στο χαμηλότερο σημείο από τους αγώνες για την ανεξαρτησία στη δεκαετία του 1940. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας μεσάζων σεβαστός από όλους, ικανός να μιλήσει στη Συρία διατηρώντας ταυτόχρονα μια ορισμένη εγγύτητα με τη Δύση. Η επιλογή έπεσε στον Επίσκοπο Ιλαρίων Καπούτσι, πρώην αρχιεπίσκοπο της Ιερουσαλήμ, εξόριστο στη Ρώμη, γνωστό για τη δέσμευσή του για την Παλαιστινιακή υπόθεση, σεβαστό τόσο στην Τεχεράνη, στη Δαμασκό όσο και στο Μαγκρέμπ, και ήδη αναγνωρισμένο για την επιτυχημένη μεσολάβησή του μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον γύρω από τους Αμερικανούς ομήρους, παραδίδοντας προσωπικά τα πτώματα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην αποτυχημένη επιχείρηση του Ταμπλάς στο Ερυθρό Σταυρό στη Γενεύη.
Ένα βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο στο ταπεινό ρωμαϊκό διαμέρισμα του Επίσκοπος Καπούτσι. Στο άλλο άκρο της γραμμής:
— «Είμαι ο Ρομπέρ Παντρό, υπουργός Ασφάλειας της Γαλλικής Δημοκρατίας.»
Μετά από μερικές ανταλλαγές ευγένειας, ο υπουργός μπήκε στο ψητό:
— «Οι επιθέσεις στο Παρίσι, οι δολοφονίες, ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, η απειλή νέων λουτρών αίματος… Η Δημοκρατία βασίζεται σε εσάς για να σώσει ζωές.»
Ο αρχιεπίσκοπος, πιστός στις αρχές του, δέχτηκε τη μεσολάβηση. Κάλεσε αμέσως δύο στενούς συνεργάτες του (συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα αυτού του κειμένου):
— «Αύριο στις 13:00, προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Να είστε εκεί. Λεπτομέρειες αύριο.»
Την επόμενη μέρα, στο αεροδρόμιο, ο Επίσκοπος Καπούτσι δεν βγήκε με τους επιβάτες. Μετά από μεγάλη αναμονή, πλησίασε ένας πράκτορας ασφαλείας:
— «Περιμένετε τον Επίσκοπο, έτσι δεν είναι; Είναι ήδη στο Παρίσι. Θα σας καλέσει.»
Γύρω στις 20:00, ήρθε το τηλεφώνημα. Ο Επίσκοπος Καπούτσι είχε μεταφερθεί διακριτικά σε μια ιδιωτική κατοικία. Απέρριψε την πρόταση να διαμείνει σε επίσημη κατοικία, προτιμώντας να μείνει σε ένα μέτριο διαμέρισμα. Δήλωσε τότε:
— «Είμαστε μια ομάδα τριών ατόμων. Και αύριο, θα ζητήσω από τους υπουργούς Σαρλ Πασκουά και Ρομπέρ Παντρό να μου επιτρέψουν να επισκεφτώ τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ στη φυλακή, προϋπόθεση για οποιαδήποτε σοβαρή μεσολάβηση μεταξύ Παρισιού και Δαμασκού. Μετά από αυτό που βίωσα με τους Αμερικανούς, δεν εμπιστεύομαι πια τις προφορικές υποσχέσεις.»
Την επόμενη μέρα, ο υπουργός Παντρό, πολύ αμήχανος, ζήτησε συγγνώμη για την απουσία του Πασκουά, που ισχυρίστηκε ότι κρατήθηκε από «υποθέσεις του κράτους». Κατέκρινε βίαια την σοσιαλιστική αντιπολίτευση, κατηγορώντας την ότι προτιμά τα εκλογικά της συμφέροντα εις βάρος της εθνικής ασφάλειας. Επέμεινε στο εμπιστευτικό χαρακτήρα της επίσκεψης και στην ανάγκη απόλυτης μυστικότητας για να αποφευχθεί η αποτυχία της αποστολής.
Αλλά ο Πασκουά ξαναέλαμψε από την απουσία του. Στην πραγματικότητα, ο Πασκουά είχε δημόσια υποσχεθεί στους Γάλλους ότι ποτέ δεν θα διαπραγματευόταν με τρομοκράτες, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Φοβόταν ότι η αποκάλυψη αυτής της μεσολάβησης θα κατέστρεφε την αξιοπιστία της κυβέρνησης και θα σκάτωνε τις προσωπικές του φιλοδοξίες.
Ωστόσο, οι πληροφορίες για την παρουσία του Επίσκοπου Καπούτσι στο Παρίσι διαρρέουν σε μέσα κοντά στο σιωνιστικό λόμπι, προκαλώντας πανικό στην ομάδα του Σιράκ. Η σοσιαλιστική αριστερά, υπό την ηγεσία του Μιτεράν, αρπάζει την ευκαιρία για να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι «διαπραγματεύεται μυστικά με τους τρομοκράτες που ευθύνονται για το χυμένο γαλλικό αίμα», μέχρι και να χαρακτηρίσει τον Καπούτσι ως «επίσκοπο τρομοκράτη». Οι επιθέσεις έγιναν δριμείες, οι προσβολές έβρεχαν από τη δεύτερη μέρα.
Αντιμέτωπος με αυτή την πίεση, ο υπουργός Παντρό υποχώρησε και δέχτηκε τον όρο του πρεσβύτερου: μια επίσκεψη στον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ στη φυλακή της Σαντέ, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το ταπεινό διαμέρισμα του Καπούτσι, στη rue Arago, στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού.
Η συνάντηση στη φυλακή της Σαντέ – Ο Καπούτσι και ο Βερζές γοητευμένοι από τον Ζορζ
Πολλά αραβικά και περσικό κράτη έχουν εκδώσει γραμματόσημα προς τιμήν του Επίσκοπου Ιλαρίωνα Καπούτσι.
Εκείνη την ημέρα, ο αρχιεπίσκοπος Καπούτσι συνοδεύτηκε από το πρωτόκολλο μέχρι τη φυλακή της Σαντέ, σε μια κατοικημένη συνοικία του Παρισιού. Ένα «τυχαίο» περιστατικό συνέβη: τα επίσημα αυτοκίνητα, με τις σειρήνες να ουρλιάζουν, σταμάτησαν ακριβώς μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας Gamma, μιας από τις σημαντικότερες εταιρείες φωτογραφίας και τηλεόρασης στον κόσμο. Οι δημοσιογράφοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τον Επίσκοπο Καπούτσι να μπαίνει στο αυτοκίνητο.
Ένα «λάθος» που δεν ήταν. Οι σιωνιστές που είχαν διεισδύσει στα γραφεία των Πασκουά-Παντρό είχαν σκηνοθετήσει σκόπιμα αυτή την παραβίαση ασφαλείας, ρίχνοντας έτσι λάδι στη φωτιά των μέσων. Η διαμάχη εξερράγη: η δεξιά θα συνεργαζόταν με εξτρεμιστικές ομάδες, παρά τις υποσχέσεις της.
Παρά αυτό, η συνάντηση μεταξύ Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ και Επίσκοπου Καπούτσι πραγματοποιήθηκε. Δύο μαχητές μιας ίδιας υπόθεσης: της Παλαιστίνης.
Πριν συναντηθούν, ανέλαβαν μερικά λόγια γραπτώς, και στη συνέχεια, πρόσωπο με πρόσωπο, μίλησαν με χαμηλή φωνή, λόγω δύο κινδύνων:
1. Η παρουσία εξελιγμένων συσκευών ακρόασης.
2. Κάμερες ικανές να διαβάζουν τα χείλη — μια διαδικασία για την οποία ο Επίσκοπος Καπούτσι είχε ακούσει κατά τη συνάντηση μεταξύ του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ και του Μεχμέτ Αλί Αγτζά στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia.
Στην έξοδο, ο Επίσκοπος Καπούτσι ήταν συγκλονισμένος. Δήλωσε στους κοντινούς του:
«Ο Ζορζ είναι αθώος. Αθώος. Αθώος. Είναι μια από τις πιο εξαιρετικές προσωπικότητες που έχω συναντήσει ποτέ. Με συγκίνησε βαθιά.»
Από την πλευρά της κυβέρνησης, το δίδυμο Σιράκ- Πασκουά συνειδητοποίησε ότι έχανε το έδαφος. Η κατάσταση τους ξέφευγε, και η πολιτική χειραγώγηση γύριζε εναντίον τους.
Οι διαυγείς παρατηρητές της εποχής είδαν τότε όλη τη χυδαιότητα της δυτικής πολιτικής τάξης, πρόθυμη να ποδοπατήσει το νόμο, τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ηθικές αρχές στο όνομα κομματικών ή οικονομικών συμφερόντων. Καθόλου τύψεις. Καμία πίστη. Ακόμη και τα στρατηγικά συμφέροντα του έθνους μπορούσαν να θυσιάζονται στο βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών.
Ο κ. Ζακ Βερζές και ο πελάτης και φίλος του, Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ
Προδοσίες σε καταρράκτη – Η γαλλική δολιότητα αποκαλύπτεται
Ένα αποκαλυπτικό γεγονός: ο Ρολάν Ντιμά, πρώην υπουργός Εξωτερικών και προσωπικός φίλος του Επίσκοπου Καπούτσι — είχε ακόμη συμμετάσχει στην υπεράσπισή του κατά τη δίκη του στο Ισραήλ —, αρνήθηκε να υποστηρίξει τη μεσολάβηση. Γιατί; Επειδή ήθελε να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Φρανσουά Μιτεράν, για να μπορέσει ο ίδιος να γίνει ξανά υπουργός. Προδίδει λοιπόν ταυτόχρονα τον φίλο του Καπούτσι και τις δικές του αρχές.
Όσον αφορά τον κ. Ζακ Βερζές, έναν από τους πιο διάσημους ποινικούς δικηγόρους του 20ού αιώνα, δέχτηκε να υπερασπιστεί τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ. Είχε, επίσης, συγκινηθεί βαθιά από τον τελευταίο. Δήλωσε μια μέρα στον Καπούτσι και στον συγγραφέα αυτού του κειμένου:
«Δεν έχουμε να κάνουμε με θεσμούς ή κυβερνήσεις. Είναι μαφίες. Και η προεδρική αντιπολίτευση (το Σοσιαλιστικό Κόμμα) είναι έτοιμη να χύσει ποτάμια αίματος αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.»
Ένα άλλο επεισόδιο το επιβεβαιώνει: ο Υβ Μπονέ, πρώην διευθυντής της DST (εσωτερικές πληροφορίες), είπε στον δημοσιογράφο Μπασσάμ Καντάρ ότι είχε συνάψει συμφωνία με τον αρχηγό των Αλγερινών πληροφοριών, Λακχάλ Αγιάτ, για να αποκτήσει την απελευθέρωση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ. Αλλά κατά την επιστροφή του στη Γαλλία, οι ανώτεροι του τον απέρριψαν βάναυσα:
«Όχι. Η συμφωνία έχει λήξει. Ξεχάστε την.»
Όλα αυτά δείχνουν το βαθμό που η υπόθεση Ζορζ Αμπντάλαχ είναι ένα σχολικό παράδειγμα αδικίας και κρατικού χειρισμού. Όσοι διασταύρωσαν το δρόμο του τον αγάπησαν, τον θαύμασαν, τον σεβάστηκαν.
Και όμως, για περισσότερα από 25 χρόνια, το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών άσκησε συστηματική πίεση στη γαλλική δικαιοσύνη για να εμποδίσει την απελευθέρωσή του, ποδοπατώντας έτσι, για μια ακόμη φορά, τον διαχωρισμό των εξουσιών στην «πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Διαφωτισμού».
Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ πληρώνει — ακόμη και σήμερα — το τίμημα της αξιοπρέπειάς του και της δέσμευσής του για την Παλαιστίνη. Κάνει την υπόθεση να ζει από την ευγένεια των θέσεων του, και είναι, εν ζωή, ένας μάρτυρας.
Ο γαλλικός απεσταλμένος για τον Χαφέζ αλ-Ασαντ – ένα οργανωμένο σαμποτάζ
Σε αυτό το στάδιο, οι Γάλλοι ηγέτες δρούσαν σαν το εθνικό συμφέρον να μην τους αφορά.
Προσπάθησαν πρώτα να πείσουν τον Επίσκοπο Καπούτσι να πάει στη Δαμασκό για να ζητήσει από τον πρόεδρο Χαφέζ αλ-Ασαντ να παρέμβει προκειμένου να «ανακόψει τις εξτρεμιστικές οργανώσεις» που σχετίζονται με την Παλαιστίνη. Αλλά ο αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε κατηγορηματικά και δήλωσε στον υπουργό Παντρό:
«Τι μου εγγυάται ότι θα τηρήσετε τις δεσμεύσεις σας απέναντι στον Άσαντ αν σας απλώνει το χέρι; Έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι πια τις προφορικές υποσχέσεις. Οι Αμερικανοί μου είχαν ορκιστεί βουνά και θάλασσες κατά τη διάρκεια της κρίσης των ομήρων της Τεχεράνης, σε αντάλλαγμα για μια μεσολάβηση στον ιμάμη Χομεϊνί. Και όμως, είπαν ψέματα και πρόδωσαν. Ακόμη και αφού οι Ιρανοί έδειξαν καλή πίστη παραδίδοντας μου τα λείψανα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην επιχείρηση του Ταμπάς. Εσείς, Γάλλοι, πρέπει να πάτε στη Δαμασκό. Και σταματήστε να τον προσβάλλετε δημοσίως αν θέλετε να διαπραγματευτείτε μυστικά.»
Ο Καπούτσι έθεσε μια σταθερή προϋπόθεση:
«Ο απεσταλμένος σας πρέπει να είναι ένας υψηλόβαθμος, σεβαστός, υπουργός με επιροή.»
Αλλά αόρατες δυνάμεις, που δρούσαν στα παρασκήνια, πρότειναν να οριστεί ως ειδικός απεσταλμένος… ο Μισέλ Ωριγιάκ, υπουργός Συνεργασίας. Μια πλεκτάνη ξεκάθαρα προορισμένη να βυθίσει την αποστολή. Γιατί, στη Συρία, θα καταλάβαιναν αμέσως ότι ένας υπουργός των γαλλικών υπερπόντιων κτήσεων δεν είχε κανένα βάρος. Η αντίδραση του Άσαντ θα ήταν εκρηκτική. Και η διπλωματική πρωτοβουλία θα σαμποταριζόταν.
Βερζές: «Έχουμε να κάνουμε με ένα μαφιόζικο σύστημα»
Σε ένα εμπιστευτικό δείπνο που συγκέντρωσε τον Επίσκοπο Καπούτσι, τον Ζακ Βερζές, τον Σαρκίς Αμπού Ζέιντ και τον συγγραφέα αυτού του κειμένου, ο Βερζές έριξε αυτή την παγωμένη φράση:
«Οι σιωνιστές είναι παρόντες σε όλους τους μηχανισμούς του γαλλικού κράτους.
Έχουμε να κάνουμε με συμμορίες, όχι με κράτη. Η προεδρική αντιπολίτευση είναι έτοιμη να ανατινάξει τους δρόμους του Παρισιού σε ποτάμια αίματος αν αυτό μπορεί να εξυπηρετήσει τα άθλια σχέδιά της.»
Και τα γεγονότα θα του δώσουν δίκιο.
Προσωρινό συμπέρασμα
Η υπόθεση Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ ξεπερνά κατά πολύ το πλαίσιο ενός ξεχασμένου πολιτικού κρατουμένου. Έχει γίνει μια κρατική υπόθεση, μια ηθική ρωγμή, ένας καθρέφτης που απευθύνεται στη Γαλλική Δημοκρατία, σε ό,τι έχει πιο ντροπιαστικό.
Για περισσότερα από 40 χρόνια, το γαλλικό κράτος, υπό την άμεση πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του σιωνιστικού λόμπι, κράτησε έναν αθώο άνθρωπο πίσω από τα κάγκελα. Όχι για αυτό που έκανε. Αλλά για αυτό που ενσαρκώνει.
Στις 17 Ιουλίου 2025, το εφετείο του Παρισιού ενέκρινε την απελευθέρωσή του, με άμεση απέλαση στον Λίβανο. Η εισαγγελική αρχή άσκησε αμέσως έφεση, μη ανασταλτική, η οποία δεν εμπόδισε την απελευθέρωσή του και την απέλασή του.
Σύγχυση στην Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ
Το μέλλον της Γάζας όπως φαίνεται από τον Λευκό Οίκο
του Τιερί Μεϊσάν
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είχε «φτερώσει» τον Μπενιαμίν Νετανιάχου που είχε έρθει να του ζητήσει να προσαρτήσει τη Γάζα, φαίνεται ότι ετοιμάζεται να πάρει τον έλεγχο της παλαιστινιακής επικράτειας. Ενώ το Τελ Αβίβ προετοιμάζεται να προσαρτήσει ολόκληρη την εντολική Παλαιστίνη και, αντίθετα, η Αίγυπτος και η Ιορδανία διατάσσουν την παράδοση των κλειδιών στην Παλαιστινιακή Αρχή, εξετάζεται μια τεράστια ακινητοαγορά αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) |2 septembre 2025
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συγκάλεσε, στις 27 Αυγούστου, μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο προκειμένου να συλλέξει προτάσεις για το μέλλον της Γάζας. Γύρω από τον JD Vance, αντιπρόεδρο, τον Steve Witkoff, ειδικό απεσταλμένο, και τον Marco Rubio, υπουργό Εξωτερικών, ήταν παρόντες ο Jared Kushner, πρώην σύμβουλος κατά την πρώτη θητεία, ο Τόνι Μπλερ, πρώην Βρετανός πρωθυπουργός, και ο Ron Dermer, Ισραηλινός υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων.
Καμία ανακοίνωση δεν δημοσιεύτηκε μετά από αυτήν την διαβούλευση. Ωστόσο, σύμφωνα με την Washington Post, η λωρίδα της Γάζας θα «διοικείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τουλάχιστον 10 χρόνια ενώ θα μετατραπεί σε ένα λαμπρό τουριστικό συγκρότημα και ένα κέντρο κατασκευών και τεχνολογίας υψηλής τεχνολογίας.» Το κολοσσιαίο ποσό των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα επενδυθεί εκεί.
Αυτή η πιθανή επιχείρηση αντιστοιχεί στο όραμα των «jacksonιανών». Το 1830, ο πρόεδρος Andrew Jackson (1829-1837) ψήφισε το Indian Removal Act (τον «νόμο για την απέλαση των Ινδιάνων»). Για να βάλει τέλος στους ινδιάνικους πολέμους, πρότεινε να τους αναθέσει καταφύγια αντί να συνεχίσει να τους σφαγιάζει. Η μεταφορά των Ινδιάνων ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρα για τους Τσερόκι (επεισόδιο του «μονοπατιού των δακρύων»), αλλά αυτοί δέχτηκαν αυτή τη μορφή ειρήνης, ενώ σχεδόν όλες οι άλλες ινδιάνικες φυλές την απέρριψαν. Δύο αιώνες αργότερα, μόνο η φυλή των Τσερόκι έχει εμπλουτιστεί και ενσωματωθεί, ενώ όλες οι άλλες φυλές έχουν περιθωριοποιηθεί. Χωρίς αμφιβολία, η μέθοδος του Jackson κατάφερε να βάλει τέλος στη γενοκτονία των Ινδιάνων, αλλά με ποια τιμή;
Το σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Trump είναι εξίσου σοκαριστικό για τους Παλαιστινίους όσο και αυτό του Jackson για τους Τσερόκι, αλλά προσφέρει μια λύση εκεί που κανένας άλλος δεν έχει. Θα την αποδεχτούν οι Παλαιστίνιοι που πολεμούν εδώ και πολλές γενιές για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Το διεθνές δίκαιο δηλώνει ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εκδιωχθεί από τη δική του γη. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών συνεχώς εγγυάται το δικαίωμα επιστροφής εκείνων που είχαν εκδιωχθεί με τη βία το 1948 — Απόφαση 194 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (11 Δεκεμβρίου 1948) και απόφαση 237 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (14 Ιουνίου 1967) —. Πριν από επτά χρόνια, οι Παλαιστίνιοι πολίτες οργάνωσαν την «πορεία της επιστροφής». Οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) πυροβόλησαν εναντίον ενός ειρηνικού πλήθους προκαλώντας τουλάχιστον 120 νεκρούς και 4.000 τραυματίες. Είναι προφανώς απατηλό να πιστεύει κανείς ότι ένας τέτοιος λαός θα υποστηρίξει εύκολα αυτό το σχέδιο.
Επομένως, οι συμμετέχοντες στη συνάντηση του Λευκού Οίκου σκέφτηκαν να δώσουν 23.000 δολάρια ανά άτομο σε κάθε οικογένεια που θα δεχόταν να εξοριστεί. Επαφές έχουν ήδη γίνει με τη Λιβύη, την Αιθιοπία, το Νότιο Σουδάν, την Ινδονησία και το Σομαλιλάντ, ακόμα κι αν κανένα από αυτά τα κράτη δεν το έχει επιβεβαιώσει. Η ομάδα του Trump σκέφτεται να μετακινήσει εθελοντικά το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Γάζας με αυτόν τον τρόπο.
Ο Τόνι Μπλερ, πρώην Βρετανός πρωθυπουργός (1997-2007), πρώην Ειδικός Απεσταλμένος του Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή (2007-2015).
Σύμφωνα με το Financial Times, το Tony Blair Institute for Global Change (TBI) και η Boston Consulting Group (BCG) πραγματοποίησαν κοινές εργασίες για το σχέδιο ριβιέρας στη Γάζα, με την ονομασία The Gaza Reconstitution, Economic Acceleration and Transformation Trust (GREAT* Trust). Κατά τη διάρκεια αυτών των προπαρασκευαστικών συναντήσεων γεννήθηκε το σχέδιο της Gaza Humanitarian Foundation (GHF). Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αυτό το ίδρυμα ελβετικού δικαίου μοίρασε την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα αντί της κατοχικής αρχής, των Ηνωμένων Εθνών, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και διαφόρων ανθρωπιστικών συλλόγων. Από αυτό προέκυψε σίγουρα μια παράκαμψη της Χαμάς, αλλά και η δολοφονία από τις IDF σχεδόν μιας χιλιάδας πολιτών που είχαν έρθει να ζητήσουν τροφή. Το σκάνδαλο της GHF καταδικάστηκε ομοφώνως, ακόμα και από εβραϊκά ισραηλινά πρόσωπα. Στην πράξη, η GHF δημιουργήθηκε από το Forum Mikveh Yisrael, που συγκεντρώνει μεταξύ άλλων τον Yotam HaCohen, στρατηγικό σύμβουλο του Μπενιαμίν Νετανιάχου και γιο του πρώην στρατηγού Gershon HaCohen, τον Liran Tankman, πρώην αξιωματικό πληροφοριών που επαναπροσαρμόστηκε στην high-tech και τον εβραϊαμερικανό Michael Eisenberg, επενδυτή σε κεφάλαια ρίσκου. Οι περισσότεροι από τους εμψυχωτές του Forum Mikveh Yisrael ενώθηκαν με τον Συντονιστή Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη (COGAT), Ghassan Alian, πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει τους κατοίκους της Γάζας και ότι ανήκει στους Ισραηλινούς να πάρουν μια πρωτοβουλία. Το «Ίδρυμα» φέρεται να έχει χρηματοδοτηθεί με ύψος 100 εκατομμυρίων δολαρίων από ένα ευρωπαϊκό κράτος του οποίου η ταυτότητα παραμένει μυστική.
Η TRIAL International, μια ΜΚΟ με έδρα την Ελβετία, κατέβασε δύο νομικές εκθέσεις ζητώντας από τις ελβετικές αρχές να ερευνήσουν τη συμμόρφωση της GHF με το ελβετικό δίκαιο και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Το κεντρικό πρόβλημα που έθεσε η TRIAL International είναι το αν οι ανθρωπιστικοί σύλλογοι μπορούν ή όχι να προβούν σε ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες. Πράγματι, από την αρχή ο εκτελεστικός διευθυντής της GHF, ο πρώην Αμερικανός Marines Jake Wood, παραιτήθηκε. Το «Ίδρυμα» τότε εξασφάλισε τις υπηρεσίες του Philip F. Reilly και της εταιρείας του Safe Reach Solutions. Ωστόσο, ο Reilly είναι πρώην στρατιώτης της 7ης ομάδας ειδικών δυνάμεων, η οποία επικεντρώθηκε σε αποστολές κατά της διακίνησης ναρκωτικών στη Λατινική Αμερική. Έγινε επικεφαλής του παραστρατιωτικού παρακλαδιού της CIA, τότε γνωστή ως Μεραρχία Ειδικών Δραστηριοτήτων αλλά μετονομάστηκε σε Κέντρο Ειδικών Δραστηριοτήτων. Ήταν επικεφαλής του αφγανικού σταθμού της CIA γύρω στο 2008 και 2009, καθώς και επικεφαλής επιχειρήσεων του Κέντρου Αντιτρομοκρατικής Αποστολής του πρακτορείου, που διεύθυνε το πολύ αμφιλεγόμενο πρόγραμμα χτυπημάτων drone του πρακτορείου κατά τη διάρκεια του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. Στη συνέχεια, πήγε στον ιδιωτικό τομέα ως ανώτερος αντιπρόεδρος ειδικών δραστηριοτήτων της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας Constellis, ιδιοκτήτη της εταιρείας μισθοφόρων που ήταν κάποτε γνωστή ως Blackwater. Τέλος, εργάστηκε για έναν άλλο ιδιωτικό στρατό, τον Orbis. Εάν είναι ακριβές ότι οι IDF δεν σκότωσαν τους παλαιστίνιους πολίτες που είχαν έρθει να ζητήσουν φαγητό, ήταν οι άνδρες του Philip F. Reilly που το ανέλαβαν.
Το σχέδιο για τη μελλοντική Γάζα, σύμφωνα με τους προωθητές ακινήτων (οι τρεις επαγγελματίες Jared Kushner, Donald Trump και Steve Witkoff), είναι άξιο του Ντουμπάι. Πολλές πολυεθνικές έχουν ήδη συνεργαστεί.
Για να διευκολύνει την επανασύναξη των κατοίκων της Γάζας, η αναθεωρητική σιωνιστική κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου έδωσε οδηγία ώστε να δημιουργηθεί μια πόλη από σκηνές για 600.000 άτομα στη Rafa. Θα είχαν εκεί φαγητό και νοσοκομεία, αλλά δεν θα μπορούσαν να βγουν.
Ο Bezalel Smotrich, υπουργός Οικονομικών, είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης για τον εβραϊκό αποικισμό στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, στις 14 Μαΐου: «Οι πολίτες θα σταλούν προς το νότο, σε μια ανθρωπιστική ζώνη, και από εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν σε μεγάλο αριθμό προς τρίτες χώρες».
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τελικά αποφάσισε, στις 13 Αυγούστου στο i24News στα εβραϊκά. Διεκδίκησε μια «ιστορική και πνευματική αποστολή» διασφαλίζοντας ότι είναι «πολύ» αφοσιωμένος στο όραμα ενός «Μεγάλου Ισραήλ». Στα 75 του, διεκδικεί δημόσια ότι είναι οπαδός του μέντορα του πατέρα του Vladimir Jabotinsky, τον ιδρυτή του «αναθεωρητικού σιωνισμού».
Ταυτόχρονα, η Knesset ψήφισε, στις 23 Ιουλίου, με 71 ψήφους υπέρ και 13 κατά, έναν μη δεσμευτικό νόμο που προσκαλεί την κυβέρνηση να προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη πριν νέα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αναγνωρίσουν πλήρως το κράτος της Παλαιστίνης.
Επιπλέον, οι IDF δηλώνουν ότι 618 επιθέσεις αποικιστών καταγράφηκαν στη Δυτική Όχθη το 2024, έναντι 404 στο πρώτο εξάμηνο του 2025.
Ο Ρεπουμπλικάνος Mike Johnson, πρόεδρος της Βουλής των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε την υποστήριξή του στην προσάρτηση. Πήγε στον οικισμό Ariel στις αρχές Αυγούστου 2025 και δήλωσε ότι πίστευε ότι η «Ιουδαία και η Σαμάρεια» ανήκουν στον εβραϊκό λαό και εξέφρασε την υποστήριξή του στην επέκταση της ισραηλινής κυριαρχίας στη Δυτική Όχθη. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Αμερικανός αυτού του επιπέδου επισκέφθηκε ισραηλινούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Η διοίκηση Trump μέχρι στιγμής παραμένει προσεκτικά έξω από αυτό το κίνημα, ειδικά επειδή στοιχηματίζει όλη της τη δράση στην ενίσχυση των συμφωνιών του Αβραάμ με τα αραβικά κράτη.
Η ισραηλινή κοινή γνώμη, από την πλευρά της, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 2024 από το Ινστιτούτο Μελετών Εθνικής Ασφάλειας, αρνείται με 34% να προσαρτήσει παλαιστινιακά εδάφη, με 21% ότι πρέπει να προσαρτηθούν οι τρέχουσες αποικίες και με 21% ότι πρέπει να προσαρτηθούν όλα.
Από την πλευρά τους, η Αίγυπτος και η Ιορδανία, που δεν θέλουν να το πιστέψουν, συνεχίζουν να εκπαιδεύουν εκατοντάδες νέους Παλαιστίνιους πιστούς στη Φατάχ για να συνθέσουν μια ιδιωτική αστυνομική δύναμη 10.000 ανδρών προκειμένου να φέρουν την Παλαιστινιακή Αρχή στην εξουσία στη Γάζα. Ενώ η Σαουδική Αραβία και η Γαλλία σχεδιάζουν να αναγνωρίσουν πλήρως το κράτος της Παλαιστίνης με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και η ίδια προετοιμάζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
