Translate

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025

 

Τις σχέσεις Ισραήλ-Ιράν που σας έκρυψαν

Ισραήλ - Ιράν: η αναμέτρηση

Η αναμέτρηση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν δεν αντιστοιχεί καθόλου στην εικόνα που δίνουν τα μέσα ενημέρωσης. Ριζώνει σε μια περίοδο προγενέστερη της Ισλαμικής Δημοκρατίας και δεν έχει καμία σχέση με την κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Η ενεργοποίησή του σήμερα στοχεύει να καλύψει τις αχρειότητες του Αργεντινού Rafael Grossi, διευθυντή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας.

Deutsch Español français italiano Nederlands Português русский

Εδώ είμαστε: η αναμέτρηση μεταξύ Ισραήλ και Περσίας έχει ξεκινήσει. Προέρχεται όχι από την Ισλαμική Δημοκρατία, αλλά από αυτά που την προηγήθηκαν. Αυτός ο πόλεμος θα διαρκέσει μέχρι την εξάντληση ενός από τους αντιπάλους.

Για να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει και να μην πέσουμε σε μια από τις δύο επίσημες αφηγήσεις που καλύπτουν την πραγματικότητα του προβλήματος, απαιτούνται πολλές επιστροφές στο παρελθόν.

Οι εχθροί του Ιράν τον 20ό αιώνα

Όλες οι διαδηλώσεις στο Ιράν εναντίον εξωτερικών εχθρών καταλήγουν με το αναπόφευκτο «Θάνατο στο Ηνωμένο Βασίλειο! Θάνατο στις ΗΠΑ! Θάνατο στο Ισραήλ!». Είναι μια κραυγή που προέρχεται από τα βάθη των δεινών των Περσών από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

• Πράγματι, ενώ στη Δύση δεν το αντιλαμβανόμαστε, το Ιράν ήταν θύμα, το 1917-1919, της μεγαλύτερης γενοκτονίας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου [1]. 6 έως 8 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από πείνα σε έναν πληθυσμό 18 έως 20 εκατομμυρίων, δηλαδή μεταξύ του τετάρτου και του τρίτου των Ιρανών. Το Ιράν, παρόλο που ήταν ουδέτερο, συνθλίφθηκε από τους βρετανικούς στρατούς, σε ένα πλαίσιο ανταγωνισμού με τους Μπολσεβίκους και τους Οθωμανούς. Αυτή η φρίκη άφησε ένα τραυματικό αποτύπωμα που παραμένει έντονο στο Ιράν [2]. Δεν υπάρχει αμφιβολία για έναν Ιρανό ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ο πρώτος εχθρός της χώρας του.

• Οι Βρετανοί, που είχαν αποικίσει το Ιράν μέσω ενός από τους αξιωματικούς τους, τον Reza Σάχης (1925-1941), τον ανέτρεψαν για να τοποθετήσουν στην εξουσία τον γιο του, Mohammad Reza Pahlavi (1941-1979). Πίσω από αυτές τις προβολές, λεηλάτησαν το πετρέλαιο της χώρας. Ωστόσο, ο Σάχης επέλεξε, το 1951, τον Mohammad Mossadegh ως πρωθυπουργό. Ο τελευταίος εθνικοποίησε τα πετρέλαια εις βάρος του Λονδίνου. Ακολούθησε μια διαμάχη κατά την οποία οι Βρετανοί έδειξαν κακή πίστη και μια «έγχρωμη επανάσταση» που οργάνωσαν με τη βοήθεια των Αμερικανών. Είναι η «επιχείρηση Ajax» [3]. Το νέο καθεστώς ελέγχθηκε όχι πλέον από το Λονδίνο, αλλά από την Ουάσινγκτον. Η πρεσβεία των ΗΠΑ, που εγκατέστησε το τηλέφωνο, τοποθέτησε παράλληλες γραμμές από όλα τα υπουργεία για να τα ακούει κρυφά, σε πραγματικό χρόνο. Αυτό το σύστημα ανακαλύφθηκε κατά την επανάσταση του 1978. Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία για τους Ιρανούς ότι οι ΗΠΑ είναι ο δεύτερος εχθρός τους.

• Όταν ο Mossadegh ανατράπηκε, οι Βρετανοί επέβαλαν τον στρατηγό Fazlollah Zahedi στη θέση του. Ο Zahedi ήταν ναζί που είχαν φυλακίσει στο Κάιρο, αλλά το Λονδίνο υπολόγιζε σε αυτόν για να επαναφέρει τη «τάξη». Δημιούργησε λοιπόν μια μυστική αστυνομία με το πρότυπο της Γκεστάπο. Ανακάλεσε πρώην ναζί για να την εκπαιδεύσει και πολλοί «αναθεωρητικοί σιωνιστές» στάλθηκαν από τον Yitzhak Shamir (ο οποίος εργαζόταν τότε στην Mossad) για να τους επιβλέψουν [4]. Μπορεί κανείς να δει τις φρικαλεότητα της Savak, της πιο τρομερής μυστικής αστυνομίας της εποχής στον κόσμο, στο μουσείο που της είναι αφιερωμένο στην Τεχεράνη [5]. Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία για τους Ιρανούς ότι το Ισραήλ είναι ο τρίτος εχθρός τους.

Ο μοναδικός εχθρός του Ισραήλ τον 20ό αιώνα

Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο ισραηλινός πληθυσμός μετά από 25 χρόνια «αναθεωρητικής σιωνιστικής» προπαγάνδας, το Ιράν —ούτε αυτό του Σάχη, ούτε αυτό της Ισλαμικής Δημοκρατίας— δεν είχε ποτέ ως στόχο την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Όπως είχε εξηγήσει ο πρόεδρος Mahmoud Ahmadinejad, ο στόχος ήταν να καταστραφεί το κράτος του Ισραήλ όπως η Ρωσία κατέστρεψε την ΕΣΣΔ [6].

Όχι, ο μόνος εχθρός του κράτους του Ισραήλ είναι αυτός που, εδώ και 80 χρόνια, σαμποτάρει κάθε προσπάθεια ειρήνης μεταξύ Εβραίων και Αράβων: το Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως έχω εξηγήσει συχνά, όταν το Foreign Office συνέταξε, το 1915, το σχέδιό του με τίτλο The Future of Palestine (Το Μέλλον της Παλαιστίνης), διευκρίνισε ότι ένα εβραϊκό κράτος έπρεπε να δημιουργηθεί στην υπό εντολή Παλαιστίνη, αλλά ότι αυτό το κράτος, σε καμία περίπτωση, δεν έπρεπε να είναι σε θέση να εξασφαλίσει μόνο του την ασφάλειά του. Δεν είναι παρά μόνο δύο χρόνια αργότερα που η κυβέρνηση του David Lloyd George συνέταξε τη Διακήρυξη Balfour ανακοινώνοντας τη δημιουργία της Εβραϊκής Εθνικής Εστίας και η κυβέρνηση του Woodrow Wilson ανέλαβε την δέσμευση να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο κράτος για τους Εβραίους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο συντάκτης αυτού του κειμένου, ο λόρδος Herbert Samuel, έγινε Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στην Παλαιστίνη. Πιστός στον εαυτό του, ενίσχυσε από τη μια πλευρά τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» του Jabotinsky και, από την άλλη, όρισε τον αντισημίτη Mohammed Amin al-Husseini ως Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ. Στη συνέχεια, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Archibald Sinclair.

Αυτή η πολιτική συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα: το Ηνωμένο Βασίλειο συνεχίζει να υποστηρίζει με το ένα χέρι τον «αναθεωρητικό σιωνιστή» Benyamin Netanyahou και με το άλλο τη Αδελφότητα των Μουσουλμανικών Αδελφών, της οποίας η Χαμάς είναι η παλαιστινιακή πτέρυγα.

Η επέκταση της σύγκρουσης μεταξύ των «αναθεωρητικών σιωνιστών» και του Ιράν

Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Dwight Eisenhower, ανησύχησε ότι ο ομόλογός του στο Ισραήλ, Chaim Weizmann, θα πραγματοποιούσε το «Μεγάλο Ισραήλ», δηλαδή όχι την ανασύσταση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ (που ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένο στο κράτος του Ισραήλ), αλλά της αρχαίας Ασσυριακής αυτοκρατορίας (δηλαδή από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη). Ζήτησε από τον υπουργό Εξωτερικών του, John Foster Dulles, να οργανώσει μια συμμαχία μεταξύ Συρίας και Ιράν για να εξισορροπήσει την ισραηλινή επιρροή.

Στο πλαίσιο αυτό, ο πρόεδρος της Συρίας, Adib Chichakli (PSNS) (1953-1954), υπέγραψε στις 24 Μαΐου 1953 μια συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με τον Ιρανό ηγεμόνα Mohammad Reza Pahlavi [7]. Είναι επομένως ανόητο σήμερα να καταγγέλλουμε αυτήν ακριβώς τη συμμαχία (η οποία ονομάζεται πλέον «Άξονας της Αντίστασης») με το μόνο επιχείρημα ότι τα δύο καθεστώτα έχουν από-αποικιοποιηθεί.

Και όμως, αυτό ακριβώς κάνουμε. Το 1979, ο πρόεδρος Jimmy Carter εκδίωξε τον Σάχη του Ιράν και τις φιλοδοξίες του να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή αποκτώντας μια ατομική βόμβα που του παρείχε ο Γάλλος πρόεδρος Valéry Giscard d’Estaing και ο πρωθυπουργός του Jacques Chirac [8]. Για να τον αντικαταστήσει, σύμφωνα με τις συμβουλές του συμβούλου ασφαλείας του, Zbigniew Brzeziński, μετέφερε τον ιμάμη Rouhollah Khomeiny από τη Γαλλία στην Τεχεράνη. Το Ισραήλ υποστήριξε αρχικά το Ιράν έναντι του Ιράκ, παρέχοντάς του όπλα όσο χρειαζόταν. Το Τελ Αβίβ οργάνωσε ακόμη και το ιρανικό σκέλος του σκανδάλου Iran-Contras. Στη συνέχεια, άλλαξε σταδιακά στρατηγική [9], διατηρώντας ωστόσο ορισμένα υπολείμματα από την εποχή του Σάχη. Έτσι, το κονσόρτσιουμ EAPC-B, που ανήκει εξίσου και στα δύο κράτη, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να εκμεταλλεύεται τον αγωγό Eilat-Ashkelon, απαραίτητο για την ισραηλινή οικονομία. Το 2018, η Knesset ενέκρινε έναν νόμο που τιμωρεί με 15 χρόνια φυλάκιση κάθε δημοσίευση σχετικά με τους ιδιοκτήτες αυτής της εταιρείας [10].

Από την αγγλοσαξονική εισβολή στο Ιράκ το 2003, υποτίθεται λόγω του ρόλου του στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον άρχισαν να διαδίδουν φήμες για μια υποτιθέμενη ιρανική πυρηνική βόμβα, όπως είχαν κάνει με το υποτιθέμενο οπλοστάσιο μαζικής καταστροφής του Ιράκ [11]. Τότε, το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον ήλπιζαν να αναγκάσουν το Ιράν να τους βοηθήσει εναντίον του Ιράκ.

Αυτές οι παραπληροφορίες οδήγησαν στην ψήφιση των ψηφισμάτων 1737 (23 Δεκεμβρίου 2006) και 1747 (24 Μαρτίου 2007) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [12]. Ο ηγέτης της ισραηλινής αντιπολίτευσης, Benyamin Netanyahou, εκμεταλλεύτηκε αυτήν την προπαγάνδα. Για είκοσι πέντε χρόνια, δεν σταμάτησε να καταγγέλλει την «επικείμενη» κατασκευή μιας ιρανικής ατομικής βόμβας, ενώ το Τεχεράνη κατέθετε στα Ηνωμένα Έθνη μια πρόταση ψηφίσματος για τη δημιουργία μιας «ζώνης ελεύθερης από πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή» [13].

Όπως και να έχει, το 2013, ο William Burns (ο διευθυντής της CIA του Joe Biden) διαπραγματεύτηκε με το Ιράν, στο Oman, εκ μέρους του προέδρου Barack Obama, το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPoA). Αυτό σκηνοθετήθηκε κατά τις συναντήσεις 5+1 (δηλαδή των πέντε πυρηνικών δυνάμεων του Συμβουλίου Ασφαλείας + Γερμανία) στη Γενεύη. Αλλά υπογράφηκε στη Βιέννη μόνο δύο χρόνια αργότερα, με τις ΗΠΑ και το Ιράν να διατηρούν μια μακρά παύση για να συνάψουν μια μυστική συμπληρωματική παράγραφο.

Σε μια πολύ μεγάλη συνέντευξη [14], λίγο πριν από το τέλος της δεύτερης θητείας του, ο Barack Obama εξήγησε ότι αρνιόταν, ως προληπτικό μέτρο, να εμποδίσει το Ιράν να εισέλθει στον αγώνα για την ατομική βόμβα, αλλά ότι ήταν έτοιμος να επέμβει εάν το Τεχεράνη διεξήγαγε στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Η σύμβουλός του για την Ασφάλεια, Susan Rice, δήλωσε: «Η ιρανική συμφωνία δεν είχε ποτέ ως κύριο στόχο να προσπαθήσει να ανοίξει μια νέα εποχή σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν. Ήταν πολύ πιο πραγματιστική και ελάχιστη. Ο στόχος ήταν πολύ απλά να κάνουμε μια επικίνδυνη χώρα σημαντικά λιγότερο επικίνδυνη. Κανείς δεν περίμενε ότι το Ιράν θα γινόταν ένας καλόβουλος παίκτης.»

Η θέση των ΗΠΑ [15] δεν έχει αλλάξει. Βέβαια, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο πρόεδρος Donald Trump αποχώρησε μονομερώς από το JCPoA και τη μυστική παράγραφο που είχε διαπραγματευτεί ο Barack Obama, αλλά μόνο στα λόγια αρνήθηκε στο Ιράν να εμπλουτίσει ουράνιο, όχι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ιράν ξεκίνησε την κινητοποίηση των σιιτικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής για να εξασφαλίσει την ασφάλειά του. Στη συνέχεια, με τον στρατηγό Qassem Soleimani, η Τεχεράνη επέστρεψε στο Χομενιστικό δόγμα της βοήθειας και όχι πλέον της χειραγώγησης. Το Ιράν δεν είχε πλέον «πληρεξούσιους» (proxys ) πριν το Ισραήλ καταστρέψει την Χαμάς, την Hezbollah και πολλούς άλλους. Κάθε ένας είχε γίνει ανεξάρτητος.

Τα γεγονότα που πυροδότησαν την αναμέτρηση

Συμβαίνει ότι, στις 7 Ιουνίου, ο Esmaïl Khatib, υπουργός Πληροφοριών του Ιράν, αποκάλυψε δημόσια μια επιχείρηση των μυστικών υπηρεσιών του. Κατάφεραν να κλέψουν εμπιστευτικά έγγραφα σχετικά με το ισραηλινό πυρηνικό πρόγραμμα, ακριβώς όπως η Mossad είχε καταφέρει, τον Απρίλιο του 2018, να κλέψει ιρανικά έγγραφα σχετικά με τις πυρηνικές τους έρευνες [16].

Στις 12 Ιουνίου, το Συμβούλιο Διοικητών της IAEA —υπό την καθοδήγηση του Rafael Grossi— ενέκρινε ένα ψήφισμα [17] στο οποίο σημείωνε ότι «ο Γενικός Διευθυντής, όπως αναφέρεται στο έγγραφο GOV/2025/25, δεν [μπορεί] να δώσει εγγύηση ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι αποκλειστικά ειρηνικό». Θεωρούσε επομένως ότι «οι πολλές παραλείψεις του Ιράν από το 2019 όσον αφορά τη συνεργασία πλήρως και εγκαίρως με την Υπηρεσία σχετικά με μη δηλωμένα πυρηνικά υλικά και δραστηριότητες σε πολλαπλές μη δηλωμένες τοποθεσίες στο Ιράν, όπως αναφέρεται στο έγγραφο GOV/2025/25, αποτελούν παραβίαση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη συμφωνία εγγυήσεών του με την Υπηρεσία σύμφωνα με το άρθρο XII.C του Καταστατικού της Υπηρεσίας». Με βάση αυτό, παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Αλλά ενώ τα ιρανικά έγγραφα που κατασχέθηκαν από την Mossad δεν αποκάλυπταν κανένα στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα [18], παρά τις δηλώσεις του Benyamin Netanyahou, τα πρώτα ισραηλινά έγγραφα που κατασχέθηκαν από το υπουργείο Πληροφοριών του Ιράν αμφισβήτησαν την ουδετερότητα του Αργεντινού Rafael Grossi, διευθυντή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (IAEA). Φαίνεται ότι μετέφερε στο Ισραήλ παρατηρήσεις του οργανισμού του, ενώ το Ισραήλ δεν είναι μέλος του. Μεταξύ των διοικητών της IAEA, η Ρωσία, η Κίνα και το Μπουρκίνα Φάσο αντιτάχθηκαν σε αυτό το ψήφισμα.

Ο Laurence Norman, ειδικός απεσταλμένος της Wall Street Journal στο φόρουμ του Νταβός για το ιρανικό πυρηνικό, ανέφερε στο Twitter τη δήλωση του Rafael Grossi για το ουκρανικό πυρηνικό, αλλά δεν δημοσίευσε άρθρο σχετικά. Η πληροφορία επιβεβαιώθηκε από έναν άλλο δημοσιογράφο, αυτή τη φορά από το New York Times, πάλι στο Twitter.

Συμβαίνει ότι ο Rafael Grossi έχει ήδη αμφισβητηθεί για τη σιωπή του κατά τη διάρκεια της ρωσικής ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία: είχε αποκαλύψει, κατά τη διάρκεια μιας παρέμβασης στο Φόρουμ του Νταβός, το 2022, ότι το ουκρανικό καθεστώς είχε αποθηκεύσει 30.000 κιλά πλουτώνιο και 40.000 άλλα κιλά εμπλουτισμένου ουρανίου στο εργοστάσιο Zaporijjia. Στη συνέχεια, τίποτα, παρά τις ρωσικές εκκλήσεις.

Την επόμενη μέρα από τη δημοσίευση των εγγράφων που κατασχέθηκαν από το Ιράν, το Τελ Αβίβ επιτέθηκε στο Ιράν. Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά όπως κατά τον πόλεμο εναντίον του Λιβάνου το 2006. Το Ισραήλ ισχυρίστηκε ότι ενεργούσε αφού πολλοί από τους στρατιώτες του είχαν συλληφθεί από την Hezbollah. Στην πραγματικότητα, επενέβη για να σταματήσει τις έρευνες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης του Λιβάνου σχετικά με ένα ευρύ δίκτυο ισραηλινής κατασκοπείας και τρομοκρατίας στον Λίβανο. Έρευνες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια νέα ερμηνεία της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Rafic Hariri, όπως έχω δείξει στο βιβλίο μου L’Effroyable imposture 2 [19].

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] The Great Famine & Genocide in Iran, 1917-1919, Mohammad Gholi Majd, University Press of America (2013).

[3] Countercoup, the Struggle for the Control of Iran, Kermit Roosevelt, McGraw-Hill (1979). The British Role in Iranian Domestic Politics (1951-1953), Mansoureh Ebrahimi, Springer (2016). Mohammad Mosaddeq and the 1953 Coup in Iran, Mark J. Gasiorowski & Malcolm Byrne, Syracuse University Press (2004). The CIA in Iran: The 1953 Coup and the Origins of the US-Iran Trade, Christopher J. Petherick, American Free Press (2006). Iran and the CIA: The Fall of Mosaddeq Revisited, Darioush Bayandor, Palgrave Macmillan (2010).

[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. SAVAK oder der Folterfreund des Westens. Aus den Akten des iranischen Geheimdienstes, Harald Irnberger (1978).

[5] Des photographies des dirigeants iraniens le visitant sont utilisées par les Moujahiddines du peuple pour faire accroire que les tortures reconstituées sont effectuées par eux.

[6] « Comment Reuters a participé à une campagne de propagande contre l’Iran », Réseau Voltaire, 14 novembre 2005.

[7] Syria and the United States, David W. Lesch, Westview (1992).

[8] The Carter Administration and the Fall of Iran’s Pahlavi Dynasty: US-Iran Relations on the Brink of the 1979 Revolution, Javier Gil Guerrero, Palgrave Macmillan

[9] The Secret War With Iran: The 30-Year Clandestine Struggle Against the World’s Most Dangerous Terrorist Power, Ronen Bergman, Simon and Schuster (2008).

[10] « Israël et l’Iran exploitent ensemble le pipeline Eilat-Ashkelon », Réseau Voltaire, 2 janvier 2018.

[11] « Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.

[12] Checking Iran’s Nuclear Ambitions, Henry Sokolski & Patrick Clawson, University Press of the Pacific (2004). Iran and the Bomb: The Abdication of International Responsibility, Thérèse Delpech, Columbia University Press (2009). The Rise of Nuclear Iran: How Tehran Defies the West, Dore Gold, Regnery Publishing (2009). Nuclear Politics in Iran, Judith S. Yaphe, Institute for Nartional Strategic Studies, National Defense University (2010). Nuclear Iran, David Patrikarakos, Bloomsbury (2012).

[13] « Création d’une zone exempte d’armes nucléaires au Moyen-Orient », Réseau Voltaire, 4 mai 2010.

[14] The Obama Doctrine”, by Jeffrey Goldberg, The Atlantic (USA) , Voltaire Network, 10 March 2016.

[15] Crescent of Crisis: U.S.-European Strategy for the Greater Middle East, Ivo H. Daalder & Nicole Gnesotto & Philip H. Gordon, Brookings Institution (2006). The United States and Iran: Sanctions, Wars and the Policy of Dual Containment, Sasan Fayazmanesh Routledge (2008). US Foreign Policy and Iran: American-Iranian Relations Since the Islamic Revolution, Donette Murray, Routledge (2009). Losing an Enemy: Obama, Iran, and the Triumph of Diplomacy, Trita Parsi, Yale University Press (2017). President Obama and Iran: Engagement, Isolation, Regime Change, Raymond Tanter, Iran Policy Committee (2010).

[16] Benjamin Netanyahu reveals the "Iranian secret nuclear program"”, by Benjamin Netanyahu, Voltaire Network, 30 April 2018.

[17] «Accord de garanties TNP avec la République islamique d’Iran», Résolution adoptée le 12 juin 2025, à la 1 769 e session, AIEA.

[18] Shock Wave Generator for Iran’s Nuclear Weapons Program: More than a Feasibility Study, David Albright & Olli Heinonen, Foundation for defense of democracies, May 7, 2019.

[19] L’Effroyable imposture 2 : Manipulations & Fake News, Thierry Meyssan, Alphée et Demi-Lune (2007).

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 10 Ιουνίου 2025

 

Η απάντηση των μελών της ΕΕ στον πρόεδρο Τραμπ

Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη θα μπορούσε να σηματοδοτήσει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, πράγματι, ανακοίνωσε ότι είναι πιθανό να μην εξασφαλίζει πλέον την ασφάλεια της ΕΕ. Αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να αναδιοργανωθεί επειγόντως η σταθερότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η Ουάσινγκτον έχει ήδη τη λύση της: να αντικαταστήσει τη σημερινή δομή γύρω από τη Γερμανία με μια δομή γύρω από την Πολωνία.

Deutsch English Español français italiano русский

Στις 24 Ιουνίου, οι Κάτω Χώρες θα φιλοξενήσουν τη σύνοδο κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια καθοριστική στιγμή για τον Οργανισμό: ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα στον Λευκό Οίκο, προειδοποίησε τους συμμάχους του ότι, αν κάθε κράτος μέλος δεν αφιερώσει τουλάχιστον 5% του ετήσιου ΑΕΠ του στην άμυνα, το Πεντάγωνο θα εγκατέλειπε τον ρόλο του ως ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR). Ωστόσο, πριν από πέντε μήνες, τα περισσότερα κράτη μέλη δεν διέθεσαν ούτε το 2,5% του ΑΕΠ τους.

Είναι προφανές ότι τα κράτη μέλη δεν μπορούν να αυξήσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό σε τέτοιο ρυθμό. Έτσι, η ανακοίνωση του προέδρου Τραμπ φαινόταν μη αναστρέψιμη. Ήδη, το Πεντάγωνο προετοίμαζε την απόσυρση των δυνάμεών του από την Ευρώπη.

Απροσδόκητη επίσκεψη του Πολωνού προέδρου στον Ντόναλντ Τραμπ

Ο πρόεδρος της Πολωνίας, Άντζεϊ Ντούντα, έσπευσε στην Ουάσινγκτον για να συναντήσει τον Αμερικανό ομόλογό του χωρίς προηγούμενο ραντεβού. Κατάφερε να τον δει για λίγα λεπτά, στις 22 Φεβρουαρίου, στα πλαίσια της συνεδρίασης της Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης (CPAC). Διαβεβαίωσε ότι η Πολωνία είχε αρχίσει εδώ και χρόνια την αναδιάρθρωση των ένοπλων δυνάμεών της, ότι φιλοδοξούσε να διαθέτει τον μεγαλύτερο στρατό στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, αλλά ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει γρηγορότερα. Ο Ντόναλντ Τραμπ, σε συμβιβαστικό ύφος, της παραχώρησε μια παράταση: οι αμερικανικές δυνάμεις θα αποσυρθούν τελευταίες από την Πολωνία.

Στο Παρίσι και το Λονδίνο, οργανώθηκαν συνεχείς συναντήσεις υπουργών Άμυνας και αρχηγών Γενικών Επιτελείων. Συζητήθηκε η πιθανή αντικατάσταση της αμερικανικής πυρηνικής ασπίδας με αυτές της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Ωστόσο, αυτή η πρόταση αντιμετώπισε πολλά εμπόδια: πρώτον, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν διαθέτει πραγματικά πυρηνικά όπλα, καθώς οι εγκαταστάσεις του εξαρτώνται από τον Αμερικανό «μεγάλο αδερφό». Δεύτερον, τα πυρηνικά όπλα δεν μπορούν παρά μόνο να εξαρτώνται από μια και μόνο πολιτική εξουσία. Επομένως, τα κράτη που τοποθετούνται υπό την προστασία ενός άλλου κράτους πρέπει να το εμπιστεύονται.

Τελικά, όλες αυτές οι συζητήσεις διακόπηκαν όταν η Ουάσινγκτον ανέστειλε για πέντε ημέρες όλες τις ανταλλαγές πληροφοριών της. Όλοι αισθάνθηκαν αμέσως, με οδυνηρό τρόπο, ότι χωρίς την ισχύ των ΗΠΑ, οι στρατοί τους δεν αξίζουν πολλά. Στο ουκρανικό πεδίο μάχης, τα όπλα της ΕΕ είχαν παύσει να λειτουργούν. Η ήττα ήταν επικείμενη. Σε λίγες μέρες, ο μύθος μιας ανεξάρτητης άμυνας της ΕΕ είχε πεθάνει. Έτσι, όλοι αναγνώρισαν τα λάθη τους.

Αυτή η ένταση, αυτές οι συνεχόμενες συναντήσεις κορυφής, είναι χαρακτηριστικό των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ. Αναστατώνει τους συνομιλητές του, τους αφήνει να σκέφτονται λύσεις, τους δείχνει βάναυσα ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς αυτόν και, τελικά, τους επιβάλλει τη δική του λύση.

Στις αρχές Ιουνίου, το Ηνωμένο Βασίλειο δημοσίευσε την «Strategic Defence Review 2025» («Επιθεώρηση Στρατηγικής Άμυνας 2025»). Πρόκειται για ένα ύμνο για την προστασία των ΗΠΑ. Με έναν καθαρά βρετανικό τρόπο, ο υπουργός Άμυνας πρόσθεσε σε αυτό το έγγραφο την ανακοίνωση της αγοράς βομβαρδιστικών Lockheed Martin F-35 Lightning II, ικανών να μεταφέρουν και να εκτοξεύουν πυρηνικές βόμβες. Φυσικά, δεν φτάνουν ακόμα στο 5% των αμυντικών δαπανών του ΑΕΠ, αλλά αυτό αντιπροσωπεύει μεγάλης κλίμακας συμβάσεις που το Λονδίνο θα μπορούσε να υπογράψει ως αντάλλαγμα για την αμερικανική προστασία.

Σύνοδος κορυφής των «εννέα του Βουκουρεστίου», των σκανδιναβικών χωρών, του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας (Βίλνιους)

Πιο σύμφωνοι με τις απαιτήσεις του Ντόναλντ Τραμπ, οι «εννέα του Βουκουρεστίου» (χώρες της Βαλτικής, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Βουλγαρία) και οι σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία) συναντήθηκαν στο Βίλνιους την περασμένη εβδομάδα. Αυτές οι δεκατέσσερις χώρες δεσμεύτηκαν να διαθέσουν το 5% του ΑΕΠ τους για αμυντικές δαπάνες το 2025. Έτσι, πέτυχαν τον στόχο, μερικές φορές με λίγη απάτη, όπως η συμπερίληψη αστυνομικών δαπανών στον ίδιο κλάδο.

Έτσι, απομένουν 17 κράτη μέλη (χωρίς τις ΗΠΑ) που δεν θα καλύψουν τις απαιτήσεις του Ντόναλντ Τραμπ στη σύνοδο κορυφής της Χάγης. Πώς θα ανταποκριθούν οι ΗΠΑ; Ο πρόεδρος Τραμπ μπορεί να θεωρήσει ότι θα παύσει να παρέχει προστασία σε αυτές τις 17 χώρες (συμπεριλαμβανομένων των τριών μεγαλύτερων: Γερμανία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο). Μπορεί επίσης να θεωρήσει ότι, μιας και μια μειοψηφία μελών του ΝΑΤΟ έχει ήδη εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της, θα παραχωρήσει παράταση στους υπόλοιπους.

Αυτή είναι η ουσία της πρότασης του Μαρκ Ρούτε, γενικού γραμματέα του Οργανισμού. Κατά τη συνάντηση των υπουργών Άμυνας, στις 5 Ιουνίου, δήλωσε ότι ένα συνολικό σχέδιο επενδύσεων 5% θα μπορούσε να αναλυθεί σε ένα τμήμα 3,5% για τους στόχους δυναμικότητας, συν ένα δεύτερο τμήμα 1,5% για επενδύσεις, υπό τον όρο ότι τα κράτη μέλη δεσμευτούν να τηρούν ετήσια σχέδια που να επιβεβαιώνουν ότι τήρησαν τις υποχωρήσεις τους.

Αυτή η λύση φαίνεται να ικανοποιεί τον Πιτ Χέγκσεθ, υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, ο οποίος σχολίασε: «Πιστεύουμε ότι μια συναίνεση είναι κοντά, μάλιστα ότι βρισκόμαστε κοντά σε συναίνεση, για μια δέσμευση 5% για το ΝΑΤΟ στη Χάγη αργότερα αυτόν τον μήνα». Επίσης, ανακοίνωσε ότι ο επόμενος SACEUR (Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη) θα είναι ο Λευκορωσικής καταγωγής στρατηγός Αλέξους Γκρινκέβιτς.

Ωστόσο, η Ισπανία συνεχίζει να αντιτίθεται στον στόχο των 5%. Η υπουργός Άμυνας της, Μαργαρίτα Ρόμπλες, τον είχε απορρίψει δημόσια στις 20 Μαΐου.

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ονειρεύεται να γίνει Ευρωπαία αυτοκράτειρα

Ας εξετάσουμε την πρώτη πιθανή απάντηση, αυτή που αλλάζει το παιχνίδι. Η Συνθήκη της Λισαβόνας ορίζει ότι η ασφάλεια της ΕΕ εγγυάται, όχι από τα μέλη της, αλλά από το ΝΑΤΟ. Χωρίς αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μετατρεπόταν αμέσως σε έναν γυμνό οικονομικό γίγαντα.

Οι ειδικοί της ΕΕ δεν πιστεύουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα κάνει αυτό το βήμα. Υποστηρίζουν ότι, σε κάθε περίπτωση, τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η απαίτηση για 5% δεν έχει εγκριθεί ποτέ από σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ (η σύνοδος του 2014 προέβλεπε μόνο 3% και όχι 5%). Ο Τραμπ δεν θα τολμούσε να επιβάλει έναν κανόνα που έχει ορίσει μόνο προφορικά, όχι επειδή το ΝΑΤΟ σέβεται το διεθνές δίκαιο, αλλά επειδή οι ΗΠΑ θα ήταν πιο αξιόπιστες αν αναπτύσσονταν στην Άπω Ανατολή, αφήνοντας πίσω τους μια σταθερή Ευρώπη.

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, παρουσίασε, κατά την απονομή του Βραβείου Καρλομάγνου, στις 29 Μαΐου στο Αachen, το όραμά της για το μέλλον της ΕΕ. Σύμφωνα με την ίδια, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ολοκληρώσει την ένταξη όλων των χωρών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης (εκτός από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία), να γίνει μια μεγάλη οικονομική δύναμη και να εξασφαλίσει η ίδια την ασφάλειά της. Πρόβλημα: γιατί τα κράτη μέλη θα έμεναν αν οι ΗΠΑ δεν ήταν πλέον εκεί για να τα προστατεύουν; Η «αυτοκράτειρα» δεν απάντησε στην ενοχλητική ερώτηση.

Το 2017, ο Ντόναλντ Τραμπ τίμησε με την παρουσία του τη σύνοδο κορυφής της «Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών».

Ας επιστρέψουμε στην υπόθεση της απόσυρσης της αμερικανικής προστασίας για τις 17 χώρες που δεν τηρούν την απαίτηση των 5%. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κρύβει ότι θεωρεί πως, αν η ΕΕ σχηματίστηκε βάσει μιας μυστικής ρήτρας του Σχεδίου Μάρσαλ, σήμερα ανήκει στον «αμερικανικό αυτοκρατορικό χώρο» τον οποιό απορρίπτει. Στην πράξη, η ΕΕ κάνει μόνο κακό στις ΗΠΑ (τις οποίες θεωρεί ανεξάρτητες από τον «αμερικανικό αυτοκρατορικό χώρο»). Ομοίως, ο Τραμπ δεν κρύβει την υποστήριξή του στην «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών», δηλαδή στην αναδιάρθρωση της ευρωπαϊκής ηπείρου, όχι πλέον γύρω από την επανενωμένη Γερμανία (και άρα την ΕΕ), αλλά γύρω από την Πολωνία και τη Λιθουανία.

Αυτή η άποψη αντιστοιχεί στην ιστορία. Από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα, το μεγάλο δουκάτο της Λιθουανίας και το βασίλειο της Πολωνίας αποτελούσαν την «Κοινοπολιτεία των Δύο Εθνών». Αυτό το διεθνικό κράτος κατάφερε να προστατεύσει τους υπηκόους του από τις επιθέσεις του Τευτονικού Τάγματος, της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Σουηδικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, λόγω της αντίθεσης ενός μέρους της πολωνικής αριστοκρατίας και της συμμαχίας της με τον τσαρικό αυτοκρατορικό χώρο, το Βασίλειο των Δύο Εθνών διαλύθηκε. Ωστόσο, στο μεσοπόλεμο, ο στρατηγός Γιούζεφ Πιουσούτσκι (πρόεδρος της Πολωνίας και αργότερα πρωθυπουργός) φαντάστηκε να αναβιώσει την Κοινοπολιτεία των Δύο Εθνών. Αυτή είναι η έννοια του «Intermarium» και τώρα της «Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών». Αυτός ο διακυβερνητικός οργανισμός περιλαμβάνει δεκατρία κράτη: Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Εσθονία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία και Τσεχία. Η Μολδαβία και η Ουκρανία είναι συνδεδεμένα μέλη, αλλά είναι προφανές ότι η Πολωνία θα ήθελε μόνο τη βορειοανατολική Ουκρανία, δηλαδή την Ανατολική Γαλικία.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είχε συμμετάσχει στη σύνοδο κορυφής της «Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών» το 2017, δεν κρύβει ότι επιθυμεί αυτός ο οργανισμός να αντικαταστήσει την ΕΕ.

Υπογραφή της Συνθήκης της Νανσύ

Μη θέλοντας να μείνει στο περιθώριο, η Γαλλία επανεργοποίησε το «Τρίγωνο της Βαϊμάρης», δηλαδή τη σύνοδο κορυφής Γερμανία/Γαλλία/Πολωνία. Επιπλέον, στις 9 Μαΐου, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψε με τον Πολωνό πρωθυπουργό Ντόναλντ Τουσκ τη Συνθήκη της Νανσύ. Πρόκειται για την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, αλλά πάντα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Παραμένει το γεγονός ότι, αν η ΕΕ έπρεπε να εξαφανιστεί, πολλές παλιές εδαφικές διαμάχες θα ξαναεμφανίζονταν με το θάνατό της. Και ποτέ, από του Καρλομάγνου έως τον Αδόλφο Χίτλερ, μέσω του Κάρολου Ε’ και του Ναπολέοντα, οι Ευρωπαίοι δεν κατάφεραν να κάνουν ειρήνη μεταξύ τους. Μόνο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο «αμερικανικός αυτοκρατορικός χώρος» τους προστάτευσαν από τις διαμάχες τους.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η απάντηση των μελών της ΕΕ στον πρόεδρο Τραμπ

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποσυνδέει τις ΗΠΑ από την Ευρωπαϊκή Ένωση

Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές επιβραδύνουν την τραμπική επανάσταση

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποσυνδέει τις ΗΠΑ από το Ισραήλ

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 27 Μαΐου 2025

Τιερί Μεϊσάν: Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

 

Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

Δεν καταλαβαίνουμε τις διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή επειδή δεν κατανοούμε τη διαφορά μεταξύ των πολέμων και των εμφυλίων συγκρούσεων. Προσεγγίζουμε την ειρήνη σαν να μοιραζόμαστε κοινά υπάρχοντα σε ένα διαζύγιο, μετά από μερικά χρόνια κοινής ζωής. Αλλά οι πόλεμοι έχουν μια ασύγκριτη ένταση και ριζώνονται σε μακροχρόνιες συγκρούσεις, συχνά για πολλές γενιές. Γενικά, οι υλικές συνθήκες, οι πόνοι και η βία είναι δευτερεύοντες μπροστά στην αδικία.

Deutsch English Español français italiano Nederlands русский

Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων που η κυβέρνηση Τραμπ διεξήγαγε με τους Υεμενίτες του Ansar Allah, και γνωρίζουμε μόνο ελλιπώς αυτές που διεξάγει με το Ιράν, το Ισραήλ και τη Ρωσία. Δεν ξέρουμε τίποτα πέρα από κάποιες δηλώσεις, εδώ κι εκεί, που δεν έχουν σκοπό να μας εξηγήσουν τι συμβαίνει, αλλά να κρατήσουν μακριά όσους αντιτίθενται στην ειρήνη και να καθησυχάσουν όσους την ελπίζουν.

Επιπλέον, η μέθοδος διαπραγμάτευσης αυτού του επιχειρηματία που έγινε αρχηγός κράτους, δηλαδή του Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί ζάλη. Προσπαθεί να προβάλλει ασυνεπείς θέσεις και να μην τις τηρεί, μόνο και μόνο για να σαλέψει τους συνομιλητές του, ελπίζοντας να τους πέσουν τα ατού από τις τσέπες. Αυτή η μέθοδος, που δεν έχει καμία σχέση με τη διπλωματία, αγνοεί τις βαθύτερες αιτίες των συγκρούσεων. Αναγνωρίζει μόνο τις καταγγελίες των διαφόρων πλευρών. Τελικά, μπορεί να οδηγήσει σε συμφωνίες που κάποιοι υπογράφοντες μπορεί να δεχτούν εκείνη τη στιγμή, αλλά να το μετανιώσουν αργότερα.

Όπως και να έχει, πρέπει να γίνει γρήγορα. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αν και έχουν μειωθεί σε ένταση, συνεχίζουν να σκοτώνουν και να καταστρέφουν. Οι εντυπωσιακές ανακοινώσεις ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος θα μπορούσε να λυθεί σε λίγες μέρες, έχουν ήδη συγκρουστεί με τις σκληρές πραγματικότητες.

Οι πραγματικοί διπλωμάτες και οι πραγματικοί πολεμιστές δεν έχουν στόχο να νικήσουν τον άλλο, αλλά να συνυπάρξουν μαζί του. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν με επιχειρηματίες που θέλουν να είναι οι καλύτεροι, αλλά μπορούν να λύσουν προβλήματα με τη βοήθεια όσων θέλουν να παράγουν κάτι χρήσιμο για τους άλλους. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι από αυτούς.

Ωστόσο, τα τρέχοντα προβλήματα δεν είναι Ρωσικά, αλλά κατά κύριο λόγο Αμερικανικά. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για την Παλαιστίνη και το Ιράν. Η πρόοδος στην ουκρανική σύγκρουση απαιτεί πρώτα, όχι να αλλάξει η ρωσική άποψη, αλλά να αντιμετωπιστεί η άνευ όρων υποστήριξη κάποιων Δυτικών στους «ακροεθνικιστές», ιστορικούς συμμάχους των ναζί. Στην ομάδα του Τραμπ έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι το αίτημα της Ρωσίας για «αποναζιστοποίηση» της Ουκρανίας δεν ήταν εφεύρεση της πολεμικής προπαγάνδας [1]. Υπάρχουν εκατοντάδες μνημεία στη δόξα των συνεργατών του Ράιχ στην Ουκρανία, χωρίς να μετράμε κτίρια και λεωφόρους που φέρουν τα ονόματά τους [2]. Η ανάγνωση των έργων του Dmytro Dontsov, ειδικά του βιβλίου του, «Εθνικισμός», είναι πλέον υποχρεωτική στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις· ένα βιβλίο συγκρίσιμο με το «Mein Kampf» του Αδόλφου Χίτλερ [3]. Η μεγαλύτερη εκκλησία της Ουκρανίας απαγορεύτηκε επειδή αναγνώριζε την εξουσία του Πατριάρχη της Μόσχας. Εκατομμύρια βιβλία κάηκαν επειδή ήταν γραμμένα στα ρωσικά, σε αυτή η «δαιμονική» γλώσσα, ή επειδή είχαν γραφτεί από Ρώσους συγγραφείς, όπως ο Αλεξάντερ Πούσκιν (1799-1837) ή ο Λέων Τολστόι (1828-1910). Όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης απαγορεύτηκαν, και ο σημερινός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, απαγόρευσε νέες εκλογές, επεκτείνοντας κάθε τρεις μήνες τον στρατιωτικό νόμο που τις απαγορεύει.

Για να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα στους Ουκρανούς. Επέλεξε να αμφισβητήσει τη βαρβαρότητα που επιδεικνύει η Ρωσία όταν είναι σίγουρη ότι έχει δίκιο, κάτι που ισχύει. Τα δυτικά μέσα επέλεξαν να ακούσουν μόνο το σημείο όπου ο Αμερικανός πρόεδρος αναρωτιέται αν ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει τρελαθεί. Αλλά, στην ίδια ανάρτηση, καταδίκασε και τον λόγο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Έτσι, έβαλε στο ίδιο επίπεδο τη σκληρότητα του Ρώσου προέδρου και την κακή πίστη του Ουκρανού ηγέτη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ενώ συναισθηματικά δίνει πλεονέκτημα στους Ουκρανούς, πολιτικά το δίνει στους Ρώσους.

Έτυχε να βρισκόμαστε σε έναν πολιτισμό όπου το συναίσθημα έχει αντικαταστήσει τη λογική. Κλαίμε με τους ακροεθνικιστές, νομίζοντας ότι μοιραζόμαστε τα βάσανα των Ουκρανών. Ωστόσο, τελικά, θα αναγνωρίσουμε τα γεγονότα και θα γυρίσουμε εναντίον των ακροεθνικιστών που σήμερα υποστηρίζουμε, ίσως ακόμη και εναντίον των Ουκρανών γενικότερα, επειδή θα ντραπούμε για τις σημερινές μας θέσεις. Αυτή είναι η λογική της Ιστορίας: πάντα επιστρέφουμε σε θέσεις για τις οποίες μπορούμε να είμαστε περήφανοι.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη προβλέψει αυτή μας την ανατροπή. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα μονομερή ποινικά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα διαρκέσουν. Τελικά, θα επιστρέψουμε στις παλιές μας αγάπες, όταν γιορτάζαμε τη γαλλο-ρωσική φιλία. Για αυτόν τον λόγο, συγκρατεί τον στρατό του, του οποίου η στρατιωτική υπεροχή θα του επέτρεπε εδώ και καιρό να καταλάβει την Οδησσό και να ολοκληρώσει την επανασύσταση της παλιάς Ρωσίας.

Αυτό είναι που παίζεται τώρα. Η διαχωριστική γραμμή των εδαφών έχει μικρή σημασία μπροστά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Τα υλικά ζητήματα είναι πάντα δευτερεύοντα σε σχέση με την ελευθερία του καθενός. Οι λαοί που ζουν στην Ουκρανία δεν θα δυσκολευτούν να αποδεχτούν τη διαίρεση της χώρας τους όταν απελευθερωθούν από την πίεση των φασιστών που σκότωσαν τους προπάππους τους.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αλλά μαθαίνει γρήγορα. Δεν πιστεύει πια τις παραισθήσεις των Δυτικών ότι η Μόσχα θέλει να εισβάλει στην Ουκρανία και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ούτε πιστεύει τις παραισθήσεις της Kaja Kallas και των Βαλτικών, για τους οποίους η Ρωσία είναι μια «φυλακή των λαών» που πρέπει να διαμελιστεί.

Ομοίως, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία του Ισραήλ και του Ιράν, αλλά έμαθε ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές του Yitzhak Shamir διοργάνωσαν τη SAVAK, την πολιτική αστυνομία του σάχη Reza Pahlavi και του πρωθυπουργού του, του ναζί στρατηγού Fazlollah Zahedi, που μόλις είχε βγει από τις βρετανικές φυλακές μετά την ανατροπή του Mohammad Mossadegh [4]. Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά ναι, η τρομερή SAVAK διοργανώθηκε από Ισραηλινούς Εβραίους, «αναθεωρητικούς σιωνιστές», υπηρετώντας έναν ναζί στρατηγό [5], όπως είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι οι Ουκρανοί ακροεθνικιστές σκότωσαν πολύ περισσότερους συμπατριώτες τους παρά ξένους εχθρούς. Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο διαπραγματευτής του, Steve Witkoff, κατάλαβαν ότι αυτό που παίζεται στη Μέση Ανατολή δεν είναι το πυρηνικό (αν και το Ισραήλ, και όχι το Ιράν, έχει τη βόμβα), αλλά το δεύτερο μέρος των εγκλημάτων του καθεστώτος του σάχη με τη σιωπηλή υποστήριξη κάποιων Ισραηλινών.

Οι Ιρανοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, μπορούν να αντέξουν πολλή βία και βάσανα, αλλά όχι την αδικία.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 novembre 2022.

[2] « Nazi collaborator monuments in Ukraine », Lev Golinkin, Foward, January 27, 2021. Version française : « Monuments aux collaborateurs nazis en Ukraine », Lev Golinkin, Tribune juive, 23 février 2023.

[3] Le suprémacisme blanc : Peuples autochtones et Great Reset, Lucien Cerise, Culture et racines (2021).

[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle : The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).

[5] «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου Ιράν», Μέρος ΠρώτοΔεύτερο μέρος, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2020.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές επιβραδύνουν την τραμπική επανάσταση

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποσυνδέει τις ΗΠΑ από το Ισραήλ

Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ουκρανία

Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις