Translate

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός διοικείται από το στρατιωτικό διοικητή της Τρίπολης

Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός διοικείται από τον στρατιωτικό διοικητή της Τρίπολης
του Thierry Meyssan
Ο Aldelhakim Belhaj, ιστορικός ηγέτης της Αλ Κάιντα στη
 Λιβύη, πρώην στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης,
 τώρα Αρχηγός του Ελευθέρου Συριακού Στρατού.
Μέσω της «αραβικής άνοιξης» και των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ, επίσημες ή μυστικές, το Κατάρ προσπαθεί να επιβάλει ισλαμιστές ηγέτες, όπου μπορεί. Η στρατηγική αυτή το οδήγησε όχι μόνο να χρηματοδοτήσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και να της προσφέρει τον τηλεοπτικό σταθμό  Al-Jazeera, αλλά επίσης να υποστηρίξει τους μισθοφόρους της Αλ Κάιντα. Οι τελευταίοι περιβάλλουν τώρα τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ).  Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή εγείρει σοβαρές ανησυχίες στο Ισραήλ και μεταξύ των υποστηρικτών της «σύγκρουσης των

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Το μελλοντικό αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό έως το 2025

του Admiral Jonathan Greenert, U.S. Navy
Ο Ναύαρχος Jonathan Greenert, αρχηγός των επιχειρήσεων του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, ανακοίνωσε τις προκλήσεις που περιμένουν το αμερικανικό ναυτικό με ορίζοντα το 2025 σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε από το   Ναυτικό Ινστιτούτο των Ηνωμένων Πολιτειών,  Issue: Proceedings Magazine - December 2011 Vol. 137/12/1,306 .

Πόλεμος στο Ιράκ: μια μεγάλη «οπισθοδρόμηση» για τις γυναίκες

Πόλεμος στο Ιράκ: μια μεγάλη «οπισθοδρόμηση» για τις γυναίκες
Le Monde
Τρεις δεκαετίες συγκρούσεων δημιούργησαν περίπου 1,5 εκατομμύρια χήρες στο Ιράκ.
Σύμφωνα με την οργάνωση Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch), οι Ιρακινές γυναίκες απολάμβαναν πριν από τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 την καλύτερη προστασία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ιταλία

γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος
Ιταλία
Ο πληθυσμός της γείτονος χώρας είναι 58.462.375 (απογρ. 2005). Έγινε ανεξάρτητο και ενιαίο κράτος το 1861 (τριάντα χρόνια μετά από εμάς).
Από το δημοτικό σχολείο μαθαίνουμε για την κοινή πορεία που ενώνει τους δύο λαούς, αν και για την αρχαιότητα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μία ξεχωριστή χώρα αλλά για την κύρια περιοχή που ζει και μεγαλουργεί ο Ελληνισμός (Μεγάλη Ελλάδα).

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Γερμανία: Αρχισε η δίκη του Focus για προσβολή ελληνικών συμβόλων

Άρχισε σήμερα στο Β' Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, η δίκη των δημοσιογράφων και αρθρογράφων του γερμανικού περιοδικού "Focus", οι οποίοι κατηγορούνται για συκοφαντική δυσφήμιση διά του Τύπου, εξύβριση και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Αργεντινή και Ηνωμένες Πολιτείες: ύφεση, εξέγερση και ανάκτηση

Αργεντινή και Ηνωμένες Πολιτείες: ύφεση, εξέγερση και ανάκτηση
Γιατί κερδίζει η Κριστίνα Φερνάντες, γιατί χάνει ο Ομπάμα;
του Τζέιμς Πέτρας
Την περασμένη 23η Οκτωβρίου, η Κριστίνα Φερνάντες κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της Αργεντινής με 54% των ψήφων, νικώντας τον πλησιέστερο αντίπαλο της με 37 πόντους διαφορά.  Ο συνασπισμός της προέδρου κέρδισε επίσης τις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση, τη Γερουσία και την κυβέρνηση, όπως και σε 135 από τα 136 δημοτικά συμβούλια στην ευρύτερη περιοχή του Μπουένος Άιρες.

Αυτά τα αποτελέσματα έρχονται έντονα σε αντίθεση με την κατάσταση που αντιμετωπίζει ο Πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, σέρνεται πίσω από τους ρεπουμπλικάνους υποψηφίους για την προεδρία και κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο των δύο κοινοβουλευτικών σωμάτων του Κογκρέσου στις επερχόμενες εκλογές του 2012.

Σε τι μπορούμε να αποδίδουμε αυτήν την αβυσσική  διαφορά στις επιλογές των ψηφοφόρων σε σχέση με αυτούς τους δύο επικεφαλής κρατών; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, είναι απαραίτητο να συγκρίνουμε, με μια ιστορική προοπτική, τις κοινωνικο-οικονομικές και εξωτερικές πολιτικές που εφαρμόζονται και να αναλύσουμε τις  λύσεις που δόθηκαν για τις οξείες οικονομικές κρίσεις.

Μεθοδολογία
Για να συγκρίνουμε τα αποτελέσματά τους, ας βάλουμε πρώτα την Κριστίνα Φερνάντες και τον Μπαράκ Ομπάμα στα αντίστοιχα ιστορικά περιβάλλοντα τους. Οι προκάτοχοι τους, ήτοι ο Τζορτζ Μπους και ο Νέστωρ Κίρσνερ (ο αποθανών σύζυγός της Κριστίνας Φερνάντες) ήταν και οι δύο αντιμέτωποι με σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις. Ωστόσο, οι διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις που έδωσαν έφεραν αποτελέσματα εξίσου διαμετρικά αντίθετα: από τη μια πλευρά, μια βιώσιμη και συνεχή ανάπτυξη στην Αργεντινή και από την άλλη, κρίσεις που βαθαίνουν και πολιτικές που οδήγησαν σε αποτυχίες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ιστορικό πλαίσιο της Αργεντινής: ύφεση, εξέγερση και ανάκτηση
Από το 1998 έως το 2002, η Αργεντινή πέρασε την πιο βίαια κοινωνική και οικονομική κρίση στην ιστορία της. Η οικονομία είχει βυθιστεί από την ύφεση σε καθολική κρίση χρεοκοπίας και είχε φτάσει σε διψήφια αρνητική ανάπτυξη το 2001 - 2002. Το ποσοστό ανεργίας αυξήθηκε σε 25% και στο ποσοστό του 50% σε ορισμένες εργατικές περιοχές. Δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες βυθιστήκαν στη φτώχεια και σχημάτιζαν ουρές για ψωμί και σούπα κοντά στο προεδρικό μέγαρο. Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι «piqueteros», μπλόκαραν τους κύριους οδικούς άξονες και ορισμένοι επιτεθήκαν σε τρένα που μετέφεραν ζώα και σιτηρά που προορίζονταν για εξαγωγές. Οι τράπεζες έκλεισαν, αποτρέποντας εκατομμύρια αποταμιευτές να έχουν πρόσβαση στις καταθέσεις τους. Εκατομμύρια διαδηλωτές της μεσαίας τάξης οργάνωσαν συνοικιακά συμβούλια και συσπειρώθηκαν με τις συνελεύσεις των ανέργων. Η χώρα ήταν βαριά χρεωμένη και οι άνθρωποι είχαν γίνει πολύ φτωχοί. 
Η ψυχική διάθεση του λαού οδηγούσε απευθείας σε επαναστατική αντίδραση. Ο τότε Πρόεδρος Fernando de la Rua ανατράπηκε (2001), πολλοί διαδηλωτές τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν, όταν η λαϊκή εξέγερση απείλησε να καταλάβει το προεδρικό μέγαρο. Στο τέλος του 2002, εκατοντάδες εργοστάσια σε πτώχευση είχαν «καταλειφθεί» και διοικούνταν από τους εργαζόμενους.
Η Αργεντινή ανέστειλε την πληρωμή του εξωτερικού χρέους της. Στις αρχές του 2003, Ο Νέστωρ Κίρσνερ εξελέγη πρόεδρος εν μέσω μιας συστημικής κρίσης.  Αντιτάχθηκε σε όλες τις πιέσεις για να συνεχίσει την εξόφληση του χρέους ή να καταστείλει τα λαϊκά κινήματα. Επέλεξε αντίθετα, να ξεκινήσει μια σειρά δημοσιών έργων έκτακτης ανάγκης. Ενέκρινε εξάλλου την πρόσληψη ανέργων με μισθό 150 πέσος, ένα μέτρο που επέτρεπε στο μισό εργατικό δυναμικό να καλύψει τις βασικές ανάγκες διαβίωσης του.

«Να φύγουν όλοι τους!»
Το πιο δημοφιλές σύνθημα των μαζικών κινημάτων που κατέλαβαν τις τραπεζο-εμπορικές γειτονιές, τα εργοστάσια, τα δημόσια κτίρια και τους δρόμους ήταν «Que se vayan todos » (Να φύγουν όλοι τους), που έκραζε την απόρριψη του συνόλου της πολιτικής τάξης, των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους, του Κογκρέσο και των προέδρων.  Ωστόσο, ενώ τα κινήματα ήταν μεγάλα, μαχητικά και ενωμένα για αυτά που απέρριπταν, δεν είχαν κανένα συνεκτικό πρόγραμμα για να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας ούτε πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο για να τα καθοδηγήσει. Μετά από δύο χρόνια αναταραχής, ο λαός πήγε στις κάλπες και εξέλεξε τον Νέστωρα Κίρσνερ, με την εντολή «παρήγαγε η θα πεθάνεις». Ο Κίρτσνερ έλαβε καλά το μήνυμα, τουλάχιστον από την άποψη της δίκαιης ανάπτυξης.

Το ιστορικό περιβάλλον στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό τους Μπους και Ομπάμα
Τα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης Μπους και η προεδρία του Ομπάμα συνέπεσαν με την πιο σοβαρή κοινωνική και οικονομική κρίση μετά τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το 2009, η ανεργία και η υποαπασχόληση επηρέαζαν σχεδόν το ένα τρίτο των εργαζομένων, εκατομμύρια σπίτια κατασχέθηκαν, οι πτωχεύσεις αυξήθηκαν και οι τράπεζες ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η αρνητική ανάπτυξη και η κατακόρυφη πτώση των εσόδων προκάλεσαν την έκρηξη της φτώχειας και του αριθμού των δικαιούχων της επισιτιστικής βοήθειας. 
Όπως και οι Αργεντινοί, οι δυσαρεστημένοι πολίτες προσήλθαν στις κάλπες, αλλά παρασύρθηκαν από μια δημαγωγική ρητορική της «αλλαγής» και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον Ομπάμα. Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν την προεδρία και την πλειοψηφία στα δύο σώματα, Κογκρέσο και Γερουσία. 
Η πρώτη προτεραιότητα του νέου προέδρου και του Κογκρέσου ήταν να πληρώσουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διάσωση των τραπεζών, παρά το υψηλό ποσοστό ανεργίας και την ύφεση που επιδίνονταν. 
Η δεύτερη ήταν να ενισχύσουν και να επεκτείνουν τους αυτοκρατορικούς πολέμους στο υπερπόντιο.

Ο Ομπάμα έστειλε 30.000 επιπλέον στρατιώτες στο Αφγανιστάν, αύξησε το στρατιωτικό προϋπολογισμό στα 750 δισεκατομμύρια δολάρια, ξεκίνησε νέες πολεμικές επιχειρήσεις στη Σομαλία, Υεμένη, Λιβύη, το Πακιστάν και αλλού, αύξησε την στρατιωτική βοήθεια προς το αποικιακό στρατό του Ισραήλ, υπέγραψε στρατιωτικές συμφωνίες με χώρες της Ασίας (Ινδία, Φιλιππίνες, Αυστραλία) κοντά στην Κίνα. Επιπλέον, έθεσε την επέκταση της στρατιωτικοποιημένης αυτοκρατορίας  ως ύψιστη προτεραιότητα, και κατασπατάλησε το δημόσιο ταμείο και τα δημόσια κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει την αναβίωση της εθνικής οικονομίας και να μειώσει την ανεργία.

Από την πλευρά τους, οι Πρόεδροι Κίρσνερ και Φερνάντες περιόρισαν τις εξουσίες των στρατιωτικών, περίκοψαν τις δαπάνες του στρατού και επένδυσαν τα έσοδα τους κράτους σε προγράμματα απασχόλησης, σε παραγωγικές επενδύσεις και στις μη παραδοσιακές εξαγωγές.

Υπό τον Ομπάμα, η κρίση έδωσε την αφορμή για την ενίσχυση και την αναζωογόνηση της οικονομικής ισχύος της Wall Street. Ο Λευκός Οίκος αύξησε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό για την επέκταση των αυτοκρατορικών πολέμων του, με ανάλογη επιδείνωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού, και πρότεινε σε συνεχεία  να μειωθούν  τα κοινωνικά προγράμματα κάνοντας περικοπές ως επί το πλείστον .

Αργεντινή, από τη κρίση σε δυναμική ανάπτυξη
Στην Αργεντινή, η οικονομική καταστροφή και η λαϊκή εξέγερση έδωσαν στον Κίρσνερ την ευκαιρία να αλλάξει πορεία και να εγκαταλείψει τον μιλιταρισμό και την κερδοσκοπική λεηλασία προς όφελος κοινωνικών προγραμμάτων και της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.
Οι εκλογικές νίκες του Κίρσνερ και έπειτα της Φερνάντες αντανακλούν την επιτυχία τους στη δημιουργία ενός «κανονικού» καπιταλιστικού κράτους- πρόνοιας, μια από τις πιο ευχάριστες αλλαγές μετά από 30 χρόνια νεοφιλελεύθερων ληστρικών καθεστώτων που υποστηρίζονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεταξύ 1966 και 2002, η Αργεντινή βίωσε τη βιαιότητα των στρατιωτικών δικτατοριών συμπεριλαμβανομένων των γενοκτονικών στρατηγών που δολοφόνησαν 30.000 ανθρώπους στη περίοδο 1976 - 1982. Από το 1983 έως το 1989, γνώρισε ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς (Ραούλ Αλφονσίν) που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί την κληρονομιά της δικτατορίας και με το οποίο ο υπερπληθωρισμός έφτασε στα τριψήφια. Από το 1989 έως το 1999, υπό την προεδρία του Κάρλος Μένεμ, η Αργεντινή έζησε τις πωλήσεις των πιο προσοδοφόρων στοιχείων της -δημόσιων επιχειρήσεων, φυσικών πόρων (συμπεριλαμβανομένων του πετρελαίου της), τραπεζών, εθνικών οδών, δημόσιων τουαλετών και ζωολογικών κήπων- που πουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί σε ξένους επενδυτές και ολόκληρη κλίκα κλεπτοκρατών.

Τέλος, ο Fernando de la Rua (2000 - 2001), παρά τις υποσχέσεις για αλλαγή, επιδεινώσε την ύφεση, η οποία οδήγησε στην κατάρρευση το Δεκέμβριο του 2001, στο κλείσιμο των τραπεζών, την πτώχευση 10.000  εταιρειών και την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας.
Σε αυτό το πλαίσιο της ολικής αποτυχίας και της ανθρώπινης καταστροφής που προκλήθηκαν από φιλελεύθερες πολιτικές που υποστήριζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΔΝΤ, οι πρόεδροι της Αργεντινής Κίρσνερ και Φερνάντες κήρυξαν στάση πληρωμής του εξωτερικού χρέους, εθνικοποίησαν εκ νέου πολλές ιδιωτικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία, επέβαλαν ασφυκτικά περιοριστικά μέτρα στις τράπεζες, διπλασίασαν τις κοινωνικές δαπάνες, αύξησαν τις δημόσιες επενδύσεις στην παραγωγή και αύξησαν την κατανάλωση. Στα τέλη του 2003, ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας από αρνητικό πρόσημο πέρασε στο +8%.

Ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικά προγράμματα και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική
Η Αργεντινή είδε την οικονομία της να αυξάνεται κατά περισσότερο από 90% μεταξύ 2003 και 2011, ήτοι τρεις φορές περισσότερο από ό, τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αναβίωση αυτή συνοδεύτηκε από κοινωνικές δαπάνες που τριπλασιάστηκαν, συμπεριλαμβανομένων των προγραμμάτων που είναι αφιερωμένα στη μείωση της φτώχειας. Το ποσοστό των Αργεντινών που θεωρούνται φτωχοί μειώθηκε από πάνω από 50% το 2001 σε λιγότερο από 15% το 2011. Κατά τη διάρκεια της ίδιας δεκαετίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η φτώχεια αυξήθηκε από 12% στο 17%.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν η χώρα με τις πιο έντονες ανισότητες ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, με το 1% του πληθυσμού που ελέγχει το 40% του πλούτου (έναντι 30%, 10 χρόνια πριν). Στην Αργεντινή, οι ανισότητες μειώθηκαν κατά το ήμισυ. Η οικονομία των ΗΠΑ απέτυχε να ανακάμψει από τη σοβαρή ύφεση του 2008-2009, κατά την οποία μειώθηκε κατά 8%. Η Αργεντινή πέρασε από  -1% το 2009 και έφτασε σε ένα δυνατό +8% το 2010-2011.
Η Αργεντινή εθνικοποίησε τα συνταξιοδοτικά ταμεία της, διπλασίασε τις βασικές συντάξεις και εισήγαγε μια νέα πρωτότυπη υπηρεσία για την προστασία των παιδιών για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού και την εξασφάλιση του υποχρεωτικού σχολείου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 20% των παιδιών υποσιτίζονται, το ποσοστό απουσιών των εφήβων στα σχολεία αυξάνει και ο υποσιτισμός πλήττει πάνω από το 25% των ανηλίκων. Με την ανακοίνωση των περικοπών στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης, οι κοινωνικές συνθήκες δεν μπορούν παρά να επιδεινωθούν. Στην Αργεντινή, το εισόδημα των εργαζομένων και των απασχολουμένων αυξήθηκε κατά περισσότερο από 50% σε πραγματικούς όρους κατά τα τελευταία 10 χρόνια, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, μειώθηκαν κατά σχεδόν 10%.
Η δυναμική ανάπτυξη του ΑΕΠ της Αργεντινής οφείλεται στην αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης και στα σημαντικά κέρδη από τις εξαγωγές. Το μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα της στηρίζεται σε ευνοϊκές τιμές της αγοράς και στην ανταγωνιστικότητα που βελτιώνεται συνεχώς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εγχώρια κατανάλωση παραμένει στάσιμη, το εμπορικό έλλειμμα φτάνει κοντά στο 1,5 δισεκατομμύριο δισεκατομμυρίων, και τα έσοδα του κράτους λεηλατούνται  από τα στρατιωτικά μη παραγωγικά έξοδα, πάνω από 900 δισ. Δολάρια ετησίως.

Ενώ στην Αργεντινή, η πολιτική της στάσης πληρωμής του χρέους υποβλήθηκε σαν συνέπεια της λαϊκής εξέγερσης και των μαζικών κινημάτων, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η δημόσια δυσαρέσκεια διοχετεύτηκε προς την εκλογή ενός χρηματοπιστωτικού απατεώνα της Wall Street: τον Μπάρακ Ομπάμα. Ο τελευταίος έσπευσε να θέσει τους κρατικούς πόρους στην διάσωση της οικονομικής ελίτ, αντί να την αφήσει να χρεοκοπήσει και να δημιουργήσει την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την κοινωνική κατανάλωση.

Οι εναλλακτικές λύσεις της Αργεντινής για τις διασώσεις και την φτώχεια
Η περίπτωση της Αργεντινής αντικρούει όλες τις αρχές που ακολουθούνται από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα),από όλους τους πολιτικούς υποστηρικτές  και τους οικονομικούς τους δημοσιογράφους. Από το πρώτο έτος (2003) της ανάκαμψης της Αργεντινής μέχρι σήμερα, οι ειδικοί «προέβλεπαν» μια μη βιώσιμη ανάπτυξη -η οποία όμως συνεχισε με εντατικό ρυθμό για περισσότερο από μια δεκαετία. Οι αναλυτές προέβλεψαν ότι η επιλογή της στάσης πληρωμών θα οδηγούσε την Αργεντινή στον αποκλεισμό της από τις χρηματοπιστωτικές αγορές που θα οδηγούσε με τη σειρά του σε κατάρρευση της αγοράς και της οικονομίας της. Η Αργεντινή ποντάρισε στην αυτο-χρηματοδότηση από τα έσοδα των εξαγωγών και σε αναβίωση της εθνικής οικονομίας, αντικρούοντας τους πιο διάσημους οικονομολόγους.

Βλέποντας την ανάπτυξη να συνεχιστεί, οι παρατηρητές των Financial Times και της Wall Street Journal, εκτίμησαν ότι θα λήξει όταν οι «ασυνήθιστές ικανότητες θα εξαντληθούν».  Αντίθετα, η αύξηση των κερδών επέτρεψε την χρηματοδότηση της επέκτασης της εσωτερικής αγοράς και την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων, ιδιαίτερα σε νέες αγορές στην Ασία και τη Βραζιλία.
Στις 25 Οκτωβρίου, οι χρονικογράφοι των Financial Times φλυαρούσαν περί των «μελλοντικών κρίσεων» με εκφράσεις που θυμίζουν τους κήρυκες της Αποκάλυψης.  Επανέλαβαν την κριτική τους για υψηλό πληθωρισμό, για μη βιώσιμα κοινωνικά προγράμματα, για υπερτιμημένο νόμισμα, για να αναγγείλουν το τέλος της ευημερίας. Αλλά οι προειδοποιήσεις τους, τις διαλαλούσαν σε ένα περιβάλλον όπου η ανάπτυξη είναι ακόμη στο 8% για το 2011 και όπου η Κριστίνα Φερνάντες κέρδισε τις εκλογές με συντριπτική πλειοψηφία. 
Οι Αγγλοαμερικανοί οικονομικοί γραφείς καλά θα έκαναν να στρέφουν τον φακό τους προς την παρακμή των καθεστώτων ελεύθερων συναλλαγών τους στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, αντί να περιφρονούν ένα οικονομικό πείραμα που έχει πολλά να τους διδάξει.

Απαντώντας σε κριτικές που προέρχονται από τη Wall Street, ο Mark Weisbrot και οι συνεργάτες του υπογράμμισαν («Η Success Story της Αργεντινής», Κέντρο Έρευνας Κακής Οικονομικής Πολιτικής, Οκτώβριος 2011) ότι η ανάπτυξη στην Αργεντινή βασίστηκε στην αύξηση της εγχώριας κατανάλωσης, στις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων προς περιφερειακούς εταίρους καθώς και στις παραδοσιακές εξαγωγές μεταλλευμάτων και τροφίμων προς την Ασία. Με άλλα λόγια, η Αργεντινή δεν εξαρτάται πλήρως από τις εξαγωγές πρώτων υλών. Το εμπόριο της είναι ισορροπημένο και δεν εξαρτάται υπερβολικά από τις τιμές των πρώτων υλών. Όσον αφορά τον πληθωρισμό, ο Weisbrot σημείωσε ότι «μπορεί να είναι υψηλός, αλλά αυτό που έχει σημασία για την ευημερία της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, είναι η πραγματική ανάπτυξη και η κατανομή του εισοδήματος».

Υπό τους Μπους και Ομπάμα, οι ΗΠΑ ακολούθησαν ένα διεστραμμένο τελείως αποκλίνοντα δρόμο: έδωσαν προτεραιότητα στις στρατιωτικές δαπάνες και την ενίσχυση του μηχανισμού ασφαλείας σε βάρος της παραγωγικής οικονομίας. Ο Ομπάμα και το Κογκρέσο έχουν αναπτύξει την κρατική αστυνόμευση, με αυξημένη πολιτική επιρροή της για τις οπισθοδρομικές δημοσιονομικές πολιτικές και όλο και περισσότερο παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα πολιτικά δικαιώματα. Οι Κίρσνερ και Φερνάντεζ, εν τω μεταξύ, εξεδίωξαν δεκάδες καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αστυνομία και το στρατό, και μείωσαν την πολιτική εξουσία των στρατιωτικών.

Σε τελική ανάλυση, οι Αργεντινοί πρόεδροι αποδυνάμωσαν το μιλιταριστικό μπλοκ πίεσης το οποίο τάσσεται περισσότερο υπέρ της αύξησης των δαπανών για όπλα και την ασφάλεια. Δημιούργησαν μια κατάσταση πιο ευνοϊκή για το πολιτικό σχέδιο τους βασισμένο στην χρηματοδότησή της οικονομικής ανταγωνιστικότητας, νέων αγορών και κοινωνικών προγραμμάτων. Οι Μπους και Ομπάμα αναζωογόνησαν την παρασιτική οικονομία, επιδεινώνοντας έτσι την οικονομική ανισορροπία. Οι Κίρσνερ και Φερνάντεζ διασφάλισαν συνθήκες τέτοιες ώστε ο τραπεζικός τομέας να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη των εξαγωγών, της μεταποίησης και της εγχώριας κατανάλωσης. Ο Ομπάμα μείωσε την κατανάλωση για να πληρώσει τους πιστωτές. Οι Κίρσνερ και Φερνάντεζ επέβαλαν μια μείωση 75% στους κατόχους ομολόγων για την χρηματοδότηση των κοινωνικών δαπανών.

Οι Κίρσνερ και Φερνάντεζ κέρδισαν τρεις προεδρικές εκλογές, με τεράστιο προβάδισμα. Μπορεί ο Ομπάμα να περιοριστεί σε μία θητεία, παρά το αστρονομικό ποσό –μετρημένο σε δισ. δολάρια- το οποίο καταβλήθηκε για την εκστρατεία του από την Wall Street, από τη στρατιωτική βιομηχανία και τα δίκτυα υπέρ του Ισραήλ.
Η λαϊκή αντιπολίτευση  κατά του Ομπάμα, όπως το κίνημα «Κατάληψη της Wall Street», έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να ισοφαρίσει τα κινήματα της Αργεντινής τα οποία έριξαν εγκαταστημένους προέδρους, μπλόκαραν αυτοκινητόδρομους για να παραλύσουν την κυκλοφορία και την παραγωγή, και επέβαλαν μια κοινωνική ατζέντα που έθετε προτεραιότητα στην παραγωγή παρά στη χρηματοπιστωτική αγορά,  στη κατανάλωση παρά στις στρατιωτικές δαπάνες. Το «Occupy Wall Street» έκανε ένα πρώτο βήμα προς την κινητοποίηση εκατομμυρίων ενεργών συμμετεχόντων για να δημιουργήσουν αυτόν τον κοινωνικό μοχλό που επέτρεψε στην Αργεντινή να μετακινηθεί από κράτος-πελάτη τύπου αμερικανικού κράτους, σε ανεξάρτητο και δυναμικό κράτος πρόνοιας.

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής


Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής

(Σημ Φιλίστωρος: αφιερωμένο στην μνήμη του σημαντικού Έλληνα επιστήμονα Νεοκλή Σαρρή) 

Το 1958 ήταν μια χρονιά κρίσιμη για τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις λόγω της κορύφωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής κοινής γνώμης  για την τουρκική διπλωματική επέμβαση στο ζήτημα. Ο αναβρασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και λόγω των εκτελέσεων Κύπριων αγωνιστών από τους Άγγλους, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέβαζαν τους τόνους αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε μια τέτοια συγκυρία, στις 14 Δεκεμβρίου 1958, ο  Καραμανλής σε λόγο του στο κοινοβούλιο επεσήμανε πως το Κυπριακό είχε μεταβληθεί σε μια εθνική γάγγραινα, ότι τούτο είναι μια Εθνική περιπέτεια και ότι η "Ελλάς σύρεται σε αυτή την περιπέτεια". Άρα η μόνη λύση που απομένει είναι "μια απ΄ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους".


Χρονικά αυτή είναι μάλλον η στιγμή της εκκίνησης της μυστικής διπλωματίας και των διαβουλεύσεων μεταξύ ανώτατων πολιτικών ιθυνόντων της Ελλάδος και της Τουρκίας που οδήγησαν στην συμφωνία της Ζυρίχης. Σύμφωνα με τον Τούρκο πρεσβευτή στην Ελλάδα Βεργκίν σημαντικό ρόλο στην αίσια λήξη της Κυπριακής διαμάχης υπέρ της Τουρκίας έπαιξαν οι Η.Π.Α. Σύμφωνα με τον Τούρκο διπλωμάτη υπήρχε στενή συνεργασία μεταξύ των διπλωματικών αντιπροσώπων των Η.Π.Α. και της Τουρκίας που βρίσκονταν στην Ελλάδα, ενώ οι Έλληνες σε κάθε τουρκικό αίτημα ενημέρωναν την Αμερικανική πρεσβεία για το ποια θα όφειλε να είναι η αντίδραση τους. Όταν ο Αμερικανός πρεσβευτής ζητούσε από τους Έλληνες να δεχθούν το εκάστοτε τουρκικό αίτημα, "οι Έλληνες γίνονταν περισσότερο ενδοτικοί.".

Σύμφωνα πάντα με τον Τούρκο διπλωμάτη όταν ξεκίνησαν οι μυστικές επαφές μεταξύ του Αβέρωφ και του εκάστοτε εκπροσώπου της Τουρκίας, οι επαφές αυτές γίνονταν 5 η 6 φορές κάθε μέρα, εκτός δημοσίων κτηρίων, δεν τηρούνταν πρακτικά και φυσικά δεν γίνονταν ανακοινώσεις. Πολλές φορές οι συναντήσεις γίνονταν σε φιλικά σπίτια όπου οι δύο συνομιλητές προσέρχονταν μόνοι τους και χωρίς συνοδείες. Οι πιο συχνές συνομιλίες όμως διεξάγονταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου οι πτήσεις των τουρκικών αερογραμμών είχαν ανταπόκριση και οι Τούρκοι διπλωμάτες έβρισκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνομιλήσουν με τους ομολόγους τους.

Στις συνομιλίες αυτές, σύμφωνα πάντα με τα απομνημονεύματα του Βεργκίν, η ελληνική Κυβέρνηση και προσωπικά ο Καραμανλής έδειχναν διατεθειμένοι σε ένα μελλοντικό ανεξάρτητο Κυπριακό
Μεντερές-Καραμανλής στην Ζυρίχη
κράτος να αναγνωρίσουν δικαιώματα σε ποσοστό 30% η ακόμη και 40%. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να μην υπάρχουν καθόλου τουρκικά στρατεύματα στο νησί, ίσως μόνο μια συμβολική δύναμη από 30 έως 50 άνδρες. Οι Τούρκοι στις μυστικές αυτές διαπραγματεύσεις ζητούσαν οι δυνάμεις του ΤΟΥΡΔΥΚ να κυμαίνονται από 1000 έως 2000 άνδρες, πάντα σε αναλογία με τις ελληνικές δυνάμεις. Οι διαπραγματεύσεις στο σημείο αυτό ήταν σκληρές και εργώδεις και το θέμα αυτό ήταν και το βασικό σημείο τριβής στις διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα σε ξενοδοχείο 15 λεπτά έξω από τη Ζυρίχη.

Στη Ζυρίχη είχαν προσέλθει και οι δύο πρωθυπουργοί Καραμανλής - Μεντερές με μεγάλες αντιπροσωπείες από διπλωμάτες και τεχνοκράτες από τις δύο χώρες που θα επεξεργάζονταν και θα διαπραγματεύονταν μια τελική συμφωνία για το Κυπριακό. Ο Βεργκίν βρισκόταν και αυτός στη
Ζυρίχη και γράφει στα απομνημονεύματα του πως η Τουρκία ήταν από την αρχή θετική γιατί μια πιθανή συμφωνία ενδυνάμωνε την τουρκική θέση στην Κύπρο καθώς θα αναγνώριζε ως ισότιμη την μειοψηφούσα τουρκική κοινότητα με εκτεταμένα δικαιώματα και επομένως είτε οι Έλληνες θα σέβονταν την συμφωνία είτε οι Τούρκοι θα είχαν κάθε δικαίωμα επέμβασης που θα απέρρεε από την υπογραφείσα συμφωνία. Σύμφωνα με τον Βεργκίν το ΤΟΥΡΔΥΚ θα έπαιζε ένα ρόλο προγεφυρώματος σε μια μελλοντική στρατιωτική επέμβαση. Οι Έλληνες όμως διαισθάνονταν τον ρόλο αυτό του ΤΟΥΡΔΥΚ και στις διαπραγματεύσεις ήταν κάθετα αντίθετοι στην ύπαρξη του.
Το μενού στην Ζυρίχη με τις υπογραφές
Τελικώς η Τουρκική αντιπροσωπεία διεμήνυσε στην Ελληνική ότι είτε αποδεχόταν το ΤΟΥΡΔΥΚ να έχει δύναμη 650 ανδρών, είτε ο Μεντερές θα αποχωρούσε από την Ζυρίχη και τις διαπραγματεύσεις. Το τελεσίγραφο αυτό λειτούργησε, η Ελληνική πλευρά υποχώρησε και έτσι υπογράφτηκε η συμφωνία της Ζυρίχης στην τελική της μορφή όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Ακολούθησε γεύμα στο οποίο για πρώτη φορά παρακάθησαν και οι δύο αντιπροσωπείες και που έγινε σε πολύ θερμό κλίμα. Μάλιστα οι δύο πρωθυπουργοί και ο Ζορλού υπέγραψαν και το μενού του γεύματος εις ανάμνηση του μεγάλου επιτεύγματος της συμφωνίας. ο Αβέρωφ απέφυγε να υπογράψει...
Σύμφωνα με τον Τούρκο διπλωμάτη:
"Η συμφωνία της Ζυρίχης ήταν μια πρωτοφανής διπλωματική επιτυχία της Τουρκίας. Το Κυπριακό από άποψης Διεθνούς Δικαίου ήταν ένα θέμα που αφορούσε δύο μέρη: την Αγγλία και την Ελλάδα. Η Αγγλία ανησυχούσε να μην χάσει μια αποικία και η Ελλάδα εκινείτο στο όνομα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της αποικίας αυτής. Έτσι το πρόβλημα της αυτοδιάθεσης ήταν ξεκάθαρο πρόβλημα προσάρτησης της νήσου: η ¨ΕΝΩΣΗ. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να αναμιχθεί άμεσα εκτός των δύο ενδιαφερόμενων χωρών και η μοναδική αρχή που θα επιλαμβανόταν του θέματος ήταν ο ΟΗΕ. Έτσι λοιπόν, η συμφωνία της Ζυρίχης ήταν η Διεθνής ληξιαρχική πράξη ενταφιασμού του προαιώνιου ονείρου των Ελληνοκυπρίων για την Ένωση με την Ελλάδα".

Ο υπεύθυνος σύμβουλος για το Κυπριακό Νιχάτ Ερήμ αναφέρει ότι "...είναι πολύ δύσκολο να ανευρεθεί άλλη χώρα στον κόσμο όπου τέτοιο ποσοστό πληθυσμού να έχει αποκτήσει τέτοια δικαιώματα όσα απέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι με της Συνθήκες αυτές". Και ο Τούρκος Οζλέρ δεν παραλείπει να τονίσει ότι"...δομήσαμε ένα τέτοιο καθεστώς στην Κύπρο όπου δίχως τη δική μας συγκατάθεση δεν μπορεί να μετακινηθεί ούτε μια πέτρα. Και μάλιστα από σκοπιάς Διεθνούς Δικαίου δεν είχαμε απολύτως καμία σχέση, κανένα απολύτως δικαίωμα και δίχως πόλεμο, μόνο με την διπλωματία, το επιτύχαμε ύστερα από 81 ολόκληρα χρόνια!!"
(για την "συναρμολόγηση" Ι. Β. Δ.)
 
Πηγή

Νεοκλής Σαρρής, Η Άλλη πλευρά τόμος δεύτερος ( διπλωματική χρονογραφία του διαμελισμού της Κύπρου με βάση Τουρκικές πηγές), Εκδόσεις Γραμμή

Επίμετρον - Σύντομος αναφορά στους όρους που προβλέπονταν στην συμφωνία της Ζυρίχης για την Κυπριακή Δημοκρατία

Είναι άξιο απορίας πως τόσοι πολλοί μεγάλοι πολιτικοί, νομομαθείς διπλωμάτες, εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες να συνέλαβαν τέτοιο εκτρωματικό σχέδιο για την δημιουργία ενός νέου κράτους. Η λογική της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας σύμφωνα με την συμφωνία της Ζυρίχης ήταν μια ακατάσχετη δυαρχία που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην πραγματικότητα, ακόμη και από δύο ειρηνικές κοινότητες που θα ζούσαν χωρίς εθνικές η θρησκευτικές εντάσεις.

Το πλέον βασικό πρόβλημα ξεκινάει από την εκτελεστική εξουσία την οποία ασκεί ο πρόεδρος (Ελληνοκύπριος) από κοινού με τον αντιπρόεδρο (Τούρκο) (άρθρο 46). Άρα οποιαδήποτε πολιτική απόφαση για την Κυπριακή Δημοκρατία θα χρειαζόταν συναπόφαση με δικαίωμα αρνησικυρίας και από τους δύο συμβαλλόμενους, μοντέλο διοίκησης που δεν είχε ποτέ καμία πιθανοτήτα να λειτουργήσει. Κατά το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που σχεδιάστηκε στην Ζυρίχη, κυρίαρχος δεν ήταν ο λαός έστω κατ΄όνομα(πρωτοφανές για Συνταγματικό κείμενο), αλλά οι δύο εθνικές κοινότητες. Οι βουλευτές είναι 50 σε σύνολο αλλά οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να είναι αναγκαστικά 15 και έτσι εκλέγονται με χωριστούς εκλογικούς καταλόγους.
 Στις δημόσιες υπηρεσίες η αναλογία είναι 70% Ελληνοκύπριοι, 30% Τουρκοκύπριοι. Οι Δήμοι ορίζονταν να είναι χωριστοί με χωριστά κοινοτικά συμβούλια, ενώ κατά τον Τούρκο Οζλέρ χωρίς την σύμφωνη γνώμη των Τούρκων βουλευτών δεν μπορούσε να ψηφιστεί ούτε ένα απλό φορολογικό νομοσχέδιο.
Ένα από τα πλέον αλλόκοτα κομμάτια της συμφωνίας προέβλεπε δύο επίσημες γλώσσες (Ελληνικά, Τουρκικά) που όφειλαν να αναγράφονται και οι δύο στο κοινό νόμισμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ τις ημέρες αργίας οι δύο κοινότητες είχαν δικαίωμα να σηκώνουν την Ελληνική η την Τουρκική σημαία ανάλογα με την περίσταση. Ακόμη και σε κώλυμμα του προέδρου της Δημοκρατίας, αυτός δεν αναπληρωνόταν από τον αντιπρόεδρο (Τούρκος) αλλά από τον Πρόεδρο της βουλής των αντιπροσώπων (Έλληνας), ενώ και σε περίπτωση κολλύματος του αντιπροέδρου, αυτός αναπληρωνόταν από τον αντιπρόεδρο της βουλής (Τούρκος).

Το πιο "ωραίο" από όλα ήταν ότι το άρθρο 182 του Κυπριακού Συντάγματος που εκπονήθηκε στην Ζυρίχη απαγόρευε στο κράτος που έμελλε να ιδρυθεί, όχι μόνο να συντάξει νέο Σύνταγμα, αλλά και απλώς να αναθεωρήσει το έκτρωμα που σκιαγραφήσαμε.    

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Η Τριμερής Επιτροπή ελέγχει την κυβέρνηση Ομπάμα

Η Τριμερής Επιτροπή ελέγχει την κυβέρνηση Ομπάμα
του Patrick Wood
Η ολιγαρχία των ΗΠΑ υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα της και ελέγχει την πολιτική εξουσία σε εθνικό επίπεδο στηριγμένη σε μυστικές οργανώσεις, όπως η Skull & Bones ή αποκλειστικές λέσχες όπως το Συμβούλιο των Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations , CFR). 
Σε διεθνές επίπεδο, χρησιμοποιεί ελιτίστικες ομάδες, όπως η Λέσχη Bilderberg η οποία  επιδιώκει να εντάξει στο σχέδιο της τις ολιγαρχίες άλλων χωρών για την εδραίωση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ο Patrick Wood εξηγεί πως λειτουργεί η Τριμερής Επιτροπή, ένα άλλο κομμάτι αυτού του σύνθετου συστήματος, της οποίας ο ρόλος έφερε στο φως πρόσφατα με το διορισμό του επικεφαλής της στο τμήμα Ευρώπης Mario Monti, ως πρωθυπουργού της Ιταλίας.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκαημέρου της προεδρίας του, ο Μπαράκ Ομπάμα διορίσει έντεκα ανώτερους αξιωματούχους από τη Τριμερή Επιτροπή σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης του, εισάγοντας έτσι μια ισχυρή εξωτερική δύναμη στην ηγεσία της κυβέρνησής του, αλλά με μια βασική ατζέντα  που επιφέρει περισσότερα ζημιά στους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εκτός από αυτούς τους  διορισμούς, ο Ομπάμα κάλεσε στον Λευκό Οίκο μερικά επιφανή μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, συμπεριλαμβανομένου του Zbigniew Brzezinski, του κύριου σύμβουλου εξωτερικής πολιτικής του. Ο Brzezinski είναι συν-ιδρυτής της Επιτροπής (1973) με τον David Rockefeller.

Ο Κίσινγκερ, πρώην  υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ είναι ο πραγματικός εργατικός αστράγαλος της ολιγαρχίας των ΗΠΑ.
Η Τριμερής Επιτροπή φέρνει μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση του κόσμου. Ιδρύθηκε το 1973 ως ένα παγκόσμιο φόρουμ «στοχαστών», που έγιναν οι αρχιτέκτονες της πολυεθνικής στροφής που πήρε ο καπιταλισμός προς την κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης του πιο κλασικού ρεύματος της οικονομίας, της κεϋνσιανής σχολής σκέψης: ο ρόλος του Κράτους, η εντατικοποίηση της  διεθνούς εκμετάλλευσης της εργασίας, η παγκόσμια στρατιωτική ηγεμονία των πλουσιοτέρων χωρών στον κόσμο και των πολυεθνικών εταιρειών τους.

Η Τριμερής Επιτροπή είναι ένα είδος μεγάλου παγκόσμιου πολιτικού κόμματος. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, ιδρύθηκε από προσωπικότητες από την Ιαπωνία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ και Καναδάς), με σκοπό να προωθήσει και να αναπτύξει στενότερη συνεργασία μεταξύ των βασικών δημοκρατικών και βιομηχανικών περιοχών του κόσμου [σε αντίθεση με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο της εποχής εκείνης] για να μοιραστούν τις ευθύνες στην κατεύθυνση ενός ευρύτερου διεθνούς συστήματος.

Σύμφωνα με την επίσημη λίστα της, η Τριμερής Επιτροπή μετράει 424 μέλη, εκ των οποίων μόνο τα 87 είναι Αμερικανοί. Έτσι, κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων του στο Λευκό Οίκο, ο αριθμός των κυβερνητικών στελεχών που διορίστηκαν από τον Ομπάμα είναι το 12% της εκπροσώπησης των ΗΠΑ στην Επιτροπή. Διατηρεί άλλους δεσμούς με τη Τριμερή Επιτροπή, όπως για παράδειγμα την παρουσία ως μόνιμο μέλος του Ουίλιαμ Τζέφερσον Κλίντον, συζύγου της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον. Εδώ είναι τα έντεκα πρόσωπα που διορίστηκαν από τον Ομπάμα:

·         Tim Geithner, υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ 
·         Σούζαν Ράις, πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη 
·         ο Στρατηγός James L. Jones, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας 
·         Thomas Donilon, σύμβουλος για θέματα εθνικής ασφάλειας  
·         Paul Volker, πρόεδρος της Επιτροπής για την οικονομική ανάκαμψη  
·         Ναύαρχος Dennis C. Blair, διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών  
·         Kurt M. Campbell, Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για την Ασία και τον Ειρηνικό  
·         James Steinberg, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών 
·         Richard Haass, ειδικός απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ  
·         Ντένις Ρος, ειδικός απεσταλμένος του Τμήματος κράτος  
·         Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ειδικός απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ

Η κυβέρνηση Ομπάμα και η Τριμερής Επιτροπή διατηρούν πολλές άλλες σχέσεις. Για παράδειγμα, αναφέρουμε την άτυπη ομάδα των συμβούλων του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner με τα μέλη της Επιτροπής, Ε. Gerald Corrigan, τραπεζίτη και πρώιν πρόεδρο της Federal Reserve, Paul Volker, το σημερινό σκεπτόμενο μυαλό για την οικονομική ανάκαμψη του Ομπάμα, τον Alan Greenspan,  τελευταίο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, και τον Peter G.Paterson, εξέχων τραπεζίτη και επενδυτή.

Φρέσκος απόφοιτος του Πανεπιστημίου, ο Geithner έβαλε αμέσως το εαυτό του στην υπηρεσία του «τριμερίτη» Χένρι Κίσινγκερ, στα γραφεία Κίσινγκερ & Συνεργάτες. Ένα άλλο μέλος της Τριμερούς Επιτροπής ο Στρατηγός Brent Scowcroft, ένας έμπορος που έγινε τραπεζίτης, ήταν άτυπος σύμβουλος του Ομπάμα και μέντορας του σημερινού υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Ο Robert Zoelick, πρώην υπουργός Εμπορίου και σημερινός πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας που διορίστηκε υπό τη διοίκηση Μπους, είναι επίσης μέλος της Επιτροπής.
Η ιστοσελίδα αναφέρει: «Η Τριμερής Επιτροπή αποτελείται από σχεδόν 400 διάσημα ονόματα από τον κόσμο των επιχειρήσεων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των πανεπιστήμιων, των δημοσίων υπηρεσιών (εκτός από τους σημερινούς υπουργούς), των συνδικάτων και άλλων ΜΚΟ από τις τρεις περιοχές. Τρεις πρόεδροι (ένας από κάθε προαναφερομένη περιοχή του κόσμου), περιφερειακοί πρόεδροι, ένας αντιπρόεδρος και διευθυντές αποτελούν την διοίκηση της Τριμερούς Επιτροπής, σε συνεργασία με μια εκτελεστική επιτροπή, από περίπου σαράντα μέλη».

Από το 1973, η Τριμερής Επιτροπή συνεδριάζει τακτικά σε συνόδους ολομέλειας για να συζητήσουν τα πολιτικά μανιφέστα που αναπτύχθηκαν από τα μέλη της. Οι πολιτικές συζητούνται έως ότου επιτευχθεί συναίνεση. Τα μέλη επιστρέφουν στις χώρες τους για την εφαρμογή ή την επιβολή εφαρμογής των πολιτικών που εγκρίθηκαν με συναίνεση. Ο αρχική στόχος της Επιτροπής ήταν η εγκαθίδρυση μιας « νέας διεθνούς οικονομικής τάξης» [αυτό που σήμερα ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση]. Ο σημερινός λόγος της ενθαρρύνει μια «στενότερη συνεργασία μεταξύ των κυρίαρχων δημοκρατικών βιομηχανικών περιοχών του κόσμου, οι οποίες αναλαμβάνουν κοινές ευθύνες στην καθοδήγηση ενός διευρυμένου διεθνούς συστήματος».

Αρχής γινόμενης από τη διοίκηση του Κάρτερ, τα μέλη της Τριμερούς Επιτροπής άσκησαν την επιρροή τους σε ανώτερες θέσεις που ελέγχονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών: έξι από τους τελευταίους οκτώ πρόεδρους της Παγκόσμιας Τράπεζας, τους πρόεδρους και αντιπροέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών (εκτός από τον Ομπάμα και τον Μπάιντεν), περισσότερο από τους μισούς υπουργούς των Ηνωμένων Πολιτειών, και τα τρία τέταρτα των υπουργών Άμυνας.

Κατά την περίοδο 2009-2012, η ημερήσια διάταξη της Επιτροπής θα βασιστεί σε δύο κύριες πεποιθήσεις. Πρώτον, η Τριμερής Επιτροπή καλείται να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο από ποτέ για να διατηρήσει την επιμερισμένη ηγεσία των πλούσιων χωρών σε ένα ευρύτερο διεθνές σύστημα. Δεύτερον, η Επιτροπή «θα διευρυνθεί το πεδίο της για να αντανακλάσει τις ευρύτερες αλλαγές στον κόσμο».  Έτσι, η ιαπωνική ομάδα προάχθηκε σε ομάδα του Ασίας-Ειρηνικού η οποία περιλαμβάνει μέλη από την Κίνα και την Ινδία, ενώ προσωπικότητες από το Μεξικό προσχωρήσαν στην Ομάδα της Βόρειας Αμερικής (Καναδάς και ΗΠΑ). Η ευρωπαϊκή ομάδα συνεχίζει να αυξάνεται με τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενημερωτική προσθήκη από τον Patrick Wood
Το ζήτημα της «καταχρηστικής επιρροής» μας προκαλεί, όταν παρατηρούμε τον αριθμό των μελών της Τριμερούς Επιτροπής που διορίζονται σε υψηλές θέσεις στην κυβέρνηση Ομπάμα. Έχουν το πάνω χέρι σε τομείς που σχετίζονται με τις πιο πιεστικές εθνικές ανάγκες μας: χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, εθνική ασφάλεια και εξωτερική πολιτική.

Η σύγκρουση συμφερόντων είναι ολοφάνερη. Με το 75% μη-Αμερικανών μελών, ποια επιρροή ασκεί αυτή η συντριπτική πλειοψηφία πάνω από το υπόλοιπο 25%; Για παράδειγμα, όταν η Chrysler τέθηκε υπό την προστασία και τον έλεγχο της αμερικανικής νομοθεσίας περί πτωχεύσεων στα πλαίσια του σχεδίου διάσωσης της κυβέρνησης Ομπάμα, επιτεύχθηκε μια βιαστική συμφωνία με τον ιταλικό όμιλο Fiat για να σώσει την εταιρεία. Το πρόσωπο που διορίστηκε για τη σύναψη της συμφωνίας ήταν ο υπουργός Οικονομικών Timothy Geithner, μέλος της Τριμερούς Επιτροπής. Θα εκπλαγείτε αν σας έλεγα ότι ο πρόεδρος της Fiat, Luca di Montezemolo, είναι επίσης μέλος της Επιτροπής; Το Κογκρέσο θα έπρεπε να του απαγορεύσει αυτή την εταιρική σχέση, από τη στιγμή που προτάθηκε.
Πολλοί Ευρωπαίοι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής είναι, επίσης, υψηλά στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε ποιές πολιτικές και οικονομικές ταλαντώσεις υποβάλλονται από το αμερικανικό υποκατάστημα;

Αν γινόταν δημοψήφισμα για το θέμα, η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών θα έλεγαν ότι οι υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών ανήκουν σε αυτούς, και ότι πρέπει να κλειστεί ο δρόμος της ξένης επιρροής που καθοδηγείται από προγράμματα που δεν είναι αμερικανικά. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών των ΗΠΑ δεν έχει καμία ιδέα για το τι εστί Τριμερής Επιτροπή, και πόσο μάλλον για την τεράστια δύναμη που έχει σφετεριστεί από το 1976, όταν ο Τζιμύ Κάρτερ έγινε το πρώτο μέλος της Τριμερούς εκλεγμένο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Υπό το πρίσμα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης άνευ προηγούμενου, οι «τριμερίτες» θα ήταν καταδικασμένοι σε κατάρα αν διάβαζαν τις δηλώσεις του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (συν-ιδρυτής της Επιτροπής με τον David Rockefeller) που αναφέρονταιε στο βιβλίο του που δημοσιεύθηκε το 1971 με τίτλο «Ανάμεσα σε δυο εποχές: ο ρόλος της Αμερικής στην τεχνοτρονική εποχή». Ο Brzezinski σημείωνε: «Το έθνος-κράτος ως βασική μονάδα της ανθρώπινης οργανωμένης ζωής έπαψε να αποτελεί την κύρια δημιουργική δύναμη: οι διεθνείς τράπεζες και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις σήμερα είναι οι συντελεστές και οι αρχιτέκτονες με την έννοια που είχαν στο παρελθόν  αυτές οι λέξεις όταν μιλάγαμε για το έθνος-κράτος». [Με άλλα λόγια, πέταξε στο ντουλάπι τις βασικές έννοιες του έθνους-κράτους, της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και του ρόλου του κράτους στην κοινωνία, για την υπεράσπιση του οράματος ενός κόσμου που κυβερνάται από τις τράπεζες και τις διεθνικές εταιρίες].
Είναι ακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα σε όλους τους τομείς. Οι τράπεζες και οι παγκόσμιες εταιρείες είναι κύκλοι που σφίγγουν τη θηλιά γύρω από το έθνος-κράτος, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έχουν κανένα σεβασμό για οποιοδήποτε θεσμό, ούτε το Κογκρέσο, ούτε τη βούληση των λαών.
Γιατί κρατήθηκαν οι πολίτες των ΗΠΑ στο σκοτάδι για ένα ζήτημα που υπονομεύει τα θεμέλια της χώρας μας;

Η Τριμερής Επιτροπή έχει τον έλεγχο των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Η απάντηση είναι απλή: μεταξύ των ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης πολλοί είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, και μπορούν να εκτρέψουν τις σχετικές αλλά ενοχλητικές πληροφορίες. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις περιλαμβάνονται:
·         Ο David Bradley, πρόεδρος της εταιρείας Atlantic Media .  
·         Η Karen Elliot House, πρώην ανώτερη αντιπρόεδρος της Dow Jones & Company , και εκδότρια της Wall Street Journal , ιδιοκτησίας Rupert Murdoch. 
·         Ο Richard Plepler, συν-πρόεδρος της HBO .  
·         Charlie Rose, PBS, Δημόσιας Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης των Ηνωμένων Πολιτειών.  
·         Ο Fareed Zakaria, εκδότης του Newsweek  
·         Ο Mortimer Zuckerman, πρόεδρος της U.S. News & World Reports .

Υπάρχουν πολλές άλλες συνδέσεις με τα ανώτερα διοικητικά στελέχη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που προκύπτουν από τη ιδιοκτησία ή τη συμμετοχή στους μοχλούς ελέγχου των διακρατικών εταιριών και των κοινών μετόχων. 
Patrick Wood

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

US Warship Moves To Syrian Coast as Tensions Mount

by Paul Joseph Watson
The aircraft carrier George H.W. Bush has moved to the Syrian coast amidst reports that a no fly zone is about to be imposed over the country as the U.S. Embassy in Damascus orders its citizens to leave “immediately,” while France has proposed a formal NATO military intervention.

“Probably the most damning evidence that the “western world” is about to do the unthinkable and invade Syria, and in the process force Iran to retaliate, is the weekly naval update from Stratfor, which always has some very interesting if always controversial view on geopolitics, where we find that for the first time in many months, CVN 77 George H.W. Bush has left its traditional theater of operations just off the Straits of Hormuz, a critical choke point, where it traditionally accompanies the Stennis, and has parked… right next to Syria,” reports Zero Hedge.

Publicly, officials are claiming that the George H.W. Bush carrier strike group is “on its way home” after being located in the Middle East for the past five months, but a specific date for the warship’s return has not been given.
According to a report in the Virginian-Pilot, the aircraft carrier will “conduct a range of operations and help maintain maritime security,” before it heads home.
As we reported yesterday, European sources quoted in Kuwait’s al Rai daily suggest that Arab states are set to impose a no fly zone over the country with the aid of Turkish jet fighters and U.S. logistical support. In modern parlence the term “no fly zone” is a euphemism for a bombing campaign, as we saw with Libya.
Although France has expressed its opposition to a no fly zone, foreign minister Alain Juppe met with Syrian National Council leader Burhan Ghalioun in Paris yesterday to assure him that NATO powers are looking at using “international troops” to “create a secure zone for civilians” by means of “humanitarian corridors, or humanitarian zones”.
A D V E R T I S E M E N T

Tensions also escalated yesterday after the U.S. Embassy in Damascus urged its citizens to leave Syria “immediately,” while Turkey’s foreign ministry told its citizens to avoid traveling through the country on their return home from Saudi Arabia.
“The U.S. Embassy continues to urge U.S. citizens in Syria to depart immediately while commercial transportation is available,” said a statement issued to the American community in Syria Wednesday and posted on the Embassy’s website. “The number of airlines serving Syria has decreased significantly since the summer, while many of those airlines remaining have reduced their number of flights.”
The Obama administration quietly pulled Ambassador Robert Ford from the country last month and has indicated he will not return.
Attacking Syria could represent an end run around creating a justification for a military assault on Iran for Israel and the United States because Iran has vowed to defend its ally. However, China and Russia have aggressively opposed any action, with Russia last week moving its warships into Syrian territorial waters – a tactic designed to discourage any NATO-led attack.
Polls have shown that the majority of Americans oppose military intervention in Syria, with just 12 per cent favoring any kind of conflict.

Paul Joseph Watson is the editor and writer for Prison Planet.com. He is the author of Order Out Of Chaos. Watson is also a regular fill-in host for The Alex Jones Show.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Les îles des Princes, dernières traces de cosmopolitisme en Turquie

par Marie-Amélie Carpio     Le Monde
Le port de Heybeli, à portée de vue d'Istanbul.

Les Turcs les appellent familièrement “adalar”, autrement dit “les îles”. Sur la carte, neuf bouts de terre posés en mer de Marmara, à seulement quelques encablures d'Istanbul. Et déjà un autre monde, une échappée belle, loin de la promiscuité et du tumulte affairé de la capitale. Après une demi-heure de “vapur” au milieu des tankers et des frêles esquifs de pêcheurs, les îles des Princes surgissent de la brume.



Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Danielle Mitterrand, la mère des Kurdes

Les anciens, dans tout le Kurdistan se souviennent toujours avec émotion de l'ex première dame française et de son action humanitaire en faveur des Kurdes a la fin des années 80. En 1986, elle s'engage en faveur de la libération de Mehdi Zana, le maire de Diyarbakir, condamné à 14 ans de prison par la justice militaire turque pour un discours en langue kurde. Sa femme, Leyla Zana,  sera elle-même emprisonnée quelques années plus tard pour des motifs similaires.
Ensuite c'est le régime baasiste de Saddam Hussein qui s'acharne contre la population kurde d'Irak, dans le Nord. Les massacres de Halabja, en 1988, furent le point culminant de cette répression, chassant des centaines de milliers de Kurdes sur les routes. Avec Bernard Kouchner, Danielle Mitterrand réclame alors l'application du droit d'ingérence.  Avec France Libertés, elle n'a jamais cessé de témoigner de son engagement pour la cause kurde. Pour ses 25 ans, en mai dernier, la Fondation avait publié une rétrospective de ses actions au Kurdistan.
En 1997, c'est dans son bureau à Paris, que les deux chefs tribaux kurdes, Massoud Barzani et Jalal Talabani se réconcilient, après 5 ans de guerre fratricide.
En 2009, elle s'était rendue pour la dernière fois à Erbil, capitale du Kurdistan irakien, pour y ouvrir une nouvelle école française qui porte désormais son nom.
"La mère des Kurdes" telle qu'on la surnommait souvent s'est éteinte mardi matin a Paris, a l'âge de 87 ans. Nul doute qu'à Erbil, ou à Diyarbakir, les Kurdes lui rendront un vibrant hommage.


C’était Danielle Mitterrand

Le Nouvel Observateur    

Robert Schneider, journaliste politique au "Nouvel Observateur", a côtoyé pendant des années le couple Mitterrand. Il se souvient de la première dame, disparue à l'âge de 87 ans.

Le 14 octobre 1994, trois mois après sa seconde opération. François Mitterrand, très affaibli, m’invite à déjeuner en tête à tête à l’Elysée. Danielle nous rejoint au café. En souriant, il me dit : "Vous avez de la chance, votre femme est française ! La femme du président de la République, elle, est kurde ! Elle m’a fait rencontrer récemment l’un de ses protégés, un courageux résistant kurde, m’a-t-elle dit, dont j’ai appris ensuite qu’il était un dangereux terroriste !" Danielle sourit à son tour de cet hommage exaspéré à sa foi militante.

Les combats de sa femme, son entêtement, sa naïveté parfois, ont souvent agacé François Mitterrand. Ses prises de positions abruptes, notamment son soutien inconditionnel à Fidel Castro ou au sous-commandant Marcos s’opposaient à la diplomatie française. A chacun de ses voyages à risques, les ambassadeurs étaient discrètement chargés de la surveiller, de corriger ses éventuels dérapages, de faire en sorte qu’elle ait le moins de contacts possibles avec la presse. Mais lorsqu’on attaquait Danielle, François la défendait toujours : "il ne supportait pas qu’on émette la moindre critique sur elle, en sa présence", se souvient son ami André Rousselet.
Au fond, que la première dame de France courre d’un continent à l’autre pour défendre les droits des Amérindiens, des Tibétains ou des Kurdes, qu’elle prenne fait et cause pour les guérilleros du Salvador ou les Zapatistes du Mexique l’amusait plutôt. Lui qui enrageait d’être contraint à l’orthodoxie financière par le FMI et les marchés, enviait la liberté et admirait le courage de Danielle.
Lorsque cette fille d’instituteurs militants socialistes et laïcs, résistants de la première heure fait la connaissance de Mitterrand au printemps 1944, il est recherché par la Gestapo et s’appelle Morland. Ils se marieront quelques mois plus tard et formeront un couple atypique. Un demi-siècle de vie commune qu’elle avait récemment résumé ainsi : "Nous étions mariés, nous avions des enfants et, à un moment, nos vies affectives ont bifurqué. Mais cela ne nous a pas empêchés de rester des amis très proches l’un de l’autre." L’existence d’Anne Pingeot et de Mazarine que les Français découvriront très tard, elle l’a connue très tôt. Elle a accepté de partager François. "C’est sa vie privée", disait-elle. Elle est restée la femme officielle, celle qui a vécu à son côté les heures noires où tout paraissait perdu et les heures de gloire. Le 10 mai 1981, c’est elle qui entonne l’Internationale dans la voiture qui les ramène de Château-Chinon à Paris.
Quand François Mitterrand accède à l’Elysée, elle refuse d’être "une potiche". Elle crée l’Association du 21 juin pour défendre les droits de l’homme et celui des peuples à s’autodéterminer. Plus à gauche, plus intransigeante que son mari, elle désapprouve le tournant de la rigueur de 1983 et le recul sur l’école. Pour ne pas le gêner, elle concentre son action sur le reste du monde.
Après la mort de François, elle devient, l’une des figures de l’altermondialisme, participe à tous les forums. Plus elle avance en âge, plus elle se radicalise, plus elle déconcerte. Même ses collaborateurs de France-libertés ont parfois du mal à la suivre. Elle reproche à plusieurs d’entre eux dont elle se sépare de "faire trop de droit". A ceux qui ne comprennent pas que l’on lutte pour les droits de l’homme sans invoquer le droit, elle répond : "notre rôle, c’est de changer le monde". Elle continue de croire à la victoire du socialisme mondial. La sauvegarde de l’eau "préalable à toutes les démarches pour défendre les droits de l’homme", disait-elle, fut sa dernière grande croisade.
Lorsqu’elle n’était pas au bout du monde, Danielle, entourée de ses petits-enfants, aimait regarder les vieilles photos de famille. Une notamment où François et elle se regardaient avec une grande tendresse. "Les gens peuvent dire ce qu’ils veulent, ce regard-là, c’est toute ma vie". Cette photo-là, en dépit de tout, résumait à ses yeux cinquante ans de complicité.
Robert Schneider, conseiller auprès de la direction de la rédaction du "Nouvel Observateur", a longuement côtoyé le couple Mitterrand.