Τιερί Μεϊσάν: Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (2)

Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

του Τιερί Μεϊσάν

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν τους συμμάχους τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση να προετοιμαστούν για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έχουν άλλη επιλογή, αν θέλουν να βγουν νικητές από την «παγίδα του Θουκυδίδη». Εκτός κι αν όλη αυτή η φασαρία είναι απλώς μια παράσταση για να «κρατηθούν» οι σύμμαχοι στα στρατόπεδά τους ενώ πάρα πολλά κράτη, στη Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ασία, δηλώνουν «ουδέτερα». Την ίδια ώρα, οι ήχοι της στρατιωτικής μπότας συσπειρώνουν τους Ιάπωνες μιλιταριστές οι οποίοι επέστρεψαν, όπως και οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» στην Ουκρανία.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 28 μαρτιου 2023

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDSPORTUGUÊS РУССКИЙ

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια του:
1. «Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση», 14 Μαρτίου 2023.

Αντιμέτωποι με την πρόοδο που σημείωσαν οι οπαδοί ενός πολυπολικού κόσμου, οι υπερασπιστές του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού» έσπευσαν να αντιδράσουν. Εδώ θα αναλυθούν δύο επιχειρήσεις: η μετατροπή της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς σε στρατιωτική δομή και η αναμόρφωση του Άξονα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η δεύτερη πτυχή φέρνει έναν νέο παίκτη στο παιχνίδι: την Ιαπωνία.

Στο γαλλικό κοινοβούλιο, ο Σαρλ Ντε Γκωλ συμμαχεί με τους κομμουνιστές για να αντισταθεί στην Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (EDC).

Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Το 1949, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησαν την Οργάνωση της Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ) όπου τοποθέτησαν τον Καναδά και τα κράτη που απελευθέρωσαν στη Δυτική Ευρώπη. Γι’ αυτούς δεν ήταν θέμα άμυνας, αλλά προετοιμασίας επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Η τελευταία ανταποκρίθηκε δημιουργώντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Το 1950, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος της Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτηκαν να επεκτείνουν τη σύγκρουση στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (γνωστή ως «Ανατολική Γερμανία»). Για να γίνει αυτό, έπρεπε να επανεξοπλιστεί η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία (γνωστή ως «Δυτική Γερμανία») παρά την αντίθεση της Γαλλίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Ως εκ τούτου, πρότειναν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (EDC), αλλά απέτυχαν λόγω της αντίστασης των Γκωλιστών και των Γάλλων κομμουνιστών.

Ταυτόχρονα, βοήθησαν την ανοικοδόμηση της Δυτικής Ευρώπης με το Σχέδιο Μάρσαλ. Το τελευταίο περιελάμβανε πολλές μυστικές ρήτρες, συμπεριλαμβανομένης της οικοδόμησης της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς. Η Ουάσιγκτον σκόπευε τόσο να κυριαρχήσει οικονομικά στη Δυτική Ευρώπη όσο και να την προστατεύσει πολιτικά από την κομμουνιστική επιρροή και τον «σοβιετικό ιμπεριαλισμό». Οι Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες — και αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση — αποτελούν την πολιτική πλευρά του ΗΠΑϊκού κέρματος, η στρατιωτική πλευρά του οποίου είναι το ΝΑΤΟ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν είναι διοίκηση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων μελών της Ένωσης, αλλά η διεπαφή μεταξύ εκείνων και της Ατλαντικής Συμμαχίας. Τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε θέματα όχι μόνο για όπλα και κατασκευές, αλλά και για εξοπλισμό, ένδυση και τρόφιμα κ.λπ. καθιερώνονται από τις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, πρώτα στο Λουξεμβούργο και μετά στο Βέλγιο. Διαβιβάζονται στην Επιτροπή και σήμερα εγκρίνονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το 1989, καθώς κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κολ σχεδίασαν να απελευθερώσουν τη Δυτική Ευρώπη από την αμερικανική κηδεμονία, έτσι ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί την Ουάσιγκτον. Οι διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη αυτή πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα με το τέλος της τετραμερούς κατοχής της Γερμανίας (12 Σεπτεμβρίου 1990), την επανένωση των δύο Γερμανιών (3 Οκτωβρίου 1990) και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1η Ιουλίου, 1991). Η Ουάσιγκτον αποδέχτηκε την Συνθήκη του Μάαστριχτ υπό την προϋπόθεση ότι η συνθήκη αναγνωρίζει τη στρατιωτική της κυριαρχία. Οι Δυτικοευρωπαίοι αποδέχτηκαν αυτή την αρχή.

Ωστόσο, η Ουάσιγκτον ήταν επιφυλακτική για το ζεύγος Μιτεράν-Κολ και απαίτησε την τελευταία στιγμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενσωματώσει όλα τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ακόμη και τα νέα ανεξάρτητα κράτη, από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Αυτά τα κράτη δεν συμμερίζονταν τις φιλοδοξίες των διαπραγματευτών του Μάαστριχτ. Μάλλον ήταν επιφυλακτικοί. Σκόπευαν να απελευθερωθούν τόσο από τη γερμανική όσο και από τη ρωσική επιρροή. Παραδόθηκαν, για την άμυνά τους, μόνο στην «αμερικανική ομπρέλα».

Το 2003, η Ουάσιγκτον εκμεταλλεύτηκε την ισπανική προεδρία της ΕΕ (του σοσιαλιστή Felipe González) και τον Ύπατο Εκπρόσωπο για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα, για να ζητήσει την έγκριση της «Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας», αντιγραφή της National Security Strategy του προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους. Αυτό το έγγραφο αναθεωρήθηκε το 2016 από την Ύπατη Εκπρόσωπο Federica Mogherini.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ κατά τη διάρκεια του «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα»

Το 2022, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ουκρανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και κατά τον πόλεμο της Κορέας, σκέφτηκαν πάλι ότι πρέπει να επανεξοπλίσουν τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας (διάδοχο της ΕΣΣΔ). Ως εκ τούτου, μεταμορφώνουν την ΕΕ, προσεκτικά αυτή τη φορά. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής προεδρίας του Γάλλου Εμμανουέλ Μακρόν, του πρόσφεραν μια «Στρατηγική Πυξίδα». Αυτή δεν εγκρίθηκε παρά μόνο μόλις ένα μήνα μετά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραλύουν ακόμη περισσότερο γιατί ακόμα δεν γνωρίζουν ακριβώς αν είναι μαζί για να συνεργαστούν ή να ενσωματωθούν (η «εποικοδομητική ασάφεια», σύμφωνα με την έκφραση του Χένρι Κίσινγκερ).

Τον Μάρτιο του 2023, ο σημερινός Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας, Ζοζέπ Μπορέλ, διοργανώνει το πρώτο «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα». Συμμετείχαν πολλοί υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών των κρατών μελών της Ένωσης. Εκτός από τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν είναι μέλη της Ένωσης, αλλά που είναι υπέρ των ΗΠΑ, πολλά άλλα κράτη εκπροσωπηθήκαν σε υπουργικό επίπεδο, όπως η Αγκόλα, η Γκάνα, η Μοζαμβίκη, ο Νίγηρας, η Νιγηρία, η Ρουάντα, η Σενεγάλη, η Σομαλία, η Αίγυπτος, η Χιλή, το Περού, η Γεωργία, η Ινδονησία και η Ιαπωνία. Εκτός από το ΝΑΤΟ, η ASEAN, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου και η Αφρικανική Ένωση εκπροσωπηθήκαν επίσης. Πάνω από όλα, ο Αραβικός Σύνδεσμος έστειλε τον γενικό γραμματέα του.

Αυτό το Φόρουμ είχε ρητό στόχο την υπεράσπιση της «πολυμέρειας και μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες»· ένας κομψός τρόπος καταγγελίας του ρωσο-κινεζικού εγχειρήματος για ένα «πολυπολικό κόσμο βασισμένο στο διεθνές δίκαιο».

Χάρη στην επιδημία της Κοβίντ, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρίστηκε ήδη με εξουσίες στον τομέα της Υγείας που δεν προβλέπονταν από τις Συνθήκες. Εξήγησα στην αρχή αυτής της επιδημίας ότι το μέτρο περιορισμού των υγιών ανθρώπων δεν είχε προηγούμενο στην Ιστορία. Σχεδιάστηκε μετά από αίτημα του πρώην διευθυντή του εργαστηρίου Gilead Science και πρώην υπουργού Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, από τον γιατρό Richard Hatchett, ο οποίος έγινε διευθυντής της CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations) και, ως εκ τούτου, εμπνευστής αυτού του μέτρου σε όλο τον κόσμο [1]. Σύμφωνα με την απόρρητη έκθεσή του τού 2005, την οποία δεν γνωρίζουμε δυστυχώς παρά μόνο από τις αντιδράσεις που προκάλεσε, ο εγκλεισμός των υγιών πολιτών στα σπίτια τους θα επέτρεπε να καθοριστούν οι θέσεις εργασίας που θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν, να κλείσουν οι βιομηχανίες καταναλωτικών αγαθών στη Δύση και να συγκεντρωθεί το εργατικό δυναμικό στην αμυντική βιομηχανία. Δεν φτάσαμε ακόμα σε αυτό το σημείο, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας καταλάβει αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας που δεν προβλέπονται στις Συνθήκες, χωρίς να προκαλέσει αγανάκτηση, ερμηνεύει από τώρα και στο εξής τα κείμενα ώστε να γίνει στρατιωτική δύναμη.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ κατά τη διάρκεια του «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα»

Την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια του Φόρουμ Σουμάν, ο Ζοζέπ Μπορέλ παρουσίασε την πρώτη του έκθεση σχετικά με την εφαρμογή της «Στρατηγικής Πυξίδας». Πρόκειται για τον συντονισμό για την συγκέντρωση των εθνικών στρατών, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών πληροφοριών, με πνεύμα ολοκλήρωσης και όχι πλέον απλής συνεργασίας. Το σχέδιο του Εμμανουέλ Μακρόν θάβει τώρα αυτό του Σαρλ Ντε Γκωλ και των Γάλλων κομμουνιστών. Η «Ευρώπη της Άμυνας» εμφανίζεται πλέον ως σύνθημα που στοχεύει όχι μόνο να βάλει τις επιχειρησιακές δυνάμεις των κρατών μελών της ΕΕ υπό την εξουσία του Ανώτατου Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR), σήμερα στρατηγού των Ηνωμένων Πολιτειών Christopher G. Cavoli, αλλά και να αναλάβει τον έλεγχο όλων των αποφάσεων χρηματοδότησης που μέχρι τώρα ήταν αρμοδιότητα των εθνικών κοινοβουλίων, ακόμη και των αποφάσεων για εξοπλισμό και οργάνωση που ανήκαν στις Εκτελεστικές Εξουσίες των κρατών μελών. Έτσι, η Ένωση βρίσκεται στη διαδικασία οργάνωσης κοινού στρατού χωρίς να γνωρίζει ποιος θα τον διοικήσει.

Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙ-ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ

Όταν μιλάμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη σκεφτόμαστε τις ημερομηνίες 1939 και 1945. Αυτό είναι απολύτως λάθος. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 1931 όταν Ιάπωνες στρατηγοί επιτέθηκαν σε Κινέζους στρατιώτες στη Μαντζουρία. Αυτή ήταν η πρώτη υπερχείλιση της ιαπωνικής πολιτικής δύναμης από τη μιλιταριστική φατρία, η οποία μεγάλωσε λίγους μήνες αργότερα με τη δολοφονία του πρωθυπουργού από μια ομάδα στρατιωτικών. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ιαπωνία μετατράπηκε σε μια μιλιταριστική και επεκτατική δύναμη. Αυτός ο πόλεμος δεν τελείωσε με την απελευθέρωση της Μαντζουρίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1945. Πράγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν δύο ατομικές βόμβες για να αποτρέψουν την παράδοση της Ιαπωνίας στην ΕΣΣΔ και για να εξασφαλίσουν ότι θα γινόταν μόνο ενώπιον των δικών τους στρατηγών. Συνέχισαν να πολεμούν μέχρι το 1946 επειδή πολλοί Ιάπωνες αρνήθηκαν να παραδοθούν στις ΗΠΑ που δεν είχαν πολεμήσει μέχρι τότε στον Ειρηνικό. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διήρκεσε επομένως από το 1931 έως το 1946. Αν κάνουμε αυτά τα λάθη για τις ημερομηνίες, είναι επειδή ο πόλεμος δεν παγκοσμιοποιήθηκε παρά μόνο με τον Άξονα Ρώμη-Βερολίνο-Τόκιο (το «Τριμερές Σύμφωνο») στον οποίο εντάχθηκαν πολύ γρήγορα η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία.

Το θεμέλιο του Άξονα δεν ήταν τα ετερογενή συμφέροντα των μελών του, αλλά η λατρεία τους για τη Δύναμη. Για να αναβιώσει σήμερα, πρέπει να ενωθούν όσοι μοιράζονται την ίδια λατρεία.

Ο Yoshio Kodama, ο πρώτος νονός των yakuza, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φυλακίστηκε και στη συνέχεια επωφελήθηκε από την αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ. Ίδρυσε το Φιλελεύθερο Κόμμα από το οποίο προήλθαν ο Shinzo Abe και ο Fumio Kishida. Ο Kodama διηύθυνε κρυφά πολλές επιχειρήσεις της CIA στη χώρα του. Ήταν μέλος του Παγκόσμιου Αντικομουνιστικού Συνδέσμου όταν πρόεδρός της ήταν η Σλάβα Στέτσκο (συντάκτρια του άρθρου 16 του Ουκρανικού Συντάγματος).

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν την Ιαπωνία το 1946, σκέφτηκαν πρώτα να καθαρίσουν όλα τα μιλιταριστικά στοιχεία. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος της Κορέας, αποφάσισαν να βασιστούν στην Ιαπωνία για να πολεμήσουν ενάντια στον κομμουνισμό. Τερμάτισαν τις τρέχουσες δίκες και αποκατέστησαν 55.000 ανώτερους αξιωματούχους. Ξεκίνησαν το σχέδιο Dodge, το αντίστοιχο του Σχεδίου Μάρσαλ στην Ευρώπη. Μεταξύ των τυχερών που επωφελήθηκαν από αυτήν την αλλαγή πολιτικής, ο Hayato Ikeda έγινε πρωθυπουργός και αποκατέστησε την οικονομία της χώρας. Με τη βοήθεια της CIA ίδρυσε το Φιλελεύθερο-Δημοκρατικό Κόμμα. Από αυτό το ρεύμα, από τον κόρφο του, προήλθαν ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε (2012-20) και ο σημερινός διάδοχός του Φούμιο Κισίντα (2020 -).

Ο τελευταίος μόλις έκανε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Ουκρανία. Είναι ο πρώτος αρχηγός κυβέρνησης από χώρα της Ασίας που επισκέπτεται την Ουκρανία από της έναρξης του πολέμου. Επισκέφτηκε έναν ομαδικό τάφο στην Μπούχα και εξέφρασε τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των θυμάτων των «ρωσικών σφαγίων». Οι περισσότεροι αναλυτές ερμηνεύουν αυτό το ταξίδι ως προετοιμασία για την επερχόμενη σύνοδο κορυφής της G7 στην Ιαπωνία. Εκτός αν πάει πολύ παραπέρα.

Στις 21 Μαρτίου 2023, ο Φούμιο Κισίντα και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνήψαν συμμαχία εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας. Και ο ένας και ο άλλος επεκτείνουν τους δεσμούς που δημιούργησαν οι Yoshio Kodama και Slava Stetsko.

Στην τελική τους ανακοίνωση, οι Φούμιο Κισίντα και Βολοντίμιρ Ζελένσκι υπογραμμίζουν «το αδιαχώρητο της ασφάλειας του Ευρωατλαντικού και του Ινδο-Ειρηνικού» και «τη σημασία της ειρήνης και της σταθερότητας στα στενά της Ταϊβάν». Πρέπει όχι μόνο να πολεμήσει η Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία, αλλά και η Ιαπωνία ενάντια στην Κίνα. Αυτό το ανακοινωθέν θέτει τα θεμέλια για μια νέα συμμαχία μεταξύ των διαδόχων των Ναζί που είναι οι Ουκρανοί «ριζοσπάστες εθνικιστές» [2] και των διάδοχων του εθνικισμού Shōwa. Η σημερινή Ουκρανία είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που διαθέτει ένα ρητά ρατσιστικό Σύνταγμα. Εγκρίθηκε το 1996 και αναθεωρήθηκε το 2020, διευκρινίζει στο άρθρο 16 ότι «Η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους». Αυτό το άρθρο συντάχθηκε από τη χήρα του ουκρανού Ναζί πρωθυπουργού Yaroslav Stetsko.

Αντίθετα, το ιαπωνικό Σύνταγμα αποκηρύσσει τον πόλεμο στο άρθρο 9. Όμως ο Shinzo Abe και ο Fumio Kishida ξεκίνησαν έναν αγώνα για την κατάργηση αυτής της διάταξης. Μεταξύ άλλων, καθιστά αδύνατη τη μεταφορά θανατηφόρου αμυντικού εξοπλισμού, και έτσι ο κ. Kishima έχει προσφέρει περίπου 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια σε ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια στο Κίεβο. Όσον αφορά τον μη θανατηφόρο στρατιωτικό εξοπλισμό, δεν μπορούσε να ανακοινώσει αυτή την εβδομάδα παρά μόνο την αποστολή ενός αποθέματος αξίας 30 εκατομμυρίων δολαρίων.

Αυτή η εκ νέου στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτονη η οποία έχει ήδη αλλάξει πλευρά [3]. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Τόκιο, Rahm Emmanuel, έγραψε στο Twitter: «Ο πρωθυπουργός Kishida πραγματοποιεί μια ιστορική επίσκεψη στην Ουκρανία για να προστατεύσει τον λαό της Ουκρανίας και να προωθήσει τις οικουμενικές αξίες που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (…) Σε απόσταση περίπου 900 χιλιομέτρων, διαμορφώνεται στη Μόσχα μια διαφορετική και άθλια εταιρική σχέση», (αναφέρεται στη σύνοδο κορυφής Πούτιν-Σι).

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών, Γουάνγκ Βεϊμπίν, δήλωσε, σχετικά με το ταξίδι του Ιάπωνα πρωθυπουργού,  ότι «ελπίζει ότι η Ιαπωνία θα πιέσει για εκτόνωση της κατάστασης και όχι το αντίστροφο». Από την πλευρά της, η Ρωσία έστειλε δύο στρατηγικά βομβαρδιστικά πάνω από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας για περίπου επτά ώρες.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 Απριλίου 2020.

[2] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.

[3]  Η Ουάσιγκτον, η οποία εφάρμοζε τον φυλετικό διαχωρισμό μέχρι το 1964, πολέμησε στο πλευρό των δημοκρατιών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, ανακύκλωσε πλήθος Ναζί, Ουστάσι, ριζοσπάστες εθνικιστές κ.λπ. μετά τον πόλεμο, δημιουργώντας τον Παγκόσμιο Αντικομμουνιστικό Σύνδεσμο. Ωστόσο, η Επιτροπή Church της Γερουσίας αποκάλυψε αυτούς τους δεσμούς και ο πρόεδρος Κάρτερ τους διέκοψε.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

Η γέννηση του πολυπολικού κόσμου (2)

Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

 Η ΓΕΝΝΗΣΗ του ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1)

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

του Τιερί Μεϊσάν

Με την συμφιλίωση της Σαουδικής Αραβίας, ηγέτιδας του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου και του Ιράν, ηγέτη του σιιτικού μουσουλμανικού κόσμου, διαφαίνεται επιτέλους ένας κόσμος ειρήνης στη Μέση Ανατολή. Έγινε δυνατή από τη Ρωσία, σύμμαχο των δύο εχθρικών αδελφών με διαπραγματεύσεις πρώτα στο Ιράκ και στο Ομάν και ολοκληρώθηκε από την Κίνα, σύμμαχο χιλιετιών του Ιράν, ενεργώντας τελείως αμερόληπτα. Η συμφωνία αυτή λήγει έντεκα χρόνια πολέμων και δυτικής επιρροής.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 14 MARS 2023

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Έναρξη της τελετής υπογραφής στο Πεκίνο. Από αριστερά προς δεξιά: ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Σαουδικής Αραβίας, Μουσάαντ μπιν Μοχάμεντ Αλ Αϊμπάν· ο διευθυντής του Κεντρικού Γραφείου του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, Γουάνγκ Γι· ο γραμματέας του Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του Ιράν, ναύαρχος Αλί Σαμκανί.

Πρόκειται για κοσμοϊστορικό γεγονός του οποίου η σημασία δεν γίνεται αντιληπτή έξω από την Μέση Ανατολή: η Σαουδική Αραβία και το Ιράν συμφιλιώθηκαν... στην Κίνα. Τρεις υπογραφές στο κάτω μέρος ενός εγγράφου ανασχηματίζουν όλα τα φύλλα της τράπουλας σε αυτή τη περιοχή.

Από τον δέκατο ένατο αιώνα, ο αραβικός κόσμος δυναστεύτηκε καταρχάς από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία επάνω από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ηνωμένο Βασίλειο διέπρεψε στην Αρχή του «διαίρει και βασίλευε» χειραγωγώντας τον έναν τοπικό παράγοντα εναντίον του άλλου, ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται το πλούτο της περιοχής, χωρίς την δική του στρατιωτική εμπλοκή, όσο αυτό του του επέτρεπαν οι συνθήκες. Η Γαλλία διχάστηκε μεταξύ αποικιοκράτη του χειρότερου είδους και «φωτισμένου απελευθερωτή». Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάντα ένα αυτοκρατορικό όραμα για την περιοχή, με εξαίρεση μερικά χρόνια στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στήριξαν τους εθνικιστές.

Αυτή η περίοδος μόλις τελείωσε με την άφιξη της Κίνας. Όπως πάντα, η ίδια έδρασε για πολύ καιρό ως παρατηρητής και ενήργησε αργά, με μια αδιάκοπη επιμονή.

Προηγήθηκαν μακρές διαπραγματεύσεις, πρώτα στο Ιράκ, μετά στο Ομάν. Το ένα τρίτο του Ιράκ έχει σουνιτικό μουσουλμανικό πληθυσμό και τα δύο τρίτα σιιτικό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον του Ιράν, οι Ιρακινοί σιίτες πολέμησαν χωρίς δισταγμό εναντίον των Ιρανών σιιτών. Σήμερα, για να δείξει στους σουνίτες συμπατριώτες του ότι δεν είναι υποτελής του Ιράν, ο σιίτης ηγέτης Μουκτάντα αλ Σαντρ χρειάστηκε να ταξιδέψει στο Ριάντ. Το Ιράκ, περισσότερο από άλλοτε, χρειάζεται αυτή την ειρήνη για να επιβιώσει. Το Ομάν, αντίθετα, δεν είναι ούτε αυστηρά σιιτικό, ούτε σουνιτικό. Το σουλτανάτο διεκδικεί ένα τρίτο ρεύμα, τον Ιμπαντισμό. Ως εκ τούτου, μπορεί νομιμοποιημένα να διεκδικήσει μια θέση διαμεσολαβητή μεταξύ σουνιτών και σιίτών.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στο Ριάντ το Δεκέμβριο του 2022, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δεν προσπάθησε να κολακεύσει τους συνομιλητές του για να πάρει μειωμένες τιμές για το πετρέλαιο. Αντιθέτως, είχε κάνει μια ευγενική γκάφα λέγοντας: όσο η περιοχή είναι το θέατρο αδιάκοπων συγκρούσεων δεν θα είναι δυνατή η κατασκευή των Δρόμων του Μεταξιού ώστε να αναπτυχτεί το εμπόριο. Ούτε είχε επιδιώξει να υπερασπιστεί τα παρεξηγημένα συμφέροντα των Ιρανών συμμάχων του. Ενώ οι τελευταίοι διεκδικούν νησίδες του Περσικού Κόλπου και των Στενών του Ορμούζ, τη Μικρή και τη Μεγάλη Τούνμπ, καθώς και την Αμπού Μούσα, ο πρόεδρος Σι κατέγραψε την υποστήριξή του στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα στο κοινό ανακοινωθέν που συνυπέγραψε με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου [1]. Αυτός ο τελευταίος θεσμός του επέτρεπε να εξασφαλίσει ότι ποτέ το Ιράν δεν θα αποκτήσει ατομική βόμβα. Οι Κινέζοι είναι σύμμαχοι του Ιράν εδώ και χιλιετίες. Κινεζικά αγάλματα είναι ορατά στην αρχαία πόλη Περσέπολη. Στον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού, δεν μίλαγαν τα μανδαρινικά, αλλά τα φαρσί (Περσικά). Το Πεκίνο, το οποίο συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις 4 + 1 για τα πυρηνικά του Ιράν, γνωρίζει με βεβαιότητα ότι οι δυτικές κατηγορίες για τις ιρανικές φιλοδοξίες είναι ψευδείς.

Ο καθένας θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι το Πεκίνο δεν τοποθετήθηκε σύμφωνα με τα συμφέροντά του ή τα συμφέροντα των συμμάχων του, αλλά σύμφωνα με τις αρχές του. Η Κίνα εμφανίστηκε ως αξιόπιστος εταίρος, ή τουλάχιστον πιο αξιόπιστος από τους Δυτικούς.

Υπάρχει κάποιο θέλγητρο για την Κίνα να συμφιλιώσει τους μουσουλμάνους μεταξύ τους, ενώ οι Δυτικοί την κατηγορούν ότι βασανίζει τη μουσουλμανική μειονότητά στο Σινγιάνγκ, φτάνοντας στο σημείο να ισχυρίζονται ότι έχει φυλακίσει 1,5 εκατ. Ουϊγούρους. Ωστόσο, όπως μας υπενθύμισε ο πρόεδρος Σi την περασμένη εβδομάδα, ενώπιον του κοινοβουλίου του, 150 εκατομμύρια τουρίστες μπόρεσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα και να σημειώσουν ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία όπως κάθε άλλη και ότι δεν υπάρχουν υποδομές για τη φυλάκιση τόσων ανθρώπων.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν το Σύμφωνο του USS Quincy με τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ, ιδρυτή του κράτους που φέρει το όνομά του, της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό το έγγραφο, το ακριβές κείμενο του οποίου δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, εξασφάλιζε στην Ουάσιγκτον σαουδαραβικό πετρέλαιο για τους στρατούς της (όχι για την πολιτική οικονομία) σε αντάλλαγμα με τη δέσμευσή της να προστατεύει τη δυναστεία των Σαούντ. Επικυρώθηκε πάλι το 2005 από τον πρόεδρο Τζορτζ Ουόκερ Μπους.

Στη συνέχεια, οι Δυτικοί, ακολουθώντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, θεώρησαν ότι η πρόσβαση στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής δεν ήταν ένα θέμα που άνηκε στην κυριαρχία των κρατών παραγωγών, αλλά στην «Εθνική ασφάλεια» τους [2]. Αυτό σήμαινε ότι Άραβες και Πέρσες έπρεπε να υποταχθούν σε ξένη στρατιωτική παρουσία. Για το σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον ίδρυσε μια περιφερειακή διοίκηση, την CentCom, και άνοιξε πολλές στρατιωτικές βάσεις επιτόπου. Ο περιφερειακός «αντιβασιλέας», όπως τον αποκαλούσε το Πεντάγωνο, μπορούσε να καταστρέψει κάθε κράτος που αρνιόταν να του πουλήσει τους υδρογονάνθρακες του. Ωστόσο, οι Άραβες και οι Πέρσες δεν αντιτάχθηκαν, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωναν καλύτερα από τους Βρετανούς και τους Γάλλους.

Ο στρατηγός Μιχαήλ Κουρίλα, διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης (CentCom), γνωστός ως «Αντιβασιλέας» της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Συμμετείχε προσωπικά στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Συρία. Από τη Φλόριντα, από το ήσυχο γραφείο του, διοικεί σε απόσταση μεγαλύτερη των 10.000 χιλιομέτρων δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες από την Αίγυπτο στην Κιργιζία, οι οποίοι σκοτώνουν για την διατήρηση της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας».

Η κυριαρχία των ΗΠΑ οδηγεί τους λαούς στη δυστυχία. Η Ουάσιγκτον, ενοχλημένη από το αντιιμπεριαλιστικό πείσμα του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, τον οποίο είχε βοηθήσει να ανατρέψει τον Σάχη Ρεζά Παχλεβί, εξώθησε έναν από τους πράκτορες της, τον πρόεδρο Σαντάμ Χουσεΐν, να ξεκινήσει πόλεμο κατά του Ιράν. Για οκτώ χρόνια (1980-88), οι Δυτικοί, υποστηρίζοντας και τις δύο πλευρές ταυτόχρονα, στοίχησε πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές.

Το 1987, έγιναν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Ιρανών προσκυνητών και της σαουδαραβικής αστυνομίας στη Μέκκα. Το Ιράν διέκοψε για πρώτη φορά τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράκ, μέχρι το 1991.

Εκείνη την εποχή, για την Ουάσιγκτον το θέμα δεν ήταν να βάλει να συγκρουστούν οι σουνίτες με τους σιίτες, αλλά οι Άραβες με τους Πέρσες. Μόλις διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, το Πεντάγωνο οργάνωσε με τον πόλεμο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-95) ένα ευρωπαϊκό μουσουλμανικό κράτος. Το θέμα ήταν, για τους στρατηγιστές των ΗΠΑ να δοκιμάσουν τη δυνατότητα διαμελισμού μιας χώρας (της Γιουγκοσλαβίας) και να κινητοποιήσουν τους συμμάχους τους ενάντια των πληθυσμών με ρωσική κουλτούρα (Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Σκοπιανοί). Ανέθεσαν την οργάνωση των μουσουλμανικών στρατευμάτων σε έναν άλλο πράκτορά τους, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος έγινε στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου Αλία Ιζετμπέγκοβιτς. Συντόνισε στο πεδίο της μάχης τις σαουδαραβικές δυνάμεις προβολής και τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης [3].

Οι άντρες που γράφουν την Ιστορία σπάνια παρακινούνται από θεολογικές φλυαρίες. Υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν ότι είναι τα συμφέροντα του λαού τους. Το γεγονός ότι, επί τρία χρόνια, οι ένοπλες δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν μάχονταν, όχι η μια κατά της άλλης, αλλά δίπλα-δίπλα, δεν εμποδίζει το γεγονός ότι οι θεολόγοι τους πάντα αλληλοβρίζονταν. Πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της πολιτικής και του ρόλου των κληρικών. Δεν λέω των θρησκειών, αλλά των κληρικών και να μη τους υπερεκτιμήσουμε.

Το 2011, όταν το Foreign Office ξεκίνησε την επιχείρηση Αραβική Άνοιξη στο μοντέλο της «Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης» του 1916-1918 (αυτής του Λώρενς της Αραβίας). Για το Λονδίνο, πρόκειται για την ανατροπή κυβερνήσεων στις οποίες δεν ασκεί επιρροή, αλλά των οποίων οι λαοί προσπαθούν να απελευθερωθούν. Οι ταραχές απλώνονται παντού. Μεταξύ των επαναστατών, μερικοί παίρνουν το παράδειγμα του ιμάμη Χομεϊνί. Μια επανάσταση ξέσπασε στο Μπαχρέιν όπου ο λαός, κυρίως σιίτες, προσπαθούσε να ανατρέψει την άρχουσα σουνιτική οικογένεια. Φοβισμένη, η Σαουδική Αραβία έστειλε τανκς και κατέστειλε την εξέγερση. Το Ιράν υποστήριζε τους Σιίτες επαναστάτες ενάντια στα σαουδαραβικά άρματα μάχης. Από εκείνης της στιγμής, και όχι πριν, όσον αφορά την πρόσφατη Ιστορία, η Μέση Ανατολή διχάστηκε μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών.

Αυτή η διαίρεση θα βαθύνει καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Οι Δυτικοί υποστηρίξαν την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ το Πεντάγωνο προσπαθούσε να καταστρέψει τα πάντα και να διαδώσει ένα γενικό χάος (δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι), ενώ δημιουργήθηκε ένας άξονας αντίστασης στο Ιράν.

Ωστόσο, δύο πράγματα δεν πήγαν καλά:
 Από τη μία πλευρά, η συμμαχία μεταξύ της Συρίας και του Ιράν δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα. Χρονολογείται από την εποχή που ο Σάχης του Ιράν τοποθέτησε τον εαυτό του χωροφύλακα της περιοχής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του ζήτησαν να συμμαχήσει με τη Συρία (την οποία δεν κυβερνούσε ακόμα το κόμμα Μπάαθ) για να αντισταθμίσει το Ισραήλ.
 Από την άλλη, από το 2015, όταν η Συρία άρχισε να αποδυναμώνεται και το Ιράν δεν είχε πλέον πολλά μέσα για να την βοηθήσει, η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά για να υποστηρίξει την Συριακή Αραβική Δημοκρατία κατά των τζιχαντιστών.

Σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, η Μόσχα έχτισε μια στρατιωτική βάση στη Συρία κατόπιν αιτήματος της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Οι στρατιώτες της νίκησαν τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του Ντάες (ΙΚ) που ήταν οπλισμένοι από το Πεντάγωνο και συντονίζονταν από το LandCom του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη (Τουρκία).

Τα γεγονότα επιταχύνθηκαν. Νέος συνωστισμός με σπρωξίματα εμφανίζεται το 2015, κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος στη Μέκκα, σκοτώνοντας Ιρανούς μεταξύ άλλων χωρίς να επεμβαίνει η σαουδαραβική αστυνομία. Στην Υεμένη, το Ιράν υποστηρίζει τους Οπαδούς του Θεού (Ansarallah) εναντίον των Σαουδαράβων που προσπαθούν να ελέγξουν τη χώρα με το Ισραήλ για να εκμεταλλευτούν το πετρελαϊκό της πλούτο [4]. Τέλος, το 2016, το Ριάντ εκτέλεσε τον ηγέτη της εσωτερικής του αντιπολίτευσης, τον Σιίτη σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ, μαζί με τζιχαντιστές [5]. Το Ιράν αντέδρασε σε αυτή τη προβοκάτσια και τερμάτισε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία.

Εδώ και 7 χρόνια, η Μέση Ανατολή έχει παραλύσει. Καμία σύγκρουση δεν μπορεί να εξελιχθεί γιατί αντιπαραβάλλονται πάντα τα δύο πρόσωπα του Ισλάμ. Είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν οι Δυτικοί και το ενστερνίσθηκε και το Ισραήλ. Δεν είναι επομένως περίεργο ότι οι μόνες προσωπικότητες που αγανάκτησαν για την ιρανοσαουδαραβική ειρήνη είναι Ισραηλινοί.

Η συμφωνία που μόλις υπογράφηκε διαμορφώθηκε από την Κίνα με βάση την μη-παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις. Οι Ιρανοί θα μπορούσαν να φοβούνταν ότι οι Σαουδάραβες σιίτες θα πλήρωναν το τίμημα, όπως έγινε πριν από έξι χρόνια με τον σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ. Αλλά η Τεχεράνη έχει καταλάβει ότι οι καιροί άλλαξαν. Το Ριάντ θα σεβαστεί τη σιιτική μειονότητά της, διότι και εκείνο έχει συμφέρον για την ειρήνη. Αυτό δεν αποτρέπει όμως το γεγονός ότι οι προκαταλήψεις για διακρίσεις των Σαουδαράβων σουνιτών θα παραμείνουν αγκυροβολημένες στις συμπεριφορές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι διεθνείς σχέσεις που προωθούνται από το Πεκίνο και τη Μόσχα βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό και όχι πλέον στην αντιπαράθεση. Αντί της διαίρεσης και των δυτικών πολέμων, προάγουν τις συναλλαγές, το εμπόριο και την συνεργασία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “GCC-China Summit Statement”, Voltaire Network, 9 December 2022.

[2] “Jimmy Carter televised speech on "crisis of confidence"”, Voltaire Network, 15 July 1979. “State of the Union Address 1980”, Voltaire Network, 23 January 1980.

[3] Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε: Comment le Djihad est arrivé en Europe (Πώς η Τζιχάντ έφτασε στην Ευρώπη), Jürgen Elsässer, πρόλογος του Jean-Pierre Chevénement, Xenia (2006), και να συμβουλευθείτε τις εκθέσεις της καναδικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν.

[4] « Exclusif : Les projets secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2015.

[5] « La mort du cheikh El-Nimr fait vaciller le régime des Saoud », par André Chamy, Réseau Voltaire, 3 janvier 2016.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος

Η ήττα της Ουκρανίας φαίνεται να πλησιάζει

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις 

<

Ζελένσκι: η απάτη της αντεπίθεσης

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πρόεδρος Ζελένσκι και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν αντεπίθεση εναντίον των ρωσικών στρατευμάτων. Επέλεξαν ένα μέρος το οποίο η Μόσχα δεν σκόπευε να καταλάβει. Από κει και πέρα μπορούν να γιορτάσουν αυτή τη νίκη με τυμπανοκρουσίες χωρίς εχθρούς ή μάχες. Μία μπλόφα που πείθει μόνο όσους θέλουν να πειστούν, δηλαδή το δυτικό κοινό.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 20 SEPTEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Ο πρόεδρος Ζελένσκι κοιτάζει την ουκρανική σημαία να υψώνεται στο «απελευθερωμένο» Ιζιούμ.

Το Κίεβο ανακοίνωσε με πολλές τυμπανοκρουσίες μια αντεπίθεση στην περιοχή του Χάρκοβου, απέναντι από το Ντονμπάς. Οι δυνάμεις που υποστηρίζονταν από το ΝΑΤΟ κατάφεραν να «απελευθερώσουν» μια λωρίδα εδάφους μήκους 70 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου τριάντα.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος επισκέφθηκε το Ιζιούμ, ανακοίνωσε την «επικείμενη νίκη» της χώρας του ενάντια του Ρώσου «εισβολέα».

Ο δυτικός Τύπος κάνει λόγο για ρωσική πανωλεθρία και αναρωτιέται για πιθανή συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του «ηττημένου προέδρου», Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στον χάρτη από το Institute for the Study of War, η «απελευθερωμένη» περιοχή είναι ο μπλε λεκές πάνω δεξιά.

Τέλος του παραμυθιού για να κοιμηθείτε όρθιοι· μια παραγωγή από το ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές δυνάμεις δεν εισήλθαν ποτέ στο Ντονμπάς, ούτε στη Δημοκρατία του Λουχάνσκ ούτε στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Δεν ανέκτησαν παρά μόνο εδάφη από τα οποία πέρασε ο ρωσικός στρατός, αλλά ποτέ δεν τα κατέλαβε. Από την αρχή, ο πρόεδρος Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να υπερασπιστεί τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, αλλά ότι δεν ήθελε να προσαρτήσει την Ουκρανία, την οποία σκοπεύει απλώς να «αποναζιστικοποιήσει» (δηλαδή να απαλλαγεί από τους «αμετανόητους εθνικιστές» της).

Με τον καιρό, ανακοίνωσε ότι σκόπευε επίσης να κάνει τους Ουκρανούς να πληρώσουν για τον πόλεμο που ξεκίνησαν, προσαρτώντας το νότιο τμήμα της χώρας τους. Δύο επιλογές ήταν τότε στη διάθεσή του, είτε να προσαρτήσει τη Νοβορωσία είτε τη Μαχνοβσχίνα, δηλαδή τα δύο ρωσικά εδάφη.

Η ιστορική Νοβορωσία, σύμφωνα με την Washington Post, το 2014.

Η Νοβορωσία, κατά γράμμα «Νέα Ρωσία», είναι η αποικία με ρωσικό πληθυσμό που κατέκτησε ο Γρηγόριος Ποτέμκιν, εραστής της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Περιλαμβάνει όλο το Νότο της σημερινής Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέχρι ένα μικρό μέρος της σημερινής Μολδαβίας, την Υπερδνειστερία. Αυτή η περιοχή δεν βίωσε ποτέ τη φρίκη της δουλοπαροικίας που η Αικατερίνη Β απέτυχε να καταργήσει στην αυτοκρατορία της. Ο στρατάρχης Ποτέμκιν έχτισε ένα φωτισμένο κράτος εκεί, εμπνευσμένο από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Η Νοβορωσία κυβερνήθηκε κάποτε από έναν Γάλλο αξιωματικό, προσωπικό φίλο του Τσάρου Αλέξανδρου Α ́, του Αρμάν ντε Βιγκνερότ του Πλέσι, δούκα του Ρισελιέ και μελλοντικού προέδρου του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου.

Θέση της Μαχνοβσχίνας (με έντονα γράμματα). Σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλη την γκρίζα περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών της Χερσώνας και του Ιζιούμ.

Η Μαχνοβσχίνα είναι ο τόπος όπου το 1918 θριάμβευσε ο μαύρος στρατός του αναρχικού αγρότη Νέστορα Μαχνό. Είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από την εξουσία του Κιέβου, που τότε κατείχαν ο Symon Petlyura και ο Dmytro Dontsov, ο προστάτης και ιδρυτής των «ολοκληρωτικών εθνικιστών» των οποίων οι διάδοχοι βρίσκονται τώρα στην εξουσία και τους οποίους η Ρωσία περιγράφει ως «Ναζί». Οι υποστηρικτές του Μαχνό, από την πλευρά τους, εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς στα νοτιοανατολικά της χώρας εμπνευσμένο από τις ιδέες των Γάλλων σοσιαλιστών του δέκατου ένατου αιώνα (Σαρλ Φουριέ, Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν) και ιδιαίτερα από αυτές του Πιερ Κροπότκιν. Επεδίωξε δηλαδή να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων. Η Μαχνοβσχίνα ανατράπηκε και οι υποστηρικτές της σφαγιάστηκαν σε ταυτόχρονες επιθέσεις από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» και τους τροτσκιστές μπολσεβίκους.

Τελικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε τη Νοβορωσία και την διεκδικεί επίσημα.

Η περιοχή που μόλις «απελευθερώθηκε» από τον στρατό του Κιέβου θεωρήθηκε για ένα διάστημα μια από τις μεγαλύτερες αναρχικές χώρες του κόσμου, λόγω του Νέστορα Μαχνό, αλλά ποτέ δεν καταμετρήθηκε στα εδάφη της Νοβορωσίας. Η κυβέρνηση του Κιέβου ανέκτησε αυτό το μικρό έδαφος, όπως το έκανε και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Από τη ρωσική οπτική γωνία, το Κίεβο ανέκτησε ένα έδαφος για το οποίο η Μόσχα είχε κάποια στιγμή εξετάσει να προσαρτήσει, αλλά από το οποίο είχε τελικά παραιτηθεί. Έτσι δεν υπήρχε ρωσικός στρατός εκεί, παρά μόνο συνοριοφύλακες και αστυνομικοί του Ντονμπάς. Ήταν αυτοί που τράπηκαν σε φυγή χωρίς να αντισταθούν. Επομένως δεν υπήρξε μάχη και ακόμη λιγότερο δεν υπήρξε ήττα.

Οι εκτεταμένες αναφορές των δυτικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με μια δήθεν συνωμοσία στρατηγών για την ανατροπή του «ηττημένου» προέδρου Πούτιν είναι καθαρές φαντασιώσεις ή ευγενείς πόθοι.

Θα ήταν διαφορετικά αν οι δυτικοί στρατοί ανακαταλάμβαναν την Χερσώνα, ένα λιμάνι στον ποταμό Δνείπερο, λίγο πριν εκβάλει στη Μαύρη Θάλασσα. Μια δεύτερη επιχείρηση σχεδιάζεται γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί.

Η απάτη του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνίσταται στο να παρουσιάσει ως μάχη, μια προέλαση των στρατευμάτων του σε μια κενή από στρατεύματα περιοχή. Του επιτρέπει να διεκδικήσει επιπλέον δισεκατομμύρια από τους Δυτικούς, γι’ αυτό και ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου. Δύο ημέρες αργότερα, στις 8 του μηνός, περίπου πενήντα χώρες συναντιόνταν στην ΗΠΑϊκή βάση του Ramstein (Γερμανία) για να δώσουν όπλα στην Ουκρανία [1]. Δεδομένου ότι κανείς δεν έχει προϋπολογισμό για αυτό, οι δαπάνες προωθήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022 [2]. Θα πληρώσουν αργότερα, αλλά θα πληρώσουν αυτά που ξοδεύουν σήμερα χωρίς να τα υπολογίζουν.

Στις 9 και 10, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου αποκάλυψε λεπτομέρειες για την προέλαση των στρατευμάτων και τη θερμή υποδοχή που έλαβαν [3]. Αυτή η σκηνοθεσία καταπίνεται από τον δυτικό Τύπο που την αναμεταδίδει. Ωστόσο, αυτό το ινστιτούτο είναι ένα στέκι των Στράουσιστών. Επικεφαλής του είναι η Κίμπερλι Κάγκαν, κουνιάδα της βοηθού υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Μεταξύ των διευθυντών του είναι ο Μπιλ Κρίστολ, πρώην πρόεδρος του Προγράμματος για έναν Αμερικανικό Αιώνα, καθώς και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους που κατέστρεψε το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στις 11 του μηνός, το πρακτορείο Reuters-Thompson διαβεβαιώνει ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται σε πανωλεθρία [4]. Κάνει λόγο για «σκληρό πλήγμα για τη Ρωσία», ενώ το ρωσικό Γενικό Επιτελείο είχε διατάξει την άμεση αποχώρηση από το έδαφος αυτό για το οποίο δεν προτίθετο να εξασφαλίσει την διοίκηση. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε απολύσει τους Στραουσιστές από την κυβέρνησή του, η Βικτόρια Νούλαντ είχε γίνει μία από τις διευθύντριες του πρακτορείου Reuters [5]. Το τηλεγράφημα του Reuters υπογράφει ο Μαξ Χάντερ, απόφοιτος του Ίτον, του πιο αριστοκρατικού σχολείου της Αγγλίας. Λίγο αργότερα, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε το τηλεγράφημα του.

Στις 12 του μηνός το καλαμπούρι επικυρώνεται από τους New York Times που δημοσιεύουν ένα δισέλιδο προς δόξαν του γενναίου Ζελένσκι. Ο δυτικός Τύπος αναμεταδίδει χωρίς σκέψη.

Κακή τύχη όμως! Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει ότι όλοι οι ουκρανικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκαν τη νύχτα από πυραύλους [6]. Η Ουκρανία βρίσκεται στο σκοτάδι. Και η αντεπίθεση επίσης.

Ο πρόεδρος Πούτιν εξοργίζεται από τη δυτική παραπληροφόρηση. Δηλώνει ότι, προς το παρόν, η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό μέρος των δυνάμεών της εναντίον των «Ναζί» στο Κίεβο και ότι, αν χρειαστεί, οι επόμενες ενέργειές της θα είναι εντελώς διαφορετικού μεγέθους.

Οι παρόντες αρχηγοί κρατών στη σύνοδο κορυφής του ΟΣΣ στη Σαμαρκάνδη.

Ο υπόλοιπος κόσμος, που έχει μάτια για να βλέπει - σε αντίθεση με την Δύση που έχει μόνο αυτιά για να ακούει μόνο ανοησίες – επιφύλαξε γιορτή στη ρωσική αντιπροσωπεία στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO) στη Σαμαρκάνδη.

Η ιδέα της ίδρυσης του Οργανισμού γεννήθηκε από μια επιτροπή εκπροσώπων της Ρωσίας και της Κίνας κατά την προεδρία του Γέλτσιν. Ο επικεφαλής της ρωσικής κυβέρνησης, Yevgeny Primakov, αναγνώρισε σταθερά σύνορα με το Πεκίνο. Το 1996, αυτή η αρχική επιτροπή έγινε διεθνές φόρουμ με επιπλέον τα κράτη της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν) και λίγο πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έγινε ο σημερινός ΟΣΣ. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν ήδη καταλάβει ότι οι Αγγλοσάξονες υποδαύλιζαν αναταραχές στην Κεντρική Ασία. Ως εκ τούτου, ανέπτυξαν από κοινού προγράμματα κατά της τρομοκρατίας και των αποσχιστικών τάσεων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν το πόσο δίκιο είχαν.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης αναπτύσσεται σταθερά εδώ και 20 χρόνια.

Ο ΟΣΣ αναπτύχθηκε ραγδαία. Η Ινδία, το Πακιστάν και το Ιράν έχουν συνταχθεί μαζί του. Η Λευκορωσία προετοιμάζεται και αυτή. Το Αφγανιστάν και η Μογγολία είναι παρατηρητές. 14 άλλα κράτη είναι εταίροι. Χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα πολύ διαφορετικό από αυτό των δυτικών οργανώσεων. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση του πνεύματος του Μπαντούνγκ: κυριαρχία των κρατών, μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και συνεργασία.

Ο ΟΣΣ καθησυχάζει και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Σήμερα αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ακόμη και τα δύο τρίτα εάν ληφθούν υπόψη τα κράτη παρατηρητές. Δεν κάνουν εκεί σχέδια για τον κομήτη φωνάζοντας για νίκη όταν εγκατασταθείς σε μη-διεκδικούμενο και ανυπεράσπιστο έδαφος.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

[1] « L’offensive du complexe militaro-industriel », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Réseau Voltaire, 17 septembre 2022.

[2] Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022, US Congress.

[3] «Russian Offensive Campaign Assessment, September 9» και «Russian Offensive Campaign Assessment, September 10», Institute for the Study of War

[4] «Russia gives up key northeast towns as Ukrainian forces advance», Max Hunder & Vitalii Hnidyi, Reuters, September 11, 2022

[5] Ο Ντόναλντ Τραμπ το αναπλήρωσε διορίζοντας τον Έλιοτ Έιμπραμς αρμόδιο για τη Λατινική Αμερική. Τον άφησε να διεξάγει διάφορες επιχειρήσεις και τελικά τον εμπόδισε την τελευταία στιγμή να ξεκινήσει στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Βενεζουέλας.

[6] « La contre-offensive ukrainienne stoppée », Réseau Voltaire, 12 septembre 2022.